Шекспировата: Репутација

Шекспир не бил почитуван во свое време како што е денес, но сепак бил доста пофалуван.^[123] Во 1598, свештеникот и писател Френсис Мир го издвоил од групата англиски писатели како „најодличен“ и за комедија и за трагедија.^[124] Автори од Кембриџ го ставаат во редот на Чосер, Гауер и Спенсер.^[125] Во Првото фолио, Бен Џонсон го нарекува: „Душата на ерата, аплаузот, восторгот, чудото на сцената“, иако во друга прилика претходно рекол дека кај Шекспир недостига уметност.

Линколн Парк, Чикаго

Помеѓу реставрацијата на монархијата во 1660 и крајот на XVII век, во мода бил класицизмот. Поради тоа, тогашните критичари го подредувале Шекспир под Џон Флечер и Бен Џонсон.^[126] Томас Рајмер, на пример, му замерувал на Шекспир што мешал комедија и трагедија. Но поетот и критичар Џон Драјден секогаш високо го вреднувал. За Џонсон рекол: „Го ценам него, но го сакам Шекспир“.^[127] Во наредните неколку децении било доминантно гледиштето на Рајмер, но веќе во XVIII век, критичарите почнале да го согледуваат и фалат природниот гениј на Шекспир. Во растењето на неговата репутација голема улога одиграле неколкуте „училишни“ изданија на драмите на Шекспир, особено оние под уредништво на Семјуел Џонсон во 1765 и оние на Едмонд Малоун во 1790.^[128]Веќе до 1800, Шекспир се сметал за англискиот народен поет. Во XVIII и XIX век, репутацијата на Шекспир почнала да се шири и надвор од Англија—меѓу авторите кои го величеле спаѓаат Волтер, Гете, Стендал и Виктор Иго.

Во Романтизмот, Шекспир бил најмногу славен од Семјуел Тејлор Колриџ. Критичарот Шлегел ги превел неговите драми во духот на германскиот романтизам.^[129] Во XIX век, восхитот на некои критичари почнувал да се граничи со претерано ласкање.^[130] „Тој Крал Шекспир“, ќе рече есеистот Томас Карлајл во 1840, „како неговиот крунисан суверенитет сјае над сите нас, како најблагороден, најубав, но и најсилен знак на сплотување; неуништлив“.^[131] Викторијанските изведби на неговите драми биле спектакуларни и претерано богати.^[132] Драматургот и критичар Џорџ Бернард Шо се исмевал на оваа идолатрија и ја нарекувал „бардолатрија“. Тој тврдел дека Ибзен и натурализмот дошле во мода, а Шекспир веќе бил излитен.^[133]

Модернистите на почетокот на XX век ги „регрутирале“ делата на Шекспир во служба на авангардата. Експресионистите во Германија и Футуристите во Москва ги поставувале неговите драми. Марксистичкиот драматург Бертолт Брехт создал т.н. „епски театар“ (epic theatre) под влијание на Шекспир. Поетот и критичар Т. С. Елиот не се согласувал со Шо, велејќи дека токму „примитивноста“ на Шекспир всушност го прави модерен.^[134] Елиот, заедно со Џ. Вилсон Најт и школата на Новата критика, го предводел движењето кон пососредоточено читање на метафориката кај Шекспир. Во 1950-те, бранот нови критички приоди го истиснуваат модернизмот и го отвораат патот кон пост-модернистички шекспирови студии.^[135] Веќе во 1980-те, драмите на Шекспир почнаа да се проучуваат од аспект на структурализам, феминизам, Нов историцизам, афроамерикански и квир студии.

Театарскиот режисер Игор Вук Торбица почина

Театарскиот режисер Игор Вук Торбица почина на 33-годишна возраст во Ровињ, објави српското радио и телевизија, повикувајќи се на изјава на семејството и пријателите.

„Игор Вук Торбица, театарски режисер, нè остави на 33-годишна возраст. Роден е во Дрвар, порасна во Ровињ, се школуваше и живееше и работеше во Белград, како и во многу од најважните театри низ целиот регион. некои од неговите најдобри претстави, како и во Загреб, Љубљана, Нови Сад, Ријека, Сомбор, Битола “, се наведува во објавата на семејството и пријателите на режисерот.

” Хинкеман “,” Империја на темнината “,” Мизантроп “,” Тартиф “,” Тит Андроник “,” Бакхи “,” Крвави свадби “, се некои од титулите со кои ќе се сеќаваме на него. И ќе го паметиме по нешто многу поголемо. „Со сила и страст да всадиме љубов кон театарот и животот, во срцата на сите нас што го запознавме“, се додава во соопштението.

Роден во Дрвар во 1987 година, дипломирал на Факултетот за драмски уметности во 2013 година, во Белград, во класата на професорот Алиса Стојановиќ.

Како најдобар студент на театарска режија во една генерација, тој е добитник на наградата „Уго Клин“.

Во третата година од студиите, неговата испитна претстава „Починатиот“ ја освои главната награда на фестивалот „Студио фест“ и беше вклучена во редовниот репертоар на Југословенскиот драмски театар.

Тој ги режираше „Кралството на темнината“ од Лео Толстој (Национален театар во Белград), „Скршен југ“ од Хајнрих фон Клеист (југословенски драмски театар), „Молиер“ на Молиер (Национален театар „Тоша Јовановиќ“ од Зрењанин), „Хинкеман“ од Ернст Толер ( Младински театар во Загреб, Загреб), „Приказни од виенската шума“ од Еден фон Хорват (Градски драмски театар „Гавела“).

На Југословенскиот театарски фестивал без превод во Ужице во 2016 година, Торбица ја доби наградата „Ардалион“ за најдобар режисер за „Хинкеман“, која исто така беше прогласена за најдобра претстава на фестивалот.

Исто така, тој беше награден за изведување на истото дело на 31-от вечерен фестивал Гавелина.

„Хинкеман“ беше доделена и на наградата Хрватски театар за најдобра драматургија како целина на 24-от Меѓународен фестивал на мали сцени во Ријека, добивајќи дури четири награди од жирито.

На минатогодишниот 54 – фестивал Војдан Чернодрински – Прилеп. Неговата „Бакхи“ до Еврипид, аво режија: Игор Вук Торбица одиграна во Народен театар Битола.

Доби vo 2019:

Награда за режија се доделува на Игор Вук Торбица за претставата „Бакхи – краток преглед на распадот“ во изведба на НУ Народен театар – Битола.

Награта за уметничко остварување на претстава во целина и се доделува на претставата „Бакхи – краток преглед на распадот“ во режија на Игор Вук Торбица, а во изведба на НУ Народен театар – Битола.

НУ Народен театар – Битола вака се прости од младиот режисер

Времето и местото на погребот на Игор Вук Торбица ќе бидат објавени подоцна.

Што и да кажеме во овај миг би било премалку, изгубивме пријател, истомисленик, човек со брилијантен ум. Изведбата на нашата ,,БАКХИ” повеќе никогаш нема да биде иста. Ти благодариме за се што не научи, ќе ни недостасуваш повеќе одошто претспоставуваш.
За тебе Игоре, една од твоите омилени!

ПАТОТ КОЈ НЕ ГО ОДБРАВ

Два пата се делеа низ жолтите дрвја,
За жал не можев да патувам по двата
И бивајќи осамен патник, долго стоев
И гледав низ едниот колку што можев
Дотаму до кај што завиваше во шумата;
Потоа тргнав по другиот, како вистинит како чесен,
И имав можеби одлична причина
Зошто беше тревнат и бараше да биде газен,
Иако според газењето по нив
Изгазеноста им беше можеби иста,
И двата тоа утро подеднакво лежеа
Во лисја без чекор кој оставил трага.
Ох, јас го сочував првиот за друг ден!
Сепак, знаејќи дека патот води кон пат
Се сомневав дека некогаш треба да се вратам.
Јас треба да го кажувам ова со воздишка
Некаде години и години подоцна:
Два пата се делеа низ дрвјата, и јас,
Јас тргнав по помалку патуваниот,
И тоа ја направи сета разлика

(Роберт Фрост 1874-1963)

Список на дела на Шекспир

Класификација на драмите

Драмите на Вилијам Шекспир на Сер Џон Гилберт, 1849.

Во Првото фолио се вклучени 36 драми на Шекспир, класифицирани под комедии, истории и трагедии.^[149] Две драми кои не биле вклучени, „Перикле“ и „Двајцата благородни земјаци“, денес се сметаат за шекспирови, бидејќи експертите се согласуваат дека Шекспир допринел многу во нивната композиција.^[150] ^[151]Во Првото фолио не е вклучена ниедна песна од Шекспир.

Кон крајот на XIX век, Едвард Дауден класифицирал четири од подоцнежните комедии како романси. За овие драми се користи уште и терминот трагикомедии.^[152] Овие драми и „Двајцата благородни земјаци“ се обележани со астериск (*). Во 1896, Фредерик С. Боас го вовел терминот „проблематични драми“ во описот на четирите драми: „Секое зло за арно“, „Танте за кукуригу“, „Троил и Кресида“ и „Хамлет“.^[153] Тој вели: „драмите не може да се стават стриктно под комедија или трагедија“.^[154] Овие „проблематични“ драми, со исклучок на „Хамлет“ која се смета за трагедија,^[155] подолу во списокот се обележани со двоен крст (‡). Драмите за кои се смета дека се делумно на Шекспир се обележани со крст (†), додека останатите драми кои му се припишуваат се наречени апокрифни.

Набљудувано хронолошки, творештвото на Шекспир може да се подели во четири етапи: во првата, од 1590 до 1594 година, тој се занимавал со обработка на некои постари драмски дела, но ги направил и првите самостојни драмски чекори, особено во областа на комедијата („Комедија на грешките“, „Скротената фурија“, „Двајца благородници од Верона“ и „Залудниот труд на љубовта“), во историската драма („Хенри Шести“ во три дела и „Ричард Трети“), и во трагедијата („Тит Андроник“ и „Ромео и Јулија“); од втората етапа која го зафаќа периодот 1595-1600 година значајни се комедиите: „Сон на летната ноќ“, „Многу врева за ништо“, „Како што ви е мило“ итн., како и историските драми: „Кралот Џон“, „Ричард Втори“, „Хенри Четврти“ и „Хенри Петти“; третата етапа, од 1601 до 1608 година се истакнува со големите трагедии: „Јулиј Цезар“, „Хамлет“, „Отело“, „Кралот Лир“, „Магбет“, „Антониј и Клеопатра“ итн., како и двете мрачни комедии „Сè е добро што добро ќе се сврши“ и „Мерка за мерка“; најпосле, четвртиот период е наречен „романтичен“ и ги опфаќа делата: „Бура“, „Зимска бајка“, „Симбелин“ и „Хенри Осми“.^[156]

“Малата сирена”

“Малата сирена” (дански: Den lille havfrue) е бајка напишана од данскиот автор Ханс Кристијан Андерсен за една млада сирена која е подготвена да се откаже од својот живот во морето и нејзиниот идентитет како сирена за да се здобие со човечка душа .

Приказната за првпат беше објавена во 1837 година и е адаптирана на разни медиуми, вклучувајќи музички театар, куклен театар, театар и анимиран филм.

Малата Сирена (цртан филм)

„Малата Сирена“ (англиски: The Little Mermaid) е американски цртан филм од 1989 година. Ова е 28-тиот долгометражен цртан филм изработен во продукцијата на „компанијата Волт Дизни“.

Расплет

Во цртанот се работи за малечка сирена која упорно сака да го види светот на луѓето, но нејзиниот строг татко и забранува. Сепак таа скришно собира предмети од потонатите бродови на луѓето и ги собира во една пештера. Луда по авантури Ариел се издига на површината на морето каде што ќе здогледа брод на кој има забава. Таа се доближува до бродот и го здогледува принцот Ерик на кому му е роденден. Кога ќе настане несреќа на бродот принцот Ерик паѓа во водата без свест. Таа го спасува и го носи до брегот, кога тој ќе се освести таа си заминува во водата. Ариел ќе се заљуби во Ерик и ќе посака да биде вечно покрај него. Со тоа таа ќе биде спремна да ја плати цената на морската вештерка Урсула, за да и створи нозе. Филмот исто така е мјузикл со прекрасна музика која ќе допри до многу малечки срца.

Малата сирена

Во Сараевскиот воен театар на 23 ноември, се одржа премиерата на куклената претстава “Малата сирена”.
Авторот на текстот Љубица Остојиќ, режисерка Куленовиќ Дубравка Зрнчиќ.

Ернест Хемингвеј 120 од неговото раѓање

American writer Ernest Hemingway (1899 – 1961)

Од Википедија — слободната енциклопедија

Ернест Хемингвеј

Ернест Милер Хемингвеј (англиски: Ernest Miller Hemingway; 21 јули 1899 — 2 јули 1961) — истакнат американски писател, добитник на Нобеловата и Пулицеровата награда.

Биографија

Ернест Хемингвеј, роден во Оук Парк, Илиноис – предградие на Чикаго, САД е американски писател. Хемингвеј е второ од шесте деца на Кларенс Едмондс (Доктор Ед) и Грејс Хол Хемингвеј. Пораснат е во голема викторијанска куќа изградена од неговата баба, мајка на неговата мајка. Неговата мајка имала талент за пеење и посакувала оперска кариера, но заработувала така што давала часови по пеење и музика. Таа била доминантна и многу религиозна, имала чудни желби како на пример била опседната со идејата да роди близнаци, и бидејќи тоа не се случило таа ги облекувала Ернест и неговата постара сестра Марселин во слична облека, ги потстрижувала многу слично покажувајќи дека двете деца се близнаци. Таа сакала да го феминизира својот син и подоцна кога го нарекувала „Ернестина”. Додека неговата мајка се надевала дека нејзиниот син ќе развие интерес за музика, Хемингвеј ги сакал интересите на неговиот татко, односно ловот и риболовот на езерото Мичиген. Семејството поседувало куќа наречена Виндермер на езерото Валун и Ернест често ги поминувал летата во таа куќа. Овие рани искуства со природата ќе му создадат на Хемингвеј страст кон патувањето, запознавање нови предели, авантури во изолирани места.^[1]

Прва светска војна

Хемингвеј ја напушта тогашната негова работа за да и се приклучи на Американската Армија и да учествува во Првата светска војна. Но не го поминува медицинскиот преглед бидејќи имал слаб вид, и поради тоа се приклучува на Црвениот крст и заминува за Италија. На патот кон италијанскиот фронт застанува во Париз, во тоа време Париз бил постојано бомбардиран од Германската артилерија. Кога пристигнал на италијанскиот фронт тој бил сведок на бруталноста на војната, на неговиот прв работен ден експлодирала фабрика за муниција во близина на Милано. Хемингвеј морал да ги прибира човечките останки, највеќе жени кои работеле во фабриката. Оваа прва блиска и сурова средба со смртта го потресува Хемингвеј. На 8 јули 1918 година Хемингвеј е повреден додека ги снабдувал војниците со намирници, така што ја завршува кариерата како возач на амбулантна кола. Подоцна бил награден со Сребрен Медал на воена храброст, a овој медал му бил доделен од италијанската влада бидејќи спасил повреден италијански војник.

По ова искуство, Хемингвеј закрепнува во болница во Милано која ја води Американскиот Црвен крст, а таму имало многу малку забава. Тој во болницата често се опивал и читал весници за да закрепне. Тука се сретнува со сестра Агнес вон Куровски од Вашингтон која била една од осумнаесетте сестри кои биле одговорни за пациентите во таа болница. Хемингеј се вљубил во Агнес која била 6 години постара од него но нивната врска не опстојува откако се враќаат во САД, наместо да се врати во САД со Хемингвеј, Агнес се вљубува во италијански офицер и тоа страшно го погодува Хемингвеј.

Првите новели и други рани дела

По војната Хемингвеј се враќа во Оук Парк, но бил протеран од САД за време на прохибицијата, така што во 1920 тој се сели во Торонто и таму работи како фриленсер и странски коресподент. Во Торонто, Хемингвеј го запознава репортерот Морли Калахан и со него стануваат пријатели. Тие подоцна во животот повторно ќе се сретнат во Париз. Краток период Хемингвеј живее и во Чикаго и работи за локален весник. Во 1921 година се жени со својата прва жена Хедли Ричардсон. А во септември истата година, се сели во апартман на четврти спрат во Чикаго, и денес на овој апартман има натпис: „апартманот на Хемингвеј”. Хедли го наоѓа тука мрачен и депресивен, и токму поради таа состојба Ернест одлучува да живее извесен период во странство. Во декември 1921 година, Хемингвеј ги напушта Чикаго и Оук Парк и никогаш повеќе не се враќа таму.

Тој се сели во Париз, се запознава со Гертруд Стајн која станува негов ментор и го запознава со „Париското Модерно Движење” кое се одвивало во тој период во Монпарнас квартот, ова е почетокот на американскиот круг кој подоцна е познат како „Lost Generation” (Изгубената генерација), термин кој бил популаризиран од Хемингвеј во епиграфот на неговата новела „И сонцето изгрева”. Групата често се собирала во книжарницата на Силвија Бич во Париз (која постои и денес) наречена „Shakespeare & Co” лоцирана на 12 Rue de l’Odéon. По публикацијата „Улис” напишана од неговиот колега Џејмс Џојс, во 1922 година Хемингвеј ја користи помошта на некои негови пријатели за да прошверцува неколку копии во САД. По објавувањето на неговата прва книга „Три приказни и десет поеми” објавена во Париз, тој на кратко се враќа во Торонто за да го дочека раѓањето на неговиот прв син. Гертруд Стеин е кума на неговото дете. Работи во Торонто Стар за да го издржува своето семејство, но тоа му здосадува и дава отказ во 1924 година.

Ја објавува и книгата “Во наше време” во 1925 година. Ова дело е од големо значење за Хемингвеј бидејќи тој гледа дека неговиот минималистички стил на пишување може да биде прифатен во литературните кругови. Во истата година веднаш по објавувањето на „Големиот Гетсби” тој го запознава Ф. Скот Фицџералд во Динго Бар. Тие веднаш стануваат многу блиски пријатели, заедно пијат и зборуваат. Често пати менуваат ракописи, а Фицџералд навистина му помага на Хемингвеј да го унапреди неговата кериера при објавувањето на неговата прва колекција раскази, подоцна оваа врска се оладила и станала многу компетитивна. Жената на Фицџералд, Зелда го мразела Хемингвеј уште од самиот почеток, таа била убедена дека зад неговата мачо-фасада се крие хомосексуалец и го обвинувала нејзиниот маж дека има љубовна врскаф со него.

И покрај проценката на Зелда Фицџералд дека тие имаат различна врска со нејзиниот маж, сепак Хемингвеј никогаш не стапил во хомосексуална врска, напротив тој бил познат по неговата хомофобичност, како и отворените напади врз геј-комуната во тој период, сето тоа според некои аналитичари се должи на неговата латентна хомосексуалност.

Неговиот прв роман „И сонцето изгрева” го завршил за 6 недели во омилениот ресторан на Монпарнас „La Closerie des Lilas“. Романот е полуавтобиографски и Хемингвеј бил обвинет за користење застарена форма на литературно изразување. Тој се разведува од неговата прва жена и се жени за Паулин Фајфер, побожна католичка од Пигот, Арканзас. Хемингвеј станува католик во тоа време. Во 1928 година таткото на Хемингвеј, соочен со дијабетис и финансиска несигурност извршува самоубиство со пиштол кој го користел во Првата светска војна. Ова самоубиство силно влијае на Хемингвеј, тој се враќа во Оук Парк за да помогне да се организира погребот. Многу кратко по татко му и Хери Кросби, близок пријател на Хемингвеј исто така извршува самоубиство. Истата година неговиот втор син Патрик е роден во Канзас Сити, а неговиот трет син Грегори ќе биде роден неколку години подоцна.

Библиографија

Викиизворот на англиски има изворна содржина поврзана со оваа статија:Ернест Хемингвеј

„Ернест Хемингвеј“ на Ризницата ^?

Die Unscheinbaren

Нашиот актер Ивица Димитријевиќ имаше успешна интернационална премиера со претставата “Die Unscheinbaren” во нациналниот театар во Луцерн. Тој е член на ансамблот на Makedonski Naroden Teatar каде ги игра актуелните претстави кои се на репертоар “Силјан штркот шанца”, “Дух”, “Реалисти”, “Говорна мана” и други. Исто така препознатлив и по улогите во тв сериите “Преспав”, “Фамилија Марковски”, во повеќе долгометражни и краткометражни играни филмови како и член на еден од најдобрите македонски музички бендови.

https://www.luzernertheater.ch/dieunscheinbaren

“Браќа Карамазови“ во Софија на Пројковски премера на 16 овој месец

Национален театер Софија / Достоевски / Браќа Карамазови

www.teatarce.mk да појдеме и ние низ слики на местото на се надевам една велелепна претстава, и да се надеваме дека Македнија ќе ја види наскоро.

Премиера 16.04.2019

Поставување и верзија на сцената: Дејан Пројковски
Сценографија: Валентин Светозарев
Костими: Елена иванова
Музика: ГОРАН ТРАЈКОСКИ

ВЛАДИМИР ПЕНЕВ , ДЕЈАН ДОНКОВ , ВЕЛИСЛАВ ПАВЛОВ , ДИМИТАР НИКОЛОВ , ЕМИЛ МАРКОВ , ЦВЕТАН АЛЕКСИЕВ , ВАЛЕРИ ЈОРДАНОВ , АНА ПАПАДОПУЛУ , АЛЕКСАНДРА ВАСИЛЕВА , ЖОРЕТА НИКОЛОВА , РАДИНА КРДЖИЛОВА , ЈОРДАН БИКОВ , ЈАВОР ВЛКАНОВ , ПЕТАР ДАНОВ , ЈОСИФ ШАМЛИ

студенти по актерско мајсторство од НАТФИЗ: Божидар Мицев, Петар Данов, Филип Буков, Јордан Ангелов, Цветан Апостолов, Недилина Павлик, Пепа Николова, Стела Димитрова, Дона Велова.

фото Стефан Н. Стерев

ЛОЛИТА – ВЛАДИМИР НАБОКОВ

Влади́мир Влади́мирович Набо́ков (објавувал дела и под псевдонимот Сирин; 10 април (22 април) 1899, Санкт-Петербург, Руска империја — 2 јули 1977, Монтро, Швајцарија) — руски и американски писател, поет, преведувач, книжевен публицист и ентомолог.
Набоков бил космополитски руски емигрант кој со извонредното познавање на неколку јазици, ерудицијата и контроверзната проза станал еден од најпознатите и најценети книжевници на 20 век. Самиот Набоков за себе рекол:

Во неговото литературно творештво се вбројуваат стотини поеми, десетици новели, драми, преводи од руски и англиски, литературни критики и есеи. Под влијание на класичната руска и современите европски литератури пишува романи во кои низ многу фантазија и хумор ги спротивставува традиционалниот и модерниот систем на вредности. Поради безобразното отсликување на сексуалниот живот на своите јунаци, сврзуван е и меѓу порнографските писатели. Од дваесетте негови романи, ремек-дела се ,,Дар‘‘, напишан на руски и објавен во 1938, потоа ,,Лолита‘‘ од 1955 и ,,Блед оган‘‘ од 1962 на англиски. Ја објавил и една од најдобрите автобиографии на англиски јазик — ,,Speak, Memory‘‘. Исто така, тој напишал и многу стручни статии за пеперуги.

Меѓутоа, светската слава ја стекнал дури во 1955 со објавувањето на романот ,,Лолита‘‘. За популарноста на романот со тема за опседнатоста на еден средовечен маж со 12 годишно девојче придонел и филмот во режија на славниот режисер Стенли Кјубрик, со Џејмс Мејсон, Шели Винтерс и Сју Лајон. Новата верзија, како своевиден вовед во 100-годишнината од раѓањето на авторот, ја остварил во 1997 Адријан Лине со Џереми Ајронсом, Мелани Грифит и дебитантката Доминик Свајн. Популарноста на главниот лик била таква, што самиот поим Лолита, девојче на прагот на созревањето во жена, станал дел од секојдневниот говор.

Набоков за Лолита/Поговор

Во 1956 година Набоков напиша поговор за Лолита. Една од првите работи кои ги мисли дека треба да ги каже е дека и покрај изјавата на Џон Реј Џуниор во предговорот приказната нема поука. Набоков додава дека „почетната треска од инспирација“ за Лолита „на некој начин беше предизвикана од приказна во весник за мајмун во Градината на растенијата кој по месеци убедувања од страна на еден научник ја создаде првата слика нацртана со јаглен од животно. Оваа скица ги покажа решетките на кафезот на кутрото суштество. Ниту статијата, ниту цртежот беа надоместени.

Како одговор на еден американски критичар кој ја карактеризираше Лолита како снимка на „љубовната афера на Набоков со романтизмот“ Набоков пишува дека замената на англискиот јазик со романтизмот би ја направил оваа елегантна формула поисправна. Набоков го завршува поговорот со рефернца за неговиот мајчин јазик, кој го напушти како писател кога се пресели во САД во 1940 година: „Мојата приватна трагедија, која не може, и навистина не би требала да биде ничива грижа е дека јас морав да го напуштам својот мајчин идиом, мојот неограничен покорлив руски јазик за просечен англиски“.

Оценување[уреди | уреди извор]

Набоков високо ја оцени книгата. Во едно интервју за Би Би Си изјави:

„Лолита е мој посебен фаворит. Тоа е мојата најтешка книга – книга која обработуваше тема која е толку далечна,од мојот личен емоционален живот што ми направи посебно задоволство да употребам мојот комбинирачки талент за да ја оживеам.“

Една година подоцна во интервју за Плејбоj рече:

„Никогаш нема да се покајам за Лолита. Таа е како композиција на прекрасна сложувалка. Нејзина композиција и решение во исто време. Секако дека таа потполно ги засени моите други дела – барем оние кои ги напишав на англиски Вистинскиот живот на Себастијан Најт и Бенд Синистер, моите кратки приказна, мојата книга на реколекции, но не можам да ѝ судам за тоа. Постои некој чуден, нежен шарм кај митската нимфета.“

Истата година во интервју за Лајф Набоков го прашаа кое од неговите дела му причинило најголемо задоволство. Тој одговори:

„Би рекол дека од сите мои дела Лолита ми остави најзадоволувачки одсјај, можеби затоа што е најчистата од сите, најапстрактна и внимателно создадена. Јас сум најверојатно одговорен за тоа што луѓето повеќе не ги крстуваат своите ќерки Лолита. Сум чул за млади пудлици на кои им е дадено тоа име по 1956, но не и за човечки суштества“.

Во Пирот, Србија

Премира на Хасанагиница на Цветановски .

Вчера, во Народниот театар во Пирот се одржа премиерата на претставата Хасанагиница од бардот на српската драматургија, Љубомир Симовиќ во режија на Андреј Цветановски. Ова ќе биде првата премиера за оваа година на Народниот театар во Пирот.

* “Хасанагиница“ е класик на српската книжевност и лектира во српскиот театар. Тема за која многу луѓе пишувале, ама оваа верзија на Љубомир Симовиќ е онаа која останала во аналите на театарската историја како највозбудлива. Хасанагиница е драма која зборува на многу теми, и нив ги раскажува на еден балкански начин. Начин за кој секој од народите кои живеат на Балканот може да каже дека е и негов начин. Трагедијата за изгубеното мајчинство, за загубената љубов, а сѐ тоа во еден доминатно машки свет. Во сите овие заплети и начинот на кој што се третирани, можеме да ја видиме инспирацијата од античките трагедии, вели Андреј Цветановски.

Тој додава дека заедно со екипата сакале да направат балканска античка трагедија, ,која ја раскажува приказната за ослободувањето на една репресирана жена и собирањето на храброст да го подигне својот глас, па макар тоа ја однело во смрт.

Освен режисерот Цветановски, дел од авторскиот тим на претставата се и нашиот сценограф и костимограф Сергеј Светозарев и композиторот Димитар Андоновски, постојани соработници на режисерот.

Актерската екипа ја сочинуваат Даница Станковиќ, Милан Наков, Александар Радуловиќ, Данијела Ивановиќ, Сашка Стојановиќ, Зоран Живковиќ – Жуча, Наталија Гелебан и Александар Алексиќ.

Мира Траиловиќ

Мира Траиловиќ

Мира Траиловиќ (Краљево, 22 јануари 1924 – Белград, 7 август 1989 година) е основач и долгогодишен раководител на Ателје 212, познат театар во Белград.

Дипломирала на режија на Факултетот за драмски уметности во Белград. Подоцна, таа беше професор на истиот факултет. Заедно со Јован Ќирилов во 1968 одина го основа Белградскиот меѓународен театарски фестивал БИТЕФ во 1967 година. Нејзиниот бескраен шарм кој го красеше продорен талент за убедување, на БИТЕФ ги донесе најпознатите авангардни театри и перформанси.

Таа ги донесе во Белград Семјуел Бекет, Јержи Гротовски, Питер Брук, Дневна театар, Еуџенио Барба, Боб Вилсон, Ричард Шекнер, Петер Штајн, Пина Бауш, Ла Мама, и многу други. Беше почестена за нејзиниот живот со највисоки украси на Франција, откако помина дел од нејзиниот живот во Париз, во Националниот театар.

Од милост ја нарекуваа “Булдожер во тиква” од длабочините. Работела и како театарски режисер, нејзините дела секогаш биле авангарда во театарскиот живот на Белград. За неа треба да се напомене дека и се гадел зборот “Авангарда”, одбивала нејзината работа да се споредува со авангарда и секогаш го поставува прашањето: “Што е ова, авангарда?!”.

Меѓу другото, таа ги режираше и”Фауст” и”Коса”.

Во близина на Бајлонијевскиот плоштад се наоѓа Трагичевиот плоштад, на МираТраиловиќ и театарот наречен Битеф Театар