ПРОТИВ ПРОСЕЧНОСТА…
Да се биде просечен, а да се стреми кон ѕвездите, најмалку вулгарно кажано е – емотивно недолично! Тоа го знаел “великиот“ Салиери…Сиот живот, чија цел е злото кон другиот, во случајов насочено кон и против богомљубениот Волфганг Моцарт, се чини безвреден ако не си дел од божјата и космичка промисла…
А да бидат дeл од таа идеја се погрижија нималку просечните Сенко,со неговиот Салиери, фантастично презентирајќи го сето горенаведено,суптилно и луцидно големиот Дац, со генијлноста на Волфи, игривата, наивна и сјајна Јелена, легендарните Ацо и Илија…
А над сѐ и пред сѐ, метафизички посветениот натпросечен по својата Идеја, Златко, кој пред повеќе од две децении со режијата на “Амадеус“ во Драмски, ја потврди својата бесмртност и дел од комичноста…
Поради сево ова со НИВ го започнувам НАВРАЌАЊЕТО НА СЈАЈОТ, како вечна потврда дека овде, во Македонија, Театарот е вечно жив оган кој никогаш нема да изгасне!
со почит, Ваш
Борче Грозданов