“ Авантурите на Пинокио “ Карло Колоди

Карло Колоди е псевдоним на Карло Лоренцини, новинар и писател, роден во Фиренца, во 1826 година. До својата седумнаесетта година учел во неколку религиозни училишта, а подоцна се стекнал со големо музичко и литературно образование. Исто така, тој зборувал повеќе светски јазици. Псевдонимот Колоди за првпат го употребил во 1856 година, а веќе во седумдесеттите години на 19 век, редовно ги поптишувал своите книги со тоа презиме. Колоди е село помеѓу Лука и Пистоја, во кое се родила неговата мајка и каде тој поминал дел од детството. Колоди починал во Фиренца, во 1890 година, а бил погребан на меморијалните гробишта “Сан Минијато ал монте” во Фиренца.
 Историјат на книгата

За прв пат, книгата „Авантурите на Пинокио“ се појавила во 1881 година, кога во „Детско списание“ била објавена првата епизода, со наслов „Приказна за една кукла“, по што следувале и други епизоди од книгата. До смртта на авторот, книгата доживела пет изданија, а потоа, со текот на времето, таа постанала класика на детската литература. Француското издание на книгата се појавило во 1902 година, а во периодот помеѓу 1911 година и Втората светска војна, таа била преведена на сите европски и голем број други јазици. Денес, се смета дека „Пинокио“ е книга со најголем тираж во светот, по Библијата и Коранот.[1]

Содржина на Пинокио

Мајсторот Цреша пронашол парче дрво што плаче и се смее како бебе. Тој му го подарил дрвото на мајсторот Ѓепето, кој сакал од дрвото да направи кукла, која ја нарекол Пинокио. Веднаш по изработката, Пинокио оживеал и започнал да прави палавштини. И во следните денови, Пинокио е немирен, правејќи разни проблеми и покрај советите кои му ги дава Штурчо-проповедникот. Така, еден ден, тој заспал со нозете на печката и си ги изгорел стапалата. Ѓепето го гледа Пинокио како свое дете и си го продава палтото за да му купи буквар, но Пинокио го продава букварот за да гледа претстава со марионетки. Дрвените кукли од претставата го препознаваат својот брат Пинокио, но тогаш се појавува кукларот Голтнипламен. Пинокио го спасува својот другар Арлекин. Голтнипламен му дава на Пинокио пет златници за да му ги даде на Ѓепето, но Пинокио ги среќава Лицесот и Мачорот, кои успеваат да го измамат и да му ги земат парите. Во една шума, тие го напаѓаат Пинокио и го обесуваат на еден даб, но го спасува самовилата. Тогаш, Пинокио кажува лага и започнува да му расте носот. Потоа, Лисецот и Мачорот успеваат да го измамат Пинокио, убедувајќи го да ги посее златниците во Полето на чудата и така го ограбуваат, а Пинокио заработува казна затвор во траење од четири месеци.

Ослободен од самовилата, Пинокио се враќа дома, но патем среќава страшна змија, а потоа паѓа во стапица за животни. Него го фаќа еден селанец и го принудува да служи како чувар на кокошарникот. Но, Пинокио ги фаќа крадците на кокошки и селанецот го ослободува. Тој сретнува камен на којшто пишува дека умрела самовилата, зашто тој ја изневерил. Пинокио е очаен и потоа среќава гулаб, кој ќе го однесе до морето. Пинокио се фрла во водата за да го спаси својот татко Ѓепето. Пинокио стигнува на Островот на вредните пчели и таму ја наоѓа самовилата. Тој ветува дека ќе биде добар и дека ќе учи, со цел да се претвори во вистинско момче. Но, повторно тој прави неволји: по една тепачка со училишните другари, Пинокио е уапсен од полицијата. Пинокио им бега на полицајците, кои му пуштаат овчарско куче за да го фати. Бегајќи од кучето, Пинокио паѓа во мрежата на еден рибар, кој му се заканува дека ќе го испржи во тавата, но тој успева да избега во куќата на самовилата, каде повторно ветува дека ќе биде добар. Сепак, тој со другарот Фитил заминува во Селото на безделниците. Таму, по пет месеци, поминати во игри и безделничење, на Пинокио му растат уши и опаш, т.е. тој се претвора во магаре. Него го продаваат на пазар и најпрвин го купува директорот на некој циркус, со намера да го научи да игра и да скока низ обрачи. Пинокио ја повредува ногата и тогаш го купува некој кожар со намера да го убие и да му ја одере кожата. Кожарот го фрла Пинокио во морето, а таму го проголтува една огромна ајкула. Во нејзината утроба, Пинокио го пронаоѓа Ѓепето, но двајцата успеваат да се спасат. Потоа, Пинокио станува добар и за награда се претвора во вистинско момче.[2]

,,Јордан Хаџи Константинов Џинот,, – Годинава 33 илјади посетители

Tеатар 2018

Годинава што завршува во велешкиот театар ,,Јордан Хаџи Константинов Џинот,, се одиграни 158 претстави кои ги виделе 33 илјади гледачи. Ова се бројктеи со кои пред јавноста излезе театарот, како резиме за 2018-та година.

Во текот на 2018 година реализирани се вкупно осум  премиерни изведби од кои четири финансиски поддржани од Министерството за култура а четири сопствени.

На сцената на театарот премиерно беа прикажани претставите „Тоалет за дами“, „Кралските копилиња“,„Лисистрата“, „Елешник“,„Сомнително лице“ и  детските  „Златната рипка“,„Заспаниот супер-херој“ и „Снешка смешка и Тео текнувало го спасуваат Дедо Мраз“.

Покрај новите премиери, на репертоарот на театарот се изведуваа и претставите „Вдовицата се мажи“, „Синиот портокал“, „Театар љубов моја“„Волшебникот од Оз“ и „Шумата на моето дрво“.

Театарот може да се пофали  што годинава  имал и 20 успешни гостувања во земјава и странство, Јужна Кореја, Романија, Софија, Загреб,Москва фестивалски настапи во земјава, а од Москва со претставата ,,Вдовицата се мажи,, се врати и со награди. Најмногу играна е ,,Тоалет за дами,, со 28 одиграни претстави.

Годинава велешкиот театар ,,Јордан Хаџи Константинов Џинот,, имаше голем јубилеј 70 години постоење, но за жал оваа годишнина не беше одбележана.  Неодамна поставениот в.д директор  Александар Ивановски, прашан на прес дали и како ќе го одбележи јубилејот, кратко кажа дека  имал премалку време за ,,достојно да ја одбележи годишнината,, тоа требало да го стори претходниот директор.

Петар Печков 

http://tirekovmirece.com/

„Нема да платам“ премиерно во Театар Комедија

 

Политичката сатира 

Театар Комедија ќе ја заокружи годината со премиера на претставата “Нема да платам“ од Дарио Фо во режија на Александра Кардалевска која ќе се изведе утревечер (27 декември) со почеток од 20 часот.

 

Сценографијата ја направи Зоран Ѓурески, а костимографијата е на Маја Ѓуреска и Антонија Гунинска Јорданоска. Изборот на музика го изврши Александар Јорданов, а драматург е Дарко Јан Спасов.

Во претставата играат: Атанас Атансовски, Валентин Костадиновски-Тино, Зорица Нушева, Жаклина Петровска и Александар Михајловски. “Политичката сатира „Нема да платам“, на добитникот на Нобеловата награда за литература, италијанскиот драмски писател, сценарист, режисер, актер и борец за човекови права и еднаквост Дарио Фо, ги пресликува реакциите на потрошувачите против зголемување на цените и е провокативна реакција против злоупотребите и неправдата на општеството“, стои во најавата на Театар Комедија.

Наумоска Ангела актерка

 

Во прво лице

Пријателите, да се пофалам , ги имам во изобилие

1.За себе: Сé уште само своја

  1. За љубовта : Потешко се живее без воздух
  2. За животот : Игра, забава, насмевка
  3. За театарот : Авантура
  4. За доброто : Да го има за сите
  5. За злото : Безидејно
  6. За непријателите : Свои на своето
  7. За пријателите : Да се пофалам , ги имам во изобилие
  8. За глумата во животот : Нека кажат професионалците
  9. За сценската прашина : Алергија
  10. За колегите : Тука се. И кога треба и кога не треба
  11. За неодиграните улоги : Не се брзам никаде
  12. За идејата : Ако не е добра, не ја прави
  13. За сонот : Еден сон – Една желба
  14. За јавето : Повеќе соништа
  15. За виното : А пивото?
  16. За семејството : Сигурно место
  17. За крај: Ајде од ново

 

 

 

 

“ БУМЕРАНГ “ – првата театарска музичко драмска представа во Македонија

 

Зафир Хадџиманов со Гешоски. Бевме блиски другари. Ми беше татко на сцената на Драмски во БУМЕРАНГ на Томе Арсовски и Александар Џамбазов 1968/9…

Главни улоги игравме Анче Прличкова и јас. Инаку треба да се знае дека тоа беше првата театарска музичко драмска представа во Македонија, за која и скопските тапкароши продаваа карти!!!!!!!!!

Претставата “Каде е пиштолот?“ премиерно во Охридски театар

Претставата “Каде е пиштолот?“, според текстот на најпознатиот унгарски автор Габор Ѓоргеј првпат е преведен и поставен во Македонија, а во режија на Дејана Николовска, премиерно ќе биде изведена на 28 декември (20 часот) на сцената на Народниот театар во Охрид.

 

“Каде е пиштолот?“ е современ сатиричен текст со силна егзистенцијалистичка заднина, создаден во 70-тите години од минатиот век. Во својата срж текстот се занимава со човековата дуална природа, играјќи помеѓу позициите на угнетувач и потчинет низ петте ликови кои го носат дејствието.

“Зборот пиштол предложен уште во насловот не е ништо друго туку театарски знак, систем на апстракции, симбол на моќта на насилство – кого ликовите го користат за да ги тероризираат останатите. Местото на дејство е затворен простор, во кој гледаме четири луѓе што седат и петтиот како вперува пиштол во нив. Четири од нив секогаш сакаат да излезат надвор од собата, а петтиот секогаш ќе се чувствува добро внатре. Тоа е оној кој е со пиштолот. Изворот на сите проблеми е токму тој – пиштолот. Пиштолот би можел да има и понаква намена, но не во овој случај. Тажно е, но овде не е можно да живеете без пиштол!“, посочува Ѓоргеј.

Тој не е само писател туку и драматург и режисер. Помеѓу 2002-2003 бил министер за култура на Унгарија. Бил уредник на бројни литературни списанија во Унгарија, член е на Унгарскиот ПЕН-клуб. Бил главен драматург во Националниот унгарски театар, резидент во Мадаш театар, како и на Панонија филм студио. Автор е на повеќе од30 литературни дела (драма, поезија, новели). Со пиесата “Каде е пиштолот?“ добива меѓународно реноме, а пиесата се игра на многу меѓународни сцени, меѓу кои и во САД. Добитник е на бројни литературни награди.

Во претставата играат: Горан Стојаноски, Никола Тодороски, Адријана Билаловиќ Тодороска, Ивица Цонев, Стрезо Стаматовски, а сценограф, костимограф и дизајн на светло е Милена Пантелеева, додека музиката е на Гаро Ашикјан.

Претпремиера на претставата е ден порано на 27 декември (20 часот).

Драган Спасов Дац – за Мите

На почетокот на мојата кариера, влегов во бифето на Драмски, Мите седеше со некое друштво.
Кога ме виде ми рече;
Дете напиј се една ракија со нас, реков благодарам но пијам антибиотици. Е сега јас ќе те излечам, ми рече.
Порача мастика чаша вода и цело лажиче бибер.
Испиј го биберот и мавни ја мастиката на екс, водата ти е да не се загрцнеш. 
Реков дека тоа ми е страв да го направам… тоаш Мите го лапна лажичето бибер и ја испи мастиката на екс.
Ајде сега ти, гледаш дека не е сташно.
Порача уште една тура од “иљачот” и ми рече: Ти си на ред!
Бев ставен пред свршен чин и морав да ја повторам неговата постапка. Земав бибер и ја испив мастиката на екс…
Почна да ми се случува револуција во стомакот и да се потам. Утредента јас бев здрав, дали од антибиотиците или од иљачот на Мите, не знам, ама знам дека температурата и истоштеноста ја снема.
Збогум Мите.

“Авантурите на Пинокио“ Премиера во Прилеп

Во театарот “Војдан Чернодрински“ во Прилеп на 23 декември (недела) со почеток во 12 часот премиерно ќе биде изведена претставата за деца “Авантурите на Пинокио“, по фанатастичната книга од Карло Колоди.

Драматизацијата на оваа извонредна авантуристичка пиеса за деца е на режисерот Дарко Ковачовски заедно со Надја Василева- Ковачовска, која е и автор на сценографијата, костимите, маските и куклите.

“Се работи за куклено- драмска претстава. Пораката што ја носи претставата е многу актуелна. Говори за едно дете кое преку своите неуспеси пораснува. За да добиеш срце не е потребно да си дел од големиот свет, туку да имаш сочувство кон другите“, вели режисерот Ковачовски.

Во претставата играат актерите Јасмина М. Станкоска, Андон Јованоски, Димитар Црцороски, Даниела Иваноска, Александар Тодески, Наташа Ачански, и алтернација е Катерина Чакмакоска Клинческа. Автор на музиката е Томе Темелкоски, а преводот на текстот е на Лидија Митовска Ѓорѓиевска.

Пауза за реалистичност со претставата „Фестен“

„Festen“ (Прослава) првично е дански филм во режија на Томас Винтерберг, продуциран дури во 1998 година. Ја доби наградата од жирито на фестивалот во Кан, таа година. Ова само придодава и многу помага во целата приказна за „Прослава“ како драмска содржина. Прво, сценариото е инспирирано и базирано на вистинска приказна на еден човек што зборувал…

„Festen“ (Прослава) првично е дански филм во режија на Томас Винтерберг, продуциран дури во 1998 година. Ја доби наградата од жирито на фестивалот во Кан, таа година. Ова само придодава и многу помага во целата приказна за „Прослава“ како драмска содржина. Прво, сценариото е инспирирано и базирано на вистинска приказна на еден човек што зборувал на радио. Тоа му било пренесено на Томас Винтерберг од пријател што бил пријател со медицинската сестра на психијатрија, која го третирала истиот тој човек. Винтерберг ја чул таа радиоемисија. Второ, „Прослава“ е првиот догма-филм што го започнува кинематографски-иновативниот бран Dogme 95. Тоа е уметничко движење зад чиј манифест стојат и Винтерберг и Ларс Фон Трир па потоа се приклучуваат и други битни филмски професионалци. Догма-филмовите се водат според повеќе начела, но ниеден од нив не ги исполнува сите затоа што, засега, се чини невозможно, но едно нешто е вистина: тие ги пренесуваат приказните сурово реално. Во нив доминира тонот и визурата на документарец, тие се исечоци, излупени парчиња од кората на стварноста. И токму таа автентичност, целосната театарска екипа, се бори и верно работи за да ја донесе на сцената во НУ Драмски театар пред публиката на секоја изведба на претставата „Фестен“.

Имено, по наградата во Кан, Томас Винтерберг добива понуда за театарско издание на „Фестен“. Понудата ја одбил затоа што сметал дека е мал залог, небитен, ама подоцна авторите на приказната и на сценариото, режисерот Томас Винтерберг и сценаристот Могенс Руков, ги надгледуваат театарските адаптации на Бо Хр. Хансен и на Дејвид Елдриџ и ги дозволуваат. Се јавува и Дениел Бенонин како автор на драмата „Фестен“. Драмата станува еднакво важна како филмот и текстот се поставува насекаде низ Европа, Балканот и светот. И зошто е така ќе кажам понатаму, а тоа е во тесна врска со изведбата во Драмски театар. Режисерката Зоја Бузалковска и драматургот Александра Бошковска се одлучиле да ја понудат сценската адаптација на „Фестен“ зад која стојат авторите Винтерберг, Руков и Хансен, а Дејвид Елдриџ е авторот на самата адаптација. Не случајно затоа што адаптацијата нуди решенија што на возбудлив, поразличен, интригантен начин ги надградува идеите на догма-филмот „Фестен“ и на целото движење.

Дејството во драмата се одвива во една голема селска куќа во Данска. И ако зборуваме само за делот во кој гледаме неколку главни ликови како се сместуваат во собите на куќата, тогаш можеме да кажеме дека сме воајери на повеќе независни дејства што се преплетуваат. Како во ист простор, а всушност се случуваат во различни соби. Режисерката Бузалковска и сценографот Тодор Дајевски, и двајцата одговорни за сценографијата, заедно поставуваат многу чиста, минимална, ефикасна и убава изведба на бања и простор што ја опкружува. Тоа решение ни претставува повеќе соби, режисерски храбро споени во еден драмски простор на сцената што ги обединува поодделните конфликти на одделни ликови во еден необичен, вртоглав сплет, како да се луѓето од различни простории сите во една иста. Така се покажува колку се тие поврзани преку своите проблеми, намери, појави и колку не можат да избегаат од тие проблеми во рамките на една фамилија и таа куќа. Во филмот „Фестен“ ова се реализира со паралелна монтажа односно со исечоци од дејствата во различни соби, кои се надоврзуваат едно по едно, хронолошки. Според начелата на Dogme 95, не е можно постпродукциски и режисерски да се интервенира па да бидат изведени дејствата во филмот како во драмата. Едноставно, адаптацијата и театарот нудат шанса и притоа сето тоа да изгледа толку вистинито за што и се бори целото догма-движење. Инаку, филмот и драмата се фокусираат на една роденденска прослава па треба да се каже дека сцените што ја опфаќаат прославата се повторно засилени и поткрепени со минимална, крајно функционална и метафорична сценографија на Бузалковска и на Дајевски. Столови поставени на платформа со вдлабнатина во која има песок. Тој како материјал може да акумулира и течност и топлина па песокот во претставата, покрај тоа што значи површина можеби во дворот на куќата, тој постои како симбол на сè што се претрпело, премолчело, сите страшни работи што се акумулирале од членовите на една фамилија, од целиот тој простор. Ама таа „топлина“ што ја акумулира, тие куќни конфликти, не останува само во него туку се пренесува, зрачи…

Јас се извинувам, ама намерно нема да зборувам за приказната и за нејзината содржина и да ја објаснувам макар и накратко. Прво, на многу луѓе им е позната па е излишно, а второ, за оние што не ја знаат оваа претстава е супер можност сами да го доживеат чувството кога ги откриваат деталите. Претставата во Драмски театар тоа им го доловува на еден одличен, одличен начин. Можам само да кажам дека темите што ја прават суштината на „Фестен“ се злоупотребата, траумите, нивните рефлексии, гнилата и болна ароганција на данската аристократија и буржоазија, расизмот, фашизмот, себезаљубеноста, површноста и вештачкиот сјај на фамилијарните и пријателските односи итн. И просто да не знаеш за кој актер да почнеш да коментираш зашто секој од кастот е толку точен, уверлив, многу веродостоен и прецизен во изведбата. Диме Илиев мирно, нетипично наметлив, авторитетен и полн несигурности, просто автентичен како ликот Хелге. Александар Степанулески како Кристијан е издржан во секој гест, одмерен и моќно таинствен, налудничаво загубен во траумата, но и стабилен, со цврста волја да разоткрие еден грозоморен проблем и да оконча долгогодишен, лицемерен, болен молк. Тамара Ристеска – Пија носи свежина, ведрина, љубовна суптилност и едноставност во актерската игра, која покажува многу. Енергијата што му ја дава на својот лик не постои во филмот и воопшто таа навистина додава важни сегменти, емоции на она што е генерално испишано за Пија само преку реплики во драмата. Дејан Лилиќ како Михаел создава една навистина своја верзија на ликот со ексцесивни реакции, жесток темперамент, многу живост што се движи од инфантилна избувливост до интуитивност, цинизам, цврст интелект. Навистина живописна изведба на Лилиќ. Емилија Мицевска која ја игра Мете, е уверливо калкулативна, отсечна, многу фокусирана на самиот менталитет на ликот, лесно ве иритира, но и брзо станува симпатична. Елзе, преку изведбата на Лилјана Велјанова, многу вистинито дава слика за една ментално придушена жена, просто човек што го премолчил непремолчливото и се изгубил во маската што крие многу внатрешен немир. Хелене, во изведба на одличната Соња Стамболџиоска, молскавично брзо ја читаме, навидум налудничав, но всушност потресен, топол, слободоумен, лојален, доверлив и хуман карактер. Дениз Абдула, како Гбатокаи, прикажува луцидно, остро веродостојно отсликување на ликот. Кај сè се чини како да е едноставно најдено како решение за гест и реакција, но гледаме дека токму во тоа се содржат и потслоеви. Убав е и природниот ненападен хумор што го носи во себе. Димитрија Доксевски го игра Хелмут во добро обмислена, точно стилизирана и грациозна визура. Промените што ги доживува ликот, од формалност и куртоазност, достоинство и почит до бессознание, темелна вознемиреност, паника и бунило, Димитрија ги прави многу верно како нераздвоен дел од „вистината“ на приказна т.е. од самата приказна. И јасно, убавина и среќа е да се гледа младата девојка Анастасија Аневска, која многу интуитивно го игра Девојчето, но и духот на сестрата на Кристијан, Михаел и Хелене. Рамо до рамо со професионалците, сериозно, допадливо, без сигнал за скромност или непријатност на сцената. Лазе Манасковски како Поул остварува толку специфична улога, тој владее со особините на ликот. Вешто се движи во неговиот спектар на карактеристики од напорен, полупараноичен, само себеси важен аристократ – до духовит, адаптибилен, разумен човек. Имајте предвид дека сите овие актери и тие што сега ќе ги спомнам, сите тие, во силната режија на Зоја Бузалковска, опфаќаат уште слоеви и содржински поднебја, за кои просторот овде не ни дозволува да одиме во подробности. Предраг Павловски е Ким и многу впечатливо го користи својот простор во дејството, дава доста комплетна и дефинитивно реска слика за ликот. Златко Митрески многу комично, но рафинирано, суптилно и минуциозно доследно го изведува ликот Ларс. Со тоа што авторите и самата приказна не му оставаат многу простор за зборови, Златко вербалниот лимит интелигентно и проникливо го користи за дојде до прецизен израз во физичките акции, гестовите, движењата, мимиката итн. И конечно, ова истото може да му се припише на Ѓорги Тодоровски, кој ни го носи загадочниот и забавен лик, Дедото. Тој во приказната кажува навидум ситни, глупави, небитни работи, кои сенилно ги повторува, но тие стојат на точно утврдени места и со многу јасна намера да ни разоткријат и тоа како важни, пикантни детали и да поентираат. Ѓорги го доживуваме баш како тој Дедо од приказната поради високата актерска свест и посветеност – навистина умешна, топла и духовита изведба на Дедото.

Костимите, кои овие актери ги носат, многу елегантно, автентично (и во поглед на данската мода и личниот израз) и необично ги направила Марија Пупучевска. Тие ни ја покажуваат и традиционалната и аристократска Данска во некаков иден, постсовремен стил. Самиот спој прави контрадикција што е содржински присутна во драмата, но и ни кажува многу за гнилоста, за вештачките односи, за закоравените сфаќања кои сè уште живеат заглавени во нов аватар, во нова облека.

Драматуршки сè е изведено со голема почит и употреба на авторското, кое веќе постои во адаптацијата. Александра Бошковска е драматург и очигледно, во тесна соработка со Бузалковска и со целата актерска екипа, успеала кристално јасно да ги пренесе драмските сцени на самата сцена, притоа додава на моменти наш контекст без ниеднаш да излезе од рамките на универзалниот, светскиот, кој го има во делото. Доста важен фокус е даден на политичките коментари, на антирасистичките, на дискриминаторските, на фашистичките елементи во приказната. Точно и убаво сработено од Бошковска, Бузалковска и од актерите.

За сето ова да биде вака изведено, за целиот сценски подвиг, супер основа понудил Благоја Бошковски – Буцко, кој ја превел адаптацијата. Неговиот јазик е современ и одговара на ликовите, на нивниот јазичен стил, на регистарот, на нивниот личен речник, па затоа дава една динамична, тотално сценски игрива платформа што верно ја преведува драмата.

Во претставата се случуваат борби што јасно доаѓаат од оригиналот. Поради овие борби целата драма на сцената и околу неа (затоа што актерите го користат и просторот на гледалиштето) се случува толку сурово, просто изненадувачки реално. Дарко Велиќ навистина одлично се заложил сценските движења и борби да бидат не само интегриран дел туку и пресудниот линк, допир со неминовната, непосредната стварност.

Комплетната, стабилна, цврста, интригантна режија на Бузалковска заедно со останатата екипа ни прикажуваат изведба што нетипично, иритирачки заводливо, тотално ве вовлекува во поднебјето на прославата, куќата, на целата фамилијарна драма. Пишувам „иритирачки“, затоа што кога ќе погледнете во публиката, сигурно ќе најдете повеќе луѓе што го чувствуваат ужасот, драмата, но и убавината во животот на ликовите. Тогаш гледате набој во нивните вилици, непријатност во очите, полни од страдањата, воздишките, конфронтациите, животните драми. И сè тоа суптилно и просто моќно е надополнето со noise (музика, звуци), кои се појавуваат од време на време па во претставата и приказната носат заканувачко-навестувачки, длабок, меланхоличен, но истовремено многу енергичен тон.

За цена на билет од две пијачки или некаде една, со задоволство ќе влезам во салата на Драмски. Направете една возбудлива и стрмоглава пауза поради неминовната реалистичност со која ве освојува претставата „Фестен“.

Горјан Милошевски

(Визуелните материјали се преземени од Драмски театар)

(превземено од www.PopUp.mk)

ЗА КРАЈ НА ОВАА ГОДИНА -Драмски театар на 18.12.2018 ја иведе „Снежана и седумте џуџиња“ 50та по ред.

 

Досега 11091 дете ја гледало нашата „Снежана и седумте џуџиња“.

Денешната изведба (18.12.2018) на претставата „Снежана и седумте џуџиња“ ќе биде 50та по ред. Се надеваме дека ќе продолжи да ги радува детските срца, но пред се да ги заинтересира за театарска уметност воопшто. Претставата „Снежана и седумте џуџиња“ е по драматизација на Александра Бошковска, а во режија на Димче Николовски. Во останатиот дел од авторскиот тим учествуваат Сергеј Светозарев како сценограф, Лира Грабул како костимограф, Димитар Андоновски како автор на музиката, додека улогите ги толкуваат: Александра Павлова, Трајанка Илиева-Вељиќ, Калина Наумовска, Златко Митрески, Александар Степанулески, Димитрија Доксевски, Мартин Минговски, Дритон Вејсели, а џуџињата ги толкуваат: Соња Стамболџиоска, Сања Арсовска, Игор Георгиев, Благица Димитровска, .Емилија Мицевска, Бобан Алексоски, Дарко Карбески, Марко Илиќ. Премиерата на претставата беше на 27.3.2016 година.