Тихомир Стојановски
Можам да кажам дека нема поблагородно место за сценска премиера од тоа свето место, во манастирот. Духовен мир, повозвишен смисол, тихување, свети мошти, тишина, мајка земја и небо, клокот на света вода, етер, леб и вино и актерите со своите души распослани со степен на верба и посвета. И атер – петиот елемент покрај: земјата, водата, воздухот, сонцето… Атер – Боженствена љубов.
Се разбира, ако театарот има своја духовна смисла. Ако ја бара својата Боженственост. Своето свето место на сцената. На некој начин тоа е нивната повторна средба во времето сега и овде на театарот и црквата. Една метафора на самиот живот. Нивната повторна средба. Вера и театар. Место за чествување на таа верба.
Хамонод дава податок за убиството на уште еден македонски цар за време на празнувањата на Ксантика – (летен фестивал, веројатно денес може да се огледа или спореди со Прочка) 367 години п.н.е. Како пример за славењето и традицијата за македонски фестивали во антиката на кој освен песните и ората се случувале и драмски претстави. Хамонд кажува дека Филип Втори бил патрон на уметноста, дека кај него водечките биле актерите за време на фестивалот на Музите. Но, да појасниме уште една дилема која се прекршува во именувањето на јазикот во антиката како старогрчки.
“… Тој јазик познат како КОИНЕ, базиран на антички дијалект и прилагоден од Александар и неговите луѓе…”46