Синоќа бев горда, на она што се случуваше на свеченото отворање на 53 МТФ “Војдан Чернодрински“ – Прилеп.
Во големата сала на Дом на култура “ Марко Цепенков “ немаше празно место за седење, па дури и скалите беа премалку за многубројната публика која дојде да биде дел од овој настан. Во еден миг како да снема воздух и се почувствува голема топлина, Што за едена преголемата сала, во која знае да е дури и ладно, овој пат се беше поинаку. Очигледно самите организатори се најдоа затекнати од големиот број публика. Клима уредите останаа исклучени, а мобилните телефони од публиката не беа исклучени, ни овој пат, за жал.
Како долгогодишен гледач на овој фестивал, не сум ја видела полна салата во толкав број многу години. Само се потсетив на едни убави времиња, на крај на деведестите години, кога беше и буквално преполно. Сето ова добро го заокружи претставата “ Ничија земја “, која тематцки не беше нешто, што не е видено, но актерската екипа на МНТ, не насмеа во тежината на тагата. На едно тогашно, сегашно и идно (не)време, кое сите не демне на секој чеко. Војната…
А додека вечерва, на вториот фестивалски ден, на моето разочарување немаше крај. Искрено жалам што потрошив дел од моето време ако сум вљубеник во уметноста – тетарот.
Не вредеше ни за неколкуте добри моменти во претставата “ Доктор Фауст“ НТ Битола…
Додека ги гледав актерите, и се она што се случувааше на сцената, исмевањето со се и сешто и ништо, За на крај да ни се разголат буквално, и тоа да нема место во ниеден контекст од претставта. Искрено, се прашував зошто оваа претстава е на овој фестивал?! Едноставно, не и е вистинското местото!
Ако голи се раѓаме и голи умираме, не ѐ некое ново открите во и за Европа. А за мене како гледач уште помалку.
ПОСЛЕ ОВАА ПРЕТСТАВА, ИСКРЕНО УШТЕ ПОВЕЌЕ НЕ САКАМ ВО ТАКВАТА ЕВРОПА. ДА ЈА ГЛЕДАМ ИДНИНАТА!
Гледачот