КРАЈНАТА ЦЕЛ НА ТЕАТАРОТ Е ДА СЕ ДОПРЕ ДУШАТА!
Во вашиот “ Контрабас“ покрај сета комичност, на пиедестал ја ставате метафизиката на Љубовта. Дали беше и Вашата конечна определба?
Шовги: Тоа не беше само моја желба туку и желба и интенција на режисерката на претставата Ирена Александровна Перлова… инаку народен уметник на Азербејџан, веќе за жал почината, и ние обајцата тргнавме од таа појдовна точка -Љубовта. Нашот херој, покрај тоа што свири, игра и пее, за цело време на дејствието зборува и живее за Љубовта. И покрај тоа што е само навидум еден обичен, мал човек…
Кога сме на оваа тема, кажете ни, каква е судбината на малиот човеке во Азербејџан?
Шовги: Иста како и секаде. Малиот човек, генерално, како секогаш и секаде има големи проблеми. Но тие, за него се нешто без што не се може, без кои не би му бил интересен животот.
Веќе две децении сте сам пред публиката, какво е чувството кога ќе се “соголите“, но и кога ќе ја почувствувате повратната енергија?
Шовги: Нашата професија е жива, и иако се обидувам да не играм директно со публика, возвратната енергија што, сепак, ја чувствувам е секогаш различна. Некогаш те “влече“ да играш со повеќе емоции, некогаш те тера од празнината да правиш дејствие… Затоа, е интересна нашата жива пофресија – никогаш не знаеш во кој правец може да те одвлече. Што се однесува до чистата енергија таа не се објаснува, туку се чувствува. Ете, тоа чувство те тера секогаш и одново да играш како да е прв пат. Целата е да и служиме на Уметноста, а преку неа и на Гледачот, се разбира.
Често пати се вели дека актерот, токму поради тоа што е емотивниот столб на театарската уметност, неретко е роб на режисерската идеа. Какво е Вашето чувство во однос на ова?
Шовги: Јас не би се сложил со Вашата констстација, бидејќи, во моето тридеценско искуство секогаш, јас па и моите колеги сме ја имале слободата од нашите учители и режисери, со кои сме работеле. Секогаш сме имале простор да ја почувствуваме својата органика и да бидеме свои во размислата на сцена. Секогаш сме имале креативен креативен процес на работа…
Дали поради ова ја љубите пробата исто толку колку и Анатолиј Ефрос?
Шовги: Претставата како чин е интересна поради пробата. Како што веќе напоменав погоре, токму низ креативниот процес, имаме и ние како актери, но и сите чинители, повеќе простор за игра. Откако на сцена ќе се одигра премиерата, тоа е веќе нешто дадено, понудено, од кое има живот, но нема многу отстапки, тоа не е целосно наше…
Какво е чувството кога некои нешта по 100 изведби морате да ги изиграте и 101-ви пат ?
Шовги: Секогаш се обидувам да играм како да ми е прв пат, целам дека пред мене е гледач кој ја гледа претставата за прв пат. Иако имам дистанца од публиката, сепак во првите петнаесет минути, знам и можам да почувствувам како ќе се одвиваат работите понатаму. Едноставно, мене ме научија дека Одност кон гледачот е еден вид мала војна, во која нема нерешено – или вие ќе го побените него, или тој ве победува вас…
Што станува кога ќе ја изгубите биткита?
Шовги: Најпрвин сакам да си потпишам оставка, за потоа да следува непроспиена ноќ па, најпосле да си речам: – Денес е нов ден…И барам нови предизвици!
Што мислите за светскиот тренд, да се пренебрегне класичната школа на театарот, како што е на пример онаа на еден Станиславски?
Шовги: Тоа не може да се случи, бедејќи токму тој , Станиславски, како и неговите современици и следбеници се темелот на театрот. Знаете, куќа не се гради без темел, или да ја започнете градбата од кровот, на пример. Сите овие обиди за кои вие говорите, се јалови, па колку и тие да изгледаат “модерно“…
Па и темелите на модерниот театар ( Брехт, Јонеско, Арто, Бекет… ) се стари по пет и повеќе децении…
Шовги: Токму и за тоа говорев.
Кога веќе проговоривме за руските темели, дали се тие, истите се присутни во Азербејџан?
Шовги: Се разбира, од тоа нема бегање! Впрочем, речиси сите релевантни книги и учебници за театарот влечат корени од тоа поранешно (Советско) Руско време. Како пример, ќе го земам тоа дека јас, “Контрабсот“ надвор од Азербејџан го играм на Руски. Како што тоа го сторив тука, во Битола. Се разбира, дома го играм на мајчин јазик, но суштината не е во тоа, туку во универзалната порака, и во тоа да успеете да допрете до Душата на човекот, будејќи тој не доаѓа да ги гледа декорот или костимите во театар, туку живото битие на сцена, кое исто како и тој, носи душа…
Вашето лично потфолио е полно со габаритност, и тоа не по бројкатаами по тоа што како специфицна го ностие преку ликовите на сцена…
Токму така, еве, на пример, со Кнтрабасот се дружиме повеќе од дваесет години, а во нашиот Театар на младиот гледач во Азербејџан, секоја сабота и недела, од четирисет репертоарни претстави играм во триесет, и тоа во пиеси од Чехов, Шекспир, Бекет ( “ Чекајќи го Годо“ – Владимир, во “ Отело“ сум Јаго… ) но покрај Руската и Светската класика, играме и дела од нашата азербејџанска класична драма, но и не ги одбегнуваме, релевантните драми од т.н. модерен репертоар… Најубав дел се претставите за деца, и речиси редовно, претпладне или напладне играме за нив, а вечерта претстави од т.н. Сериозен репертоар.