Month: December 2017

Семјуел Бекет ( 1906 – 1989 )

http://makedonskijazik.mk/
Семјуел Бекет
Samuel Beckett, Pic, 1.jpg

Бекет во 1977 год.
Псевдоним Ендрју Белис (Скорешна ирска поезија)
Занимање новелист, раскажувач, драматург, поет, есеист
Јазик англиски, француски
Националност Ирец
Жанр драма, проза, поезија, филм
Книжевно движење Висок модернизам
Значајни награди Нобелова награда за литература (1969)

Семјуел Бекет (анг.Samuel Beckett; 13 април1906 — 22 декември1989) — ирскиписател, драматург и поет и претставник на т.н. „театар на апсурдот“. Добитник е на Нобеловата награда за литература во 1969 година[2]. Творештвото на Бекет претставува поглед врз човековата култура на формален и филозофско минималистички начин. Како ученик, асистент и пријател на Џемс Џојс, Бекет се смета за еден од доцните модернисти; како инспирација за многу подоцнежни писатели, тој понекогаш се смета и за еден од првите постмодернисти. Негово најпознато дело е трагикомедијата во два чина „Чекајќи го Годо“ (1952).

Животот на Бекет

Семјуел Бекет е претставник на театарот на апсурдот, односно антидрамата. Апсурдноста која започнува со егзистенцијализмот во антидрамата е уште понагласена. Таа се постигнува со повторување на исти бесмислици како средство за комуникација и отфрлајќи ги класичните драмски белези.
Бекет е раскажувач, критичар и драмски писател кој својата слава ќе ја здобие со драмата „Чекајќи го Годо “. Таа ќе ги подели мислењата на критичарите, но и ќе го одбележи столетието.
Роден е 1906 година во Фоксрок, во близина на Даблин, Ирска. Студирал француски и италијански јазик на Тринити – колеџот во Даблин, а по дипломирањето заминал во Париз каде работел како лектор по англиски јазик. Во тоа време се запознал со Џемс Џојс, тогаш веќе познат писател со романот „Улис“. Бекет напишал есеј за неговиот роман „Финеган бдее“, и тогаш почнува поактивно да се занимава со пишување. Во текот на Втората светска војна се приклучува во движењето на отпорот, а по војната своите дела ги издава на француски јазик, а потоа ги преведува на англиски јазик.
 Негови најзначајни дела се романите: „Марфи“, „Молоа“, „Малон умира“, „Неименливото“; драмите: „Чекајќи го Годо “, „Крај на игра“, „Среќни денови“, „Игра“; и апстрактни, многу кратки драмски акти: „Појди – дојди“ (со 121 збор) и „Чин без зборови“ (нема зборови).
 Добитник е на Нобеловата награда за литература во 1969 година.

Чекајќи го Годо

„Чекајќи го Годо“ е антидрама (театар на апсурдот), која претставува празнина, чекање како празно дејство. Во неа има низа дејствија и низа дијалози кои не претставуваат ништо – само празно губење на времето додека се чека нешто што нема да дојде.
Ако животот на Мерсо од „Странецот“ на Ками е бесмислен и апсурден, тогаш животот и ликовите во оваа драма се супербесмислени и суперапсурдни.
Темата на драмата е содржана во насловот, чекањето на двата главни лика (Естрагон и Владимир) на Годо, кој им ветува работа и подобар живот.
Идејата е во бесмислата на животот која сепак е поткрепена со надеж за подобра иднина и пронаоѓање на смислата. Надеж, дека утре ќе биде подобро, дека утре можеби ќе дојде Годо.
Во оваа драма сè е релативно. Времето, местото, па и ликовите. Времето е денес, утре и вчера, а можеби и не е. Самите ликови не знаат дали чекале вчера или некогаш порано, а и утре можеби ќе чекаат, ако стигнат на време. Местото е покрај некое дрво, кое можеби е грмушка. Апсурдот на релативизирањето оди до таму што не е сигурно дали е тоа вистинското место каде што се договориле да се чекаат и дали и вчера биле тука или првпат доаѓаат.
Драмата е трагикомедија во два чина, во кои дејството речиси се повторува
Ликови
 Карактеристично за драмското творештво на Бекет е што ликовите се јавуваат во двојки. Едната двојка се Естрагон и Владимир, скитници и неразделни другари, а втората Поцо и Среќко кои се во однос надреден и потчинет.
Ликовите се надополнуваат еден со друг и во своите карактери не се сосема издифиренцирани. Тие се тажни кловнови, чиј живот е сосема бесмислен, бесцелен, исполнет само со празнина и чекање. Чекање на излезот и на спасот.
Естрагон и Владимир речиси не се разликуваат. Естрагон е малку поемотивен, а Владимир поразумен и порационален, Естрагон повеќе заборава, а Владимир малку помалку, на Владимир му смрди здивот, на Естрагон нозете. Тие не можат еден без друг, си помагаат, се чуваат. Неразделни се, иако за време на ноќта се разделуваат, но веќе следниот ден тие повторно се наоѓаат привлекувајќи се како магнет. Кога Естрагон ќе го слушне Владимир дека пее додека е сам, тој љубоморно ќе заклучи дека е среќен без него. Всушност, двајцата биле задоволни што ноќта ја минале сами, но потоа некоја сила ги влече повторно да се доближат. Тие иако се двајца, се чувствуваат како еден и се чувствуваат осамено. Затоа кога ќе се појават Поцо и Среќко, Владимир е среќен што побрзо ќе им помине времето и вели:
 Владимир:      Сега повеќе не сме сами, чекајќи ја ноќта, чекајќи го Годо, чекајќи …чекајќи. Цела вечер се боревме, без ничија помош. Сега со тоа е готово. Веќе е утре.(…) Времето веќе истекува. Сонцето ќе зајде, месечината ќе изгрее, а ние ќе заминеме … оттука.

Кај другите два лика имаме сосема различна варијанта. Тие се спротивни. Нивниот однос е однос на надреден и подреден; на господар и роб, па според тоа, тие би требале да се одбиваат. Но, и тие се во неразделна врска. Господарот Поцо и покрај сето изживување врз Среќко не може да го оттурне од себе. Среќко прави сè за да му се допадне на господарот и да остане во негова служба. Не го испушта багажот (во кој има песок за да тежи), игра, пее, мисли, врзан е со јаже за вратот на кој му се направиле рани, го трпи камшикот. Нивната спротивност се зголемува кога Поцо ослепува, а Среќко онемува, но тие пак се заедно.

Во современото општество во кое е карактеристично отуѓувањето на луѓето, ликовите насликани во драмата се типични. Неразделните врски се такви поради навиката и неиницијативноста. Често се дружиме со истите луѓе, ги чуваме старите пријатели, зашто ни е тешко да наоѓаме нови, одново да ги запознаваме и да се зближуваме. Тешко е да се направи чекор напред. Посигурно ни е да седиме и да чекаме, отколку да го направиме чекорот кон неизвесното и новото. Дали навистина не постои излез? Изборот што го правиме е слободен, никој не нè ограничува, освен самите ние – заради стравот од непознатото.

Во вториот случај, иако изборот на претпоставените не го правиме, не значи дека мора безусловно да го трпиме јаремот што ни го наметнуваат, а со тоа целосно да го изгубиме нашето достоинство. Во модерното општество сите ние сме на некој начин Среќко, а малкумина се Поцо.

СОЊА МИХАЈЛОВА, АКТЕРКА

Во прво лице

Љубовта е убавина со многу лица…

1. ЗА СЕБЕ

За себе…јaс сум јас, со очите кон звездите, со стапалата на земја, го сакам мојот живот со сите убави и лоши нешта што го креирале и го креираат моето јас, го сакам натпреварот само со себе, да си останам јас , своја на свое со своето…

2 . ЗА ЉУБОВТА:

Љубовта е убавина со многу лица… убавината, љубовта, мора човек да ја најде прво во себе и за себе , за да може и да ја даде и да ја прими…за љубов треба душа, да се нурне во сопствената душа без страв, секојдневно…Се трудам да ги откријам сите лица на љубовта…

3.ЗА ЖИВОТОТ:

Животот е дар, платно во рамка, за слика што сам со свои бои ќе ја насликаш..моето платно има многу бои , им се радувам на оние бои што допрва ќе се појават, а кои не знам ни дека постојат..

4. ЗА ТЕАТАРОТ:

Театарот е моето место за дијалог со себе и со тајните на човекот,животот,природата,вселената….

5. ЗА ДОБРОТО

Доброто е почит, внимание, грижа,искреност, едноставност, емпатија, љубов…Доброто е нешто што му недостига во голема количина на светот во вакво време во кое живееме , за да биде подобро место за живеење…

6. ЗА ЗЛОТО

Злото, лакомост, его, завист, лага, омраза, интерес, профит, моќ, не го сакам злото…Злото е зло, грешка во потрага по среќата, на многумина денес, за жал..Злото го јаде животот, луѓето, човекот, а јас не сакам да ме јаде, не давам да ме јаде…

7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ

Не размислувам за непријателите…непријателите, ако ги имам, тие имаат проблем со себе си и тие нека си мислат, мене не ми се троши време на непријателство и непријатели…

– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ?

Што е човек без пријатели, пријателот е дар што човек си го дава себе си, споделена со пријател , тагата е помала, а среќата поголема ..Среќна сум што ги имам, подалечни , поблиски , школски, студентски, фамилијарни, колеги, најблиски, пријатели што ми траат зашто се дел од мојот живот и во добро и во зло… ништо подобро од кафе и муабет со добар пријател…музиката и тишината знаат да ми се исто така многу добри пријатели…

8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ

Во мојот живот глумата секогаш била и е, начин, пат за откривање, размислување, споредување, давање , доближување, разоткривање на некоја вистина пред публиката, за себе и животот, луѓето…Болно е што глумата, разбирањето на глумата во животот пошироко ,вон театарот, се поефтинува, и суштински и терминолошки, се злоупотребува како нешто кое се користи за прикривање, манипулирање, заведување, прикривање на вистината во разни контексти…

9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА

Сценската прашина е талог од нереченото, ненаправеното, неодиграното, заборавеното, игнорираното…Треба да се чисти со присуство на сцената , со добра претстава , добри улоги, добар театар…

10. ЗА КОЛЕГИТЕ

Колегите се театарското семејство и како во секое семејство, мора да се почитуваат и го почитувам секој член, колега .Семејството не е еднина-Јас ,туку множина -Ние. Само со Ние на ум, може да се оди напред во нови сценски авантури. Ме растажува кога има премногу Јас во театарскто семејство.

11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ

Не знам кои се , немам список на желби од ликови, но знам дека ги има.Тие се предизвикот што води напред, за да не се застане, да се одигра неодиграното , она што доаѓа со годините, зрелоста , околностите што ги наметнува времето и животот.

12 . ЗА ИДЕЈАТА

Се почнува со идејата, таа е решение на имагинацијата, таа е моторот,но таа е ништо, ако сам не поработиш да стане реалност . И најголемите идеи се големо ништо, ако не заживеат.

13. ЗА СОНОТ

Сонот ме држи будна. Сонот е надежта, страста ,желбата, вратата за она што треба да дојде, за утре, за иднината.

14. ЗА ЈАВЕТО

Јавето е сурово искушение со кое човек секојдневно се соочува. Пат со многу камења,можеш да се препнеш, да застанеш и да се оплакуваш колку те боли , или да продолжиш , со болката , со раната …Верувам дека она што не те убива, те прави посилен, продолжувам со двете нозе на земја, во јавето…

15. ЗА ВИНОТО

Го сакам доброто, старо, црвено вино, од бочва што мириса на дома…Ништо подобро од старите времиња, старите пријатели, старите книги и старото вино.

16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО

Семејството е моето Дома. Колку и да е големо или мало, кога е среќно или несреќно…Можеби немаме се заедно , но заедно имаме се… Дома ми е дома.

17. ЗА КРАЈ

Животот е убав, но, како што се вели , ние инсистираме да се комплицира, понекогаш самите го комплицираме, понекогаш дозволуваме да ни го искомплицираат, забораваме на она што го имаме, мислиме на она што го немаме …а едноставно , треба да се живее, и со црното и со белото, тоа не прави она што сме, она што сум…Животот е прекрасен , навистина е, а кога ми се чини дека не е, не е до животот туку до мене, и само јас можам да го сменам тоа, никој не може да го стори тоа за мене, тоа го научив.Секој нов почеток е крај на некои други почетоци, убавината е да учиме од крајот на нештата, за новите почетоци..

СО Сречко ГУНЧЕВ, ФОТОГРАФ, ВО ПРВО ЛИЦЕ

 

СВЕТИ ПЕТНАЕСЕТ ТИВЕРИОПОЛСКИ СВЕШТЕНОМАЧЕНИЦИ СВЕДОЧАТ ЗА МОИТЕ СВЕДОШТВА

Сречко Гунчев е еден од најревносните носители на театарската, но и не само таква, фотографија кај нас, па затоа неговата Струмица го награди со наградата СВЕТИ ПЕТНАЕСЕТ ТИВЕРИОПОЛСКИ СВЕШТЕНОМАЧЕНИЦИ, градско признание, од особено значење за луѓето еснафлии од градот под ѕвездите и Царевите кули.

Тој е единиствен фотограф во Македонија, кој е вработен во театар, за што, преку низа настани, во вид на самостојни, па и групни изложби сведочи безмалку четвртина столетие.За тоа ,како изгледа да се фотка една претстава, дали ја гледа еднаш или неколку пати пред да почне со фотографирање, но и за театарскиот миг, за тоа како изгледа да си сведок на градот преку слика,Сречко ни раскажува, директно, во прво лице:

Пред да се вработам во театарот “Антон Панов“, јас веќе фотографирав низ Струмица. Обично тоа беа забави во рестораните, како свадби, Осмомартовски матинеа, деца со Дедо Мраз по градинките и училиштата за новогодишните празнувања и други спортски и културни настани.

Во театарот се вработив во 1994 год. како организатор и билетар. Како вработен во театарот, а подоцна и како дел од Центарот за култура, пред мене се создаде една голема сцена. Сцена полна со театарски претстави ,концерти , изложби, фестивали и сл.

Убаво е пред да се фотографираат претставите да се присуствува на неколку проби.Оние што се во програмата на ФКТ РИСТО ШИШКОВ ги фотографирам без претходно да ги видам. Најчесто фотографирам кога претставата го добива својот конечен лик. Секој момент, секое движење на актерите е вистински момент да се кликне.

Во Струмица како и во другите градови има многу надежни и добри фотографи, но трката за пари ги прави повеќе комерцијални, отколку уметнички настроени. Еден ден, некој ќе мора да продолжи со оваа работа. За да се биде фотограф потребна е љубов, многу труд , дарба од Бога и многу среќа.

Мојата архива нема дно. Сите претстави во театарот ги имам фотографирано. Од 1994 год. до денес, сигурно се повеќе од стотина. На ФКТ “Ристо Шишков“ за 25 години имам фотографирано повеќе од 300 претстави.

Досега, имам остварено пет самостојни и неколку групни изложби.Оваа 2017 год. се случија две изложби. Едната беше “Апстрактна фотографија“, а другата „25 години ФКТ Ристо Шишков“. Интересни за театарџиите се моите албуми на FACEBOOK, насловени како АКТЕРИ, АРТИСТИ И ГЛУМЦИ како и ИЛЈАДА ЛИЦА. Скоро и да нема театарски човек, кој не е дел од овие албуми…Ги има од Македонија, а и од некои други земји кои преку своите театри гостувале во Струмица.

Освен во Домот на Културата, присутен сум и на спортските случувања, меѓу шетачите во паркот,на плоштадот и секако на улиците во мојата Струмица.

Овие мои активности беа наградени оваа година со општинска награда СВЕТИ ПЕТНАЕСЕТ ТИВЕРИОПОЛСКИ СВЕШТЕНОМАЧЕНИЦИ.

Се надевам, тие сведочат пред Бога за мојата работа.

Инаку, Сречко е среќен, а и сите што се во моја близина се среќни. Посакувам повеќе среќни и насмеани лица пред објективот на мојот фотоапарат во наредната 2018 год.

ГОЛЕМ ПОЗДРАВ!!!

Театар „ Јордан Х.К-Џинот “ Велес со претставата „Синиот портокал“

 

Го поддржува проектот „ Гуш и Бац “. 

Имено, средствата собрани од продажбата на влезниците за претставата „Синиот портокал“ која ќе биде одиграна во петок,

на 22-ри декември со почеток од 20 часот, ќе бидат наменети за реедукација (дефектолог, логопед и сензорна терапија) на деца со Аутизам чии родители имаат потешкотии да го обезбедат тоа.

Премиера “Лет над кукавичјото гнездо “ промо – видео

 

Драмски Театар – Скопје   Декември 22. 2017 година

Режија: Ристо Алексовски
Превод: Марија Димовска
Сценографија и костимографија: Ѓорѓе Јовановиќ
Музика: Милан Димушевски
Асистент на режија: Емилија Спасова
Асистент на сценографија и костимографија: Филип Стратиев
Испициент: Жарко Намичев
Суфлер: Даница Илиева
Тон – мајстор: Димитар Илиоски
Светло – мајстор: Дејан Блажевски

Играат:
Мек Марфи – Сашо Тасевски
Сестра Ретчид – Емилија Мицевска
Били Бибит – Златко Митрески
Хардинг – Благој Чоревски
Чезвик – Диме Илиев
Мартини – Ѓорѓи Тодоровски
Поглавицата Бромден – Ненад Нацев
Вилијамс – Предраг Павловски
Ворен – Игор Георгиев
Доктор Спиви – Игор Ангелов
Сестра Флин – Соња Стамболџиоска
Кенди – Мелита Софрониоска
Сенди – Александра Павлова/ Калина Наумовска

 

ЖИВОТ НАДВОР ОД СЦЕНАТА

 

(Некои аспекти на ликовите во драмите на Митко Маџунков, преку пример од „Кончиња“, Три, Скопје, 2017)

(„ РЕЖИСЕРКАТА Ако она што ни е важно се слчува тука, на сцената,

дали постои живот надвор од сцената, или е ова сè? “ Кончиња, Три, 2017)

Да се зборува за драмското творештво на Митко Маџунков, е исто толку сложена работа колку што е да се земе да се напише тоа што го напишал, или барем колку што е сложено да се зборува и за неговото прозно творештво. Не е проблемот во тоа, дали има за што да се зборува, туку за што попрво да се почне да се зборува, што да се опфати, а што намерно да се превиди и испушти. За таа цел е нужна една редукција која ќе овозможи преку единечното да се зборува за целината. Драмскиот опус на Маџунков не е богат како оној на Стринберг, кој напишал дури 56 драми (а Маџунков само осум), но по своите естетски и драматуршки вредности е подеднакво изграден и содржаен, со една длабока ерудистичка, но и хеуристичка позадина. Уште повеќе, тоа е значајно, ако се знае дека драмското творештво на Митко Маџунков припаѓа на една средина која е јазично мала, но која сепак има една силна усна книжевна традиција. Тоа е изворот од кој драмското творештво на Маџунков непресушно се напојува. Тоа е очигледно уште во трилогијата „Вечна игра“ („Големиот смок“, „Сенката“ и „Пуста земја“). Но, откако ќе се апсолвира и апстрахира тој содржаен слој, што е она што останува, а кое треба да зборува за драматургијата на Митко Маџунков, и по што тоа е доследно и подеднакво вредно со сè она што се твори и припаѓа на европската и светска драмска сцена? Во драмите на Митко Маџунков не е само важна епската прозодија (поради јазикот и мелодичноста), не се важни само митолошките аналогии, алегории и симболизам, не е важно само ни едно поетизирано тематизирање на дадениот момент од нашето живеење (макар колку суштински и да бил тој), кое се покажува како некаква потрага по смисла која може да се нарече и национална драма. Неговите драми се пред сè еден драмски текст кој се потпира и резонира со најдоброто од европското и светското драмско творештво, и со тоа си го обезбедуваат животот во тоа семејство. Тоа е, со јазикот на Жан- Пјер Саразак, една „драма на животот“ (наспроти „драма во животот“ според Петер Сонди). Што се подразбира под „драма на животот“?

Во аристетоловско-хегеловскиот концепт на драмското, постои единство на времето, просторот и дејството, и тоа, во добар дел го одликува драмското творештво сè до крајот на XIX

век. Тоа е таа „апсолутна драма“ како што Петер Сонди ја нарекува, во која постои еден естетски ред и сè е подредено на совпаѓањето на формата и содржината, а драмата се споредува со „убаво животно“ (Аристотел). Крајот на XIX и почетокот на ХХ век ја отвора драмата за повеќе можности и таа станува отворено дело, кое што од една страна функционира како отворен текст, со повеќе можности за читање, (и се доближува до епското, романескното), а од друга страна ги истражува можностите за своето директно пресоздавање на сцена, и драмскиот автор се јавува како еден рапсод (од rapsethain- грч.: шие) кој истовремено и ја отшива и ја сошива драмата во најслободна форма, пред очите на публиката. Ако „апсолутната драма“ на Сонди е драма во вистинска, класична смисла на зборот, втората драма е не-драма, и зборува за кризата на драмата, која всушност е и криза на човекот, воопшто. Жан- Пјер Саразак, првата, ја нарекува „драма во животот“ (апсолутна драма) а втората „драма на животот“ (не-драма), за која набројува повеќе модалитети кои се присутни во целокупното европско драмско творештво низ ХХ век. Така, драмата се доближува повеќе до нешто што се нарекува „метадрама“, односно „драма од втор степен“ (Саразак), наспроти „драмата од прв степен“ (Сонди). Таа драма се одликува со однос кон темпоралноста, и нејзино тежнеење е да воведе хибридно време, да го вкрсти драмското време со епското време, па и со „атемпоралното“ време на лирската поезија. Така, Саразак лоцира неколку постапки кои ја остваруваат таа хибридност, присутни кај повеќето современи драмски автори (од Ибзен до Мари Колтес): прекин, ретроспекција, антиципација, повторување- варирање и оптација; и согласно тоа издвојува неколку модалитети на „драма на животот“: драмски роман, сцена без крај, драмска станица, епска хроника и крај на партијата.

Драмите на Митко Маџунков, се сè само не се тоа „убаво животно“, во најпозитивна смисла на зборот. Класичната поделба на чинови, слики, етапи на дејството и логичен след на нештата во нив природно е непотребна. Тие се доближуваат повеќе до наративната традиција, а тоа е една од одликите на поетиката на современата драма. Современите драми сè повеќе стануваат „драмски романи“, односно станува збор за една „романизација на драмата“. Во таквата драма не игра улога само нарацијата, туку и описот, кој често пати е пејзаж и ја создава атмосферата за драмското дејство (Пуста земја, темното и маглао море, плодното поле и сл.). Карактеристично за современата драма е токму отсуството на настани („состав на собитија“, Михаило Д. Петрушевски). Ликовите често се на работ или во полето на некоја катастрофа, и нивното враќање во драмата, на сцената е често пати враќање од смрт во живот (Иљо М.,

Андромаха, Дончо, Тушо, Мумијата, Сенката, Коработ… Режисерката и Писателот). Тие преку разни форми на ретроспекција и интроспекција, го враќаат времето создавајќи едно хибридно време кое е и сегашно и минато и идно време. Нивниот говор е често пати монолог дури и кога водат дијалог, и така може да се зборува за дијалошки монолози или монолошки дијалози. Тоа создава услови за хетерохронија и хетеротопија, па така ликовите истовремено на сцената се појавуваат во различни периоди од животот и на разчични места од животот (Александро, Близначката, Торлаков…). Во отсуство на хор, а со помош на коралноста, некои од ликовите се појавуваат како колективен или групен лик, а всушност надлик- Сенката, Коработ, Мумијата…

текст на Трајче Бјадов – продолжува

Кога телото на актерот, зборува повеќе од зборовите 

 

Кога телото на актерот, зборува повеќе од зборовите… Мислам дека тоа е мигот кога се споиле мислата,телото и талентот. А, тој актерот да го подигнува нивото кон врвот, за да дојде до експлозија, со самиот карактер на ликот. Да создаде јака силна експресија, и да го искористи нивниот максимум. Ликот на Рогожин ни ја раскажа целата приказна на едно чудно извртено опшество, во кое борбата за убивање на духот, била, и е посилна од самото убиство. Низ неговите очи протекуваше големата, а блага омраза кон едно невино суштество, во прегратката која “не“ пријателски ја исплука, а го гушна, со доброто… Се поклони пред него “ братски “!

Давајќи му го својот сјајен крст како знак на “ не “ почит која подоцна ја исплука и оскверна. Актерот моќно не водеше низ приказната за една извалкана “ совршена“ љубов, која така и завршува, во неговите очи. Валкано! Крваво! Иронично! Тивко! Засапно! … и уште многуте епитети кои таа со себе ги носи. Но, не и болна, љубоморна, убиена со нов, остар нож. Зошто човекот кога е залепен од лудилото и љубомората, мисли дека се прави чисто и совршено. Но не и во оваа приказна.

                                                     фото Сречко Гунчев

Ретки се актерите кои тоа успешно го прават, а режисерот Г.Тренчовски умешно успеал да го искористи неговиот уметнички израз, длабоко од него, да ги извади сите емоции на површина.

Тоа му појде од рака на Кољо Черкезов во претставта “ Идот “ на НУЦК “ Антон Панов “ од Струмица.

Благодарам! Гледачот.

Јулијана Мирчевска – актерка

 

Во прво лице

Идејата – се радувам како мало дете

1. ЗА СЕБЕ Секој одговор подолу зборува за мене…

2 . ЗА ЉУБОВТА: Со љубов ја одбрав мојата професија, мојот сопруг, им ја дарувам на моите пријатели, со љубов го дочекувам секое утро… со љубов го пијам моето утринско кафе, со љубов влегувам во театар, со љубов ги родив моите деца и кога ќе ја видам љубовта во нивните очи вперени во мене, ме грее, ме топи , ме исполнува …

3. ЗА ЖИВОТОТ: Некогаш ме фаќа и ме носи по патеки кои јас не ги избирам, но не се давам, се борам да ги земам уздите во мои раце и тогаш, животот е навистина убав !!!

4. ЗА ТЕАТАРОТ: Ме обзеде, ме маѓепса уште како мала, сонував да застанам на сцена, сонував да бидам актерка… го исполнив сонот. И дојдоа некои чудни времиња. Театарот се бори да опстане …. се бори да го зачува достоинството, се борам и јас да покажам, да докажам дека театарската маѓија е незаменлива.

5. ЗА ДОБРОТО Уште го има, верувам го има , го има во секој човек, насекаде околу нас …. или се лажам пак?

6. ЗА ЗЛОТО За жал, го има.

7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ Им благодарам за сите удари, ме направија посилна.

– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ? Пред десет години би ви одговорила дека ги имам многу, насекаде … но денес, од како животот неколкупати ми загорчи … ме научи, дека едвај можам да ги избројам на една рака. Малку се, ама вистински се! И тука се, до мене, да се смееме и да плачеме заедно.

8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ Не ја разбирам, мислам некогаш ја насетувам, но обично тие глумци се толку добри, што тешко можам да ги проценам од сам почеток, и секогаш се прашувам за тие луѓе: Како самите се гледаат во огледало???

9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА Тоа е маѓична прашина… ха,ха…

10. ЗА КОЛЕГИТЕ Луѓе со разни карактери, пријатни, незгодни, секакви. Луѓе со кои создаваме маѓија, луѓе со кои некогаш го минувам целиот ден… луѓе со кои делам иста љубов – театарот. Мојата почит кон сите нив.

11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ Има многу кои ги пропуштив, сонувам за многу нови …. не секогаш ги добивам оние што ги сакам, но научив во секоја нова улога да најдам предизвик, да ја засакам и да ја играм со задоволство.

12 . ЗА ИДЕЈАТА И се радувам како мало дете, ја мислам и ако успеам да ја реализирам – нема посреќна од мене!

13. ЗА СОНОТ Од секогаш многу сонував, големи соништа, убави… да ти е жал да се разбудиш, некои од нив ми се исполнија, некои ми се инспирација за некоја сцена, претстстава, па ми се исполнуваат на сцена ….а сонувам и со отворени очи… многу често- за подобар свет.

14. ЗА ЈАВЕТО Знае да е толку страшно, пострашно и од моите кошмари.

15. ЗА ВИНОТО Го менувам за кафе….

16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО Причина за животот да биде убав !!!

17. ЗА КРАЈ Да се гледаме почесто во театар

Петдецениски јубилеј: Со актерот Мите Грозданов – од инат… за аманет!

 

Грозданов со претставата “Од инат, заинат, поинат” во Драмски го одбележа својот петдецениски опстој на сцената. Тој заедно со своите “кафеански другари” низ “институционален приказ” на боемштината ни исцрта еден творечки пат, сликајќи ги премрежијата, но и убавините на еден живот преку минатото до денешнината…

Драмскиот театар завчеравечер ги отвори своите порти за еден од своите столбови, актерот Мите Грозданов, кој со претставата “Од инат, заинат, поинат” го одбележа својот петдецениски опстој на сцената. Тој заедно со своите “кафеански другари” низ “институционален приказ” на боемштината ни исцрта еден творечки пат, сликајќи ги премрежијата но и убавините на еден живот преку минатото до денешнината…

Неговиот творечки пат за кој многу е пишувано, говорено и гледано, се заокружи низ песна и постулати кои малкумина, онака, народски, знаат да ги посведочат пред публиката.

За оваа приказна да биде цела покрај Грозданов “виновници” се и Симе Илиев, Ердоан и Теоман Максут, Будимир Лазев, Горан Анчевски и уште неколкумина млади, задолжени да го продолжат веќе трасираниот пат од Грозданов и нему слични…

А, пак, целата приказна да биде “зачинета” со песна која не води низ историјата и низ денешницата, својата работа одлично ја завршија пензионерите од хорот “Серенада”.

Сценската кафеана изобилуваше со плакати од претстави во кои учествувал славеникот со што не само декоративно, ами и нагледно суштински, ќе посведочи неговото актерско присуство, за да остане како аманет дека токму од неговиот матичен Драмски, па низ Македонија, екс Југославија, па и Европа и светот, веќе 50 години постои една незатворена патека на Скомрахот…

А дека е тоа така, сведочи и иницијативата на Кинотеката на Македонија, која преку еднонеделен приказ со неговиот лик на филмското платно му се оддолжува на актерот кој целиот свој живот потврдува дека даските навистина нему живот му значат.