Бертолт Брехт

 

Роден 10 февруари 1898 Flag of the German Empire.svg АугсбургГерманско царство
Починал 14 август 1956 Flag of East Germany.svg БерлинИсточна Германија
Занимање поет, драматург, режисер
Жанр епски театар · неаристотелова драма

Почитувани,

Да бидам дел од дебатата посветена на Германската драма и автор, вчера, денес и утре што се игра и ќе се игра во Македонија.

Од овој аспект, сакам да посочам дека трагите кои ги остава Бертолт Брехт и кој се уште ќе ги остава се присутни пет и пол децении на македонските сцени и тоа од постановката на ‘‘ Добриот војник Швејк ‘‘ во Втората светска војна инсцениран во Македонскиот народен театар од режисерот Вукан Диневски, па преку 50-тина постановки и видувања од и за сите речиси релевантни актерски и режисерски имиња кои биле и темели но и трагачи, кои го оживотворувале и оживотворуваат живиот, динамичен, театарот инспириран од и по Брехт.

Живиот театар на Бертолт Брехт живее и ќе живее токму поради тоа што тој е во непрекинат судир со стварноста и реалноста, која пак, од памтивек, за жал, влече корени од злото, за кое говори и против кое до ден денес се бори Бертолт Брехт и покрај неговото (само физичко) отсуство, веќе шест децении (1956), па затоа тоа е и инспирација и фасцинација на многу сегашни и верувам идни генерации. Доказ за тоа е и режисерот Мартин Кочовски, кој ги постави и и маше огромен успех со ‘‘Тапани во ноќта‘‘,

‘‘Кавкаски круг со креда ‘‘ и ‘‘ Враќањето на војникот Швејк‘‘ во Прилепскиот театар, за во Драмски да се занимава со  ‘‘ Баал ‘‘… Дејан Пројковски ја имаше ‘‘ Малограѓанската свадба‘‘ во Охрид на една голема правоаголна маса и со само 30-тина гости – публика, Струмичкиот театар ја имаше истата пиеса пред речиси деценија, за малку повеќе гости, Брехт и кога не е Брехт по пиеса е присутен и во ‘‘ Ромео и Јулија‘‘ и во ‘‘ Бегалка‘‘ и во многу други пиеси кои Македонија ги постави и имаше можност да ги види денес, во 21. век.

Тоа, најверојатно, се должи на Брехтовото залагање публиката – гледачот да биде активен чинител, кој ќе ја #меси# стварноста дури и на сцена… Еве, денес имаме случај кога наместо разум, еден од основните постулати на Брехтовиот епски театар, имаме безум, па така Брехтовите Тапани се поврзаа со Тапаните  од Тешкото на Конески, па сега ни се на улица, тука и овде во Македонија…

Покрај бесмртноста на Брехт, бесмртно и е прашањето на Гетовиот ‘‘ Фауст‘‘ во однос на тоа каде, кому, кога и за колку ја продаваме сопствената душа, бидејќи, верувајте (иако малку поставуван на нашите сцени), тој мит, тој жив Фаустовскиот мит е двојбено присутен до денес, секаде во светот… Но, нам сепак ни останува можноста наместо да дебатираме и теоретизираме за својата и туѓата душа буквално да му кажеме не на Мефистофел, поддржувајќи го сонот, дека сепак обичниот смртник ќе се надмине себеси дури и во смртта…

Во нашите театри присутен беше и е и ќе биде верувам и еден Бихнер, чиј ‘‘Војцек‘‘ уште многу и за многу ќе ја трпи тиранијата на Капетанот, скудејќи и плачејќи за трошка љубов, како што тоа го прави повеќе од четири децении на македонските сцени… Незаборавна е секако поетиката и естетиката на Леонс и Лена како и жестокоста на Дантоновата смрт, кои (можеби неоправдано) се помалку #популарни# од Војцек, но се исто така сурови и актуелни, иако полнат речиси три века… Како надоврзување на Дантон и неговата смрт доаѓа Мара-Сад од шведско-германскиот автор Петер Вајс кој исто така не потсети дека кафезот и крвта иако се тука, вистински и сегашни, ништо не можат пред доблеста, честа и жарот за Вистината… Тоа го видовме во поново време и на сцените на Струмичкиот театар и во МНТ (првата во постановка на Јани Бојаџи, а втората на Васил Христов-Вуси).

‘‘Тапани во ноќта‘‘ – Прилеп

И за крај нешто лично. За тоа како Брехт е врзан и за интимата на мојата маленкост со љубовта кон мојата сопруга… Играше ‘‘Тапани во ноќта‘‘, таа 2009 година во Драмскиот театар од Скопје, а јас нејзе прилепчанката Кети ја викнав да дојде во главниот ни град да ги гледа нејзините сограѓани. Таа се опираше, бидејќи нормално, ги имаше гледано во Прилеп, но сепак дојде по не толку убедлив наговор за да си ја земам за раче да ја внесам в театар и еве веќе скоро една деценија заедно да не излеземе од него… Верувам, за навек!

На денешен ден умрел Јордан Хаџи Константинов – Џинот

Познати негови дела се „Таблица перваја“, „Плач на скопското училиште многу трудное“, „Аврора“, „Труд ми е името“, „Минерва и деветте музи“, „Разговор или вистински човек“, „Училишта и учење“ и др.

По завршувањето на ќелијните школи во родниот град, Јордан своето школување го продолжил во Самоков и Солун. Работата како учител во Велес ја започнува во 1838 година кога отпочнува со реализирање на идејата за воведување на народен македонски јазик во училиштата. Покрај воведувањето на народниот македонски јазик во училиштата Џинот е заслужен и за осовременувањето на наставата, бидејќи вовел нови предмети. Со тоа учениците покрај тоа што добивале знаења за свештени лица, со новите предмети внесени од Хаџи Константинов, учениците се здобивале и со знаења кои подоцна со успех ги применувале во трговијата и занаетчиството. Училиштето во Велес се наоѓало во црква во која клисар бил неговиот татко. По несогласувањата со гркоманско настроените градски големци околу употребата на народниот македонски јазик во наставата, тој бил протеран од Велес. По протерувањето од и затворањето на неговото училиште во Велес, Хаџи Константинов патувал во Солун, Света Гора, Србија и Влашко. Во 1848 година заминал на работа како учител во Скопје во познатата скопска црква Света Богородица каде останал 10 години.

Во Скопје како учител бил повикан од побогати трговци од македонска националност како Константин Икономов, браќата Попови, Кочови, Зафир Малев и други угледни граѓани од Пајко Маало, за што бил плаќан со годишна плата. За време на својот престој во Скопје, Џинот ги извршил и првите метеоролошки мерења на времето во Македонија. Од Скопје на големо незадоволство на македонското население бил истеран од турските власти кои биле потплатени од гркоманските фамилии и свештеници. Интензивно работел на организирање приредби и училишни претстави, соработувал со “Цариградски весник”, ги интензивирал врските и преписките со разни културни установи, а особено во Русија.

Неговата развиена просветителска дејност предизвикала прогони од власта и губење на работата. Учителствувал и во Прилеп од каде истотака бил протеран поради жестоките судири со фанариотите, а од Западна Македонија собирал стари книжевно-историски документи. По прогонот од Прилеп, кратко време учителствувал и во селото Ваташа во ќелијните училишта во Моклишиот и Полошкиот манастир. Од 1860-1866 година бил прогонет на 101 година робија во Мала Азија, која со помош на негови пријатели се смалила до 3 години и каде го изгубил едното око. Сите години по враќањето ги поминал во родниот Велес.

Умрел на 29 август, 1882 година. Неговиот гроб се наоѓа во дворот на црквата “Св. Спас”.

Роден бил во Велес, во 1820 година.

Елена Шорова Дербов – актерка

 

Во прво лице

На злото со зло му се враќа

1. ЗА СЕБЕ

Она што го кажуваат моите пријатели… Се е вистина! J

2 . ЗА ЉУБОВТА:

Тоа за што те боли е љубов.

3. ЗА ЖИВОТОТ:

Вчера, денес и можеби утре!

4. ЗА ТЕАТАРОТ:

Насмевки, солзи, среќа, тага, несигурност, борба, успех, немир, љубов, болка, љубомора, забава…

5. ЗА ДОБРОТО

Или го има, или го нема!

6. ЗА ЗЛОТО

На злото со зло му се враќа.

7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ

Што би рекол еден колега: Да го д***т!!!

– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ?

Малку се, а со присувството тоооооолку многу!

8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ

Јас сум си јас…онака “брутално” искрена.

9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА

Уф…си имам мака, алергична сум.

10. ЗА КОЛЕГИТЕ

Ги обожавам! Денес повеќе, утре помалку…

11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ

Никогаш не е доцна…освен после смртта.

12 . ЗА ИДЕЈАТА

Променлива единица J

13. ЗА СОНОТ

Toj што сонува, и може!

14. ЗА ЈАВЕТО

Подеми и падови!

15. ЗА ВИНОТО

Добро е што го има!

16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО

Моја потпора во животот, моја инспирација, мое СЕ и повеќе од се!

17. ЗА КРАЈ

Секој КРАЈ е ПОЧЕТОК на нешто подобро! …Бидете прекрасни и полни со позитивни “вибрации”

МОНКЛ

 

проф.д-р Христо Петрески

КРАТКАТА ПРОЛЕТ И НАСОЛЗЕНАТА ЗАВЕСА

  1. Фејсбук дебати

А, дека работата не е премногу наивна и дневна, говори и беглиот поглед и преглед на односнава тема на Фејсбук. Таму, со и без аргументи, има безброј знајни и незнајни јунаци и апологети. Темата е избрана: новите театарски форми, а мислењата (како и секогаш) поделени, фатални и иднински.

Новите театарски форми не само што ги бришат границите помеѓу театарот и новите театарски форми, туку не прават разлика меѓу професиопналните, аматерските и другите ансамбли.

Тој “натпревар во умешноста“, кој ќе побегне повеќе од класичниот театарски израз, и белки ќе донесе нешто ново, беше недоносенче, се чини, уште во самиот зачеток – велат едни.

Тешко е тоа беспоштедно и немилосрдно силување на театарот – истакнуваат други. Нема тука никаков театар. Претставата е единство на книжевноста, актерскиот занает, музиката, сликите и сето тоа кога ќе го обедини мајсторот кој се вика режисер – се раѓа она што е во основата на театарскиот производ, а тоа е емоцијата.

Штом нешто ќе изостане – нема производ, нема целосно доживување ни на сцената, ниту кај публиката – дебатираат трети.

На фестивалите на алтернативниот театар, има брилјантни театарски групи и прекрасни мислители, луѓе кои алтернативниот театар токму така го разбираат и читаат – како можност да се искажат на неконвенционален начин. Истовремено, има и театарски творци на кои неразбирањето на алтернативниот израз им е алиби за ниските уметнички дострели. Го знаете она: сите нешто божем гледаат, значајно климаат со главите, длабоко се замислени, а на сцената тече некое  необоено и неопеано фолирање, кое не го разбираат ни самите учесници. Тие надриуметници живеат од денес до утре, од фестивал до фестивал. Нивната главна одбрана и одбранбен механизам е: “ако не разбираш – тоа е исклучиво твој проблем, ние воопшто не можеме да ти помогнеме“! Публиката го отфрла она што не го разбира и што не допира до неа, а улогата и задачата на актерите кои не мора по секоја цена да повладуваат е дека, сепак, мораат да се ангажираат и да го дадат максимумот за да воспостават комуникација со публиката и да бидат разбрани и прифатени.

Денес, кога за финансирањето на театарските форми одлучуваат и се вклучени бројни субјекти, па меѓу нив и сî повеќе невладини организации (кои имаат не театарски сенс, туку непогрешливо чувство со кого да го поделат неправедно добиениот плен), како да владее и царува времето и на театарските фолиранти и интриганти. Се разбира, во тоа привидно разбуркано, а речиси во целост лажно и естетски мртво море, ќе се најде и по некој (случаен и самороден) вреден бисер.

Сега, со алтернативниот театар, односно со експериментот и играта може да се занимаваат буквално сите, што е класична вулгаризација на божемната демократизација на културата и уметноста. Ретки се, притоа, вистинските иновативни истражувања на граничните подрачја на естетиката на театарот, а сосема погрешно се мисли дека со алтернативата може да се занимава секој.

Новите театарски форми се создаваат врз основата на веќе востановените и речиси канонизираните норми, па дури и тогаш кога се замислени и остварени како негација и антипод на присутното и постоечкото.

Во потрагата по новиот израз и исказ не е доволно да се постави и публиката на сцената, или пак, актерите да се измешаат и преселат меѓу публиката и сето тоа да се нарече и да се мисли дека е нова форма во театарот.

Може да се игра и без текст, може да се игра и сам на сцената, но не смее да се заборави дека сето тоа се прави пред, и пред сî, за публиката. Има актери и режисери кои изјавуваат дека воопшто не ги интересира публиката, туку дека претставата ја прават само поради свое лично задоволство. Па, со право, се поставува прашањето: зошто (си) играат пред публика?! Ако веќе одлучиле да се (само)задоволуваат, зошто тоа не го направат дома, или во некој друг нивен личен и интимен простор, туку садомазохистички да се изживуваат во присуство на други (невини, измамени, набедени и изманипулирани) жртви.

Театарот е истовремено и индивидуален и колективен чин. Во интеракцијата помеѓу протагонистите и публиката се случува флуидот со емоции, возбуди и страсти. Во тој и таков правец: на интердисциплинарност, унапредување на театарската семантика, антрополошката улога на театарот и слично, на почетокот или на крајот и како најобично човеково љубопитство и несогласување и незадоволство со познатото и постигнатото,  мора да се разбистри застоената вода, да им се даде првенство на новумите. Тоа не значи дека треба да се загушува, потиснува и негира новото, самостојното и некласичното, но и по секоја цена да се инсистира на принуден и вечен брак меѓу новопојавеното и востановеното (канонизираното). Со право, се прашуваат театролозите: зарем може да се помират пригодното и свечарски поводното – со потенцијално опасното и субверзивното?

Сî уште во театарот се случува конфузија и какофонија на (нај)различни експерименти и елементи, па се мешаат содржината со формата, методологијата со резултатот, креативниот концепт со формалниот чин, внатрешната потреба со извршниот налог,  субјектот со објектот, свесното со потсвесното, реалното со имагинарното, духовното со материјалното… Во прашање е сî поизразената и понагласената определба за комуникација на јавноста со новиот уметнички сензибилитет, па во тие рамки и со новиот театар. Тој е иднината, а таа им припаѓа (само) на храбрите!

Тие нови театарски форми, претставуваат експеримент, пред сî, барање на новиот стил и начин, кој не случајно се (о)квалификува како нов и ќе остане таков сî додека не се појави некој понов, помоќен и уште потраен… А, кога дел од експериментите ќе станат прецизно и јасно дефинирани и прифатени како движења и правци во театарската уметност, тогаш веќе нема да се говори за тенеденции и обиди, себебарања и прове(т)рувања, најави и докажувања…

Болвата… го продолжува векот

ТЕАТАР

 

Завчеравечер на сцената на МНТ – театар Центар уште еднаш ја видовме и уживавме во речиси перфектната комедија на ситуации од овој маг на драматургијата… Заедно со него “виновници” за збрките и прељубата, со нашите болви во главите се актерите од МНТ … со “диригентот” Бранко Ставрев

Кога брачната болва во уво предизвикана од сомнеж, љубомора и недоверба ја имате на дланка преточена во една урнебесна бркотница од “бушави збрки” и извртување на јавниот морал во контекст на смеата, онаа исконска (од душа) ќе ја видите во театарот, тогаш заборавате дека токму таа иста смеа може да ни се случи и нам, но можеби малку поспоро, можеби малку понеексплицитно… Вака, во една подолга реченица може да се прераскаже пиесата на “модерниот” класик Жорж Фејдо, која опстојува на светската, театарска и драматуршка сцена точно еден век. Веројатно, оттука и идејата повторно и повторно и повторно таа да се поставува…
Завчеравечер на сцената на МНТ – театар Центар уште еднаш ја видовме и уживавме во речиси перфектната комедија на ситуации од овој маг на драматургијата… Заедно со него “виновници” за збрките и прељубата со нашите болви во главите се актерите од МНТ… со “диригентот” Бранко Ставрев. Точно, не режисер, туку диригент, бидејќи актерската екипа и беспрекорната прецизност во текстот, репликите и поставеноста на ситуациите, му ја дадоа палката со која требаше само да го вкомпонира тимот… и тоа му успеа точно, прецизно, убаво…
Кирил Андоновски или Шандебис, па дури и Пош, речиси неосетно преминуваше од еден во друг лик, но сосем видливо различен, што значи дека во својата умешност тој ја користи круната од четиридецениското сценско постоење… Александар Микиќ беше бравурозен Ками Шандебис, кој говорната мана на ликот не ја искористи за карикирање, туку да направи симпатична ролја… одлична “епизода” имаше Владо Јачев во Лудиот Американец… снаодливиот, огромен, а сепак мал (на моменти прегласен) Дехинстангва со Васил Шишков… надмениот (напати претеатрален) Ромен Турнел со Јордан Симонов… интересниот и “жив” Етјен со Александар Шехтански, умерениот, но добар Трајче Георгиев преку д-р Финаш… дрдорливиот и секогаш незадоволен дебелко, газда на хотелот “Златно Петле” со Нино Леви, кој го водеше со чувство за “мерка во играта”… симпатичната епизодна појава на Батистен или Гоце Влахов…
Женскиот дел од екипата го водеше Славица Ковачевиќ-Јовановска како Рајмонда Шанделис и Снежана Конеска-Руси како Лисјена де Хинстангва, која би можела на својот лик да му вметне повеќе живост… заедно со дооформените “епизоди” на (речиси секогаш) интересната Магдалена Ризова како Евгенија, Стојна Костовска со Олимпија Ферајон и Антоанета на Марина Поп-Панкова…
Сценската едноставност и вратите кои на моменти имавме впечаток дека “лебдат”, но низ кои се одвиваше урнебесот од комични ликови и ситуации и музичкиот избор на Ставрев, се дел од заокружената целина – “Болва во уво” која веќе оди на карта повеќе и ветува долг век…

Борче ГРОЗДАНОВ

Марија Минчева Андонов- актерка

 

Во прво лице

 

ТЕАТАРОТ- Место каде што можам да бидам се’!

1. ЗА СЕБЕ: Позитивна, расеана… ама мама вeли „Најдобра си …“J

2 . ЗА ЉУБОВТА: Се будам до неа секое утро!

3. ЗА ЖИВОТОТ: Премногу е важен, за да се сфати сериозно.

4. ЗА ТЕАТАРОТ: Место каде што можам да бидам се’ што ќе посакам.

5. ЗА ДОБРОТО: Колку повеќе, толку подобро…

6. ЗА ЗЛОТО : „Секое лошо за добро е… што и да е, ќе помине…’’

7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ: Простувајте им, тоа најмногу ги нервира.

– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ? Ги сакам, не можам без нив!

8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ: Непотребна!

9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА: Алергии, зависност, дрога… Магија!

10. ЗА КОЛЕГИТЕ: Едно големо семејство.

11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ: Ги чекам со раширени раце .

12 . ЗА ИДЕЈАТА : Те обзема, те прогонува…и треба рализација.

13. ЗА СОНОТ: Посакувам да е јаве…

14. ЗА ЈАВЕТО… понекогаш да е сон!

15. ЗА ВИНОТО: Ми фали во моментов!

16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО: Да се секогаш до мене

17. ЗА КРАЈ: „ I love my life, I’m powerful, I’m beautiful, I’m free, I’m wonderful, I’m magical, I’m me!“

TЕАТАРОТ КАКО МАСОВНА И ЕЛИТНА КУЛТУРА

 

Тихомир Стојановски

Денес, има нов масовен театар и за верскиот можеме да зборуваме како за стар, а за современиот како за нов. Нели? Денес има градски театри кои произведуваат спектакли, претстави кои немаат духовна сила, туку се работи за “себеафирмација”, “публикотропизам”, “театарски туризам” термини кои ги воведе Јержи Гротовски, создавајќи го својот “театар на 13 редови” во Ополе, Полска, недалеку од Аушвиц. А, всушност со тоа ги појаснува претставите кои се одделиле од верата, од храмот, од светилиштето и служат за разонода и забава на народецот. Што би рекле, денес во современата култура театарот и црквата станаа две институции, во големата мешалка на културите, т.е. глобализацијата. Или сега и овде, речено по театарски, театарот преминал на страната на масовната култура и можеби ја загубил својата базична смисла и изворност. Својата духовна сила.

Да се вратиме на театарската верба, односно на верата и театарот.

Ј. Гротовски, основач на театарот на “13 редови”, во Полска се залага за свет актер и свет театар, и термините се дадени за објаснување на масовната култура во театарот. “Театар – пазар” е исто така негов термин. Кога актерот игра на сцената како да продава или да се продава на пазарот. Секако и тоа е дел од природата на масовната култура. На распетието меѓу елитноста и масовноста.

 

„Охридско лето“ свечено ќе се затвори на просторот од поранешната касарна

На 20-ти август „Охридско лето“ свечено ќе се затвори

Театарската претстава „Ничија земја“ во изведба на  Македонски народен театар што ќе го затвори годинешното 57-мо издание на фестивалот „Охридско лето“, наместо во предворјето на црквата „Света Софија“, ќе се одигра на просторот од некогашната  воена касарна во Охрид.

Сцената е автентична со приказната во претставата бидејќи темата е војна. Самиот простор кај некогашнта касарна што и’ служел на армијата ќе даде дополнителна симболика на случувањата.

„Ничија земја“ е слика на апсурдот на балканските народи и нивните ирационални интеракции како во мирнодопски, така и во воени услови. Драмската ситуација-војна во која се развива оваа црна комедија е метафора на нашата перманентна духовна, но и фактичка состојба на „војна и омраза“ до „братските“ соседни народи, но и внатрешно меѓу луѓето.

Директорката на Националната установа „Охридско лето“ Сузана Вренцовска смета дека фестивалот треба да се отвора кон нови сцени зашто самиот град го нуди тоа.

– Ова е одлична можност да се отвори фестивалот „Охридско лето“ како сцена. Охрид е град каде што буквално секое катче, секој агол може да се претвори во сцена, вели Вренцовска.

Свеченото затворање на оваа најголема музичко-сценска манифестација во Македонија и во регионот ќе се случи на 20-ти август.

извор: Охридско лето 

Сања Русеска актерка

 

Во прво лице

Најголемите непријатели сме си самите на себе

1. ЗА СЕБЕ: Креирам.

2 . ЗА ЉУБОВТА: Највисоката вибрација.

3. ЗА ЖИВОТОТ: Животот е прекрасен.

4. ЗА ТЕАТАРОТ: Магија.

5. ЗА ДОБРОТО: Да го шириме.

6. ЗА ЗЛОТО: Ниски вибрации.

7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ: Најголемите непријатели сме си самите на себе.

– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ? – Богатство.

8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ : Одбранбен механизам.

9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА: Tinker Bell.

10. ЗА КОЛЕГИТЕ: Второ семејство.

11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ: Доаѓаат.

12 . ЗА ИДЕЈАТА: Почеток .

13. ЗА СОНОТ: Надреализам.

14. ЗА ЈАВЕТО: Широко отворени очи.

15. ЗА ВИНОТО: Романтика.

– ЗА ТАНЦОТ: Поезија во движење.

16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО: Моето СЕ!

17. ЗА КРАЈ: Ви благодарам.

Џорџ Орвел ( 1903 – 1950 )

 

Џорџ Орвел (англ. George Orwell) е псевдоним на британскиот писател Ерик Артур Блер (25 јуни 1903 – 21 јануари 1950). Познат како политички и културен коментатор, Орвел е еден од најпочитуваните англиски есеисти од 20. век, иако тој е најпознат по двата романи што ги пишува во доцните 1940-ти, политичката алегорија „Животинска фарма“ и „1984“. Втората книга опишува тоталитаристичка дистопија толку живо, што поимот „орвелизам“ денес често се користи во описот на различните видови контрола на мислата.

Учествуваше во Шпанската граѓанска војна во редовите на ПОУМ (Работничка партија за марксистичко единство). Гледајќи ја во практика дволичната политика на комунистите, Орвел се враќа од Шпанија како убеден антисталинист и антикомунист, но и покрај тоа остана левичар, или поконкретно, демократски социјалист. Како резултат на своето искуство во Шпанската граѓанска војна, Орвел го напиша својот мемоарски спис – „Во знак на почит на Каталонија“

Литературно творештво

Романи

Есеи

Поезија

‘‘ Животинска фарма ‘‘ TДМ Скопје ( работена 2015 )

 режија Александра Кардалевск

Претставата е работена според истоимениот роман на Џорџ Орвел, а по драматизацијата на Гај Мастерсон.Оваа претстава зборува за вечната тема, како се распаѓаат системите кои што се изградени и зачнати со чисти идеи, за моќта и опиеноста од истата, за манипилациите и измамите и за тоа како револуциите на крајот ги јадат сопствените деца. Орвел на  саркастичен начин дава совршено прецизна слика за системите кои што цилкично се менуваат низ историјата и секогаш го имаат истиот тек и секогаш завршуваат на истиот начин, дали очигледно или скриено под илуизиите за среќно општество во кое што сите се среќни и задоволни со она малку кое што системот им дозволува да го имаат. Самата идеја да се прикаже трулежот во човечкото општество низ призмата на животните од една фарма кои што решаваат да се ослободат од човечкото ропство, изобилува со драмски потенцјал и ветува дека на еден суптилен начин ќе ја соочи публиката со она кое што всушност преставува дел од нејзиното секојдневие, без разлика на тоа каде и во кое време тоа се случува.

Кардалевска низ суптилни знаци, во една модерна и современа атмосфера, ѝ покажува на публиката дека сите ние живееме во една глобална фарма и колку и да веруваме во тоа дека можеме да ги согледаме манипулациите со кои што системот се обидува да не замајува, многу често потпаѓаме под влианието на она кое што е наше секојдневие и запаѓаме во општата летаргија на ништо не правеењето и стравот од тоа дека можеби би можело да биде и полошо, нејчесто заборавајќи дека сепак ако нешто направиме, исто толку би можело да биде и подобро.

Оваа претстава е наменета за онаа публика која во својата најрана фаза, за прв пат во животот се судира со системот.  Во она време кога општата бунтовност се буди во младите карактери, кои што во тој момент се формираат и се гладни за знаење и информации, неопходно е потоењето на една ваква претстава која што обработува едно од најважните дела ва историјата на литературата  и истовремено зборува за еден општ проблем кој веќе почнува да ги засега.