Раните драми Шекспир ги пишувал следејќи ги тогашните конвенции за пишување театарски претстави; јазикот е на висок стил и не секогаш им лежи природно на ликовите во драмата;[99] поезијата се потпира на сложени метафори и кончета, а честа стилска фигура е реторичкиот јазик. Битните говори во „Тит Андроник“, според некои критичари, понекогаш ја одложуваат акцијата, а пак стиховите во „Двајцата велможи од Верона“ ги опишуваат како крути.[100]
Но за брзо време Шекспир почнал да ги адаптира конвенциите за свои потреби. Воведниот монолог на Ричард Трети во кој тој се исповеда и си ги искажува намерите влече корени од ликот на Порокот во средновековна драма. Но напоредно со тоа, живописната самосвесност на Ричард укажува на монолозите од зрелиот период на Шекспир.[101] Ниедна драма не може да се издвои кога се зборува за преминувањето од традиционален во слободен стил; во текот на целата своја кариера, Шекспир ги меша и двата, а „Ромео и Јулија“ е најдобриот пример.[102]
Стандардната поетска форма на Шекспир е белиот стих (blank verse), односно јампскиот десетерец. Со други зборови, стиховите обично не му се римувани, а секој стих се состои од десет слога, од кои секој втор е акцентиран. Белиот стих во раните драми се разликува од оној во подоцнежните—на почеток е многу поконтролиран, секој стих почнува и завршува на крајот од редот.[103] Но штом го усовршил ваквиот бел стих, почнал сѐ почесто да ги „сече“ стиховите и да создава стихови чија должина варира. Оваа техника ја потенцира моќта и флексибилноста на поезијата во „Јулиј Цезар“ и „Хамлет“. Со ова го изразува неспокојот што го јаде Хамлет:[104]
- Sir, in my heart there was a kind of fighting
- That would not let me sleep. Methought I lay
- Worse than the mutines in the bilboes. Rashly—
- And prais’d be rashness for it—let us know
- Our indiscretion sometimes serves us well…
- (Господине, во срцево некаков бој се биеше
- што не ми даваше да спијам. И чинам лежев
- понеспокојно од бунтовник во пранги. Одеднаш,
- а заради ова фалена да е одеднашноста—а треба да се знае,
- понекогаш интуицијата одлично не служи…)[105]
- Хамлет, Чин V, Сцена 2, 4–8
По „Хамлет“, Шекспир продолжува со стилските експерименти, особено во поемотивните стихови во подоцнежните трагедии. Критичарот Е. С. Бредли вака го опишува овој стил: „посконцентриран, брз, разнолик, а конструкциски понепостојан, не ретко извртен или елиптичен“.[106] Во последната фаза, Шекспир употребил многу техники за да го постигне овој ефект, како на пример, опчекорување, неочекувани паузи и неправилна структура и должина на реченици. Така, во „Магбет“, Шекспир скока од една неповрзана метафора или споредба на друга: „Да не беше надежта пијана / во која се променивте?“ (I.7.35-38);[107] „…сожалбата, ко некое голо, тазе-родено бепче / загазено во луња, или некој небесен херувим вјавнат / врз невидливите тркачи на воздухот…“ (I.7.21-25).[108] Во последните романси, кои скокаат од едно време и место во друго, стегнати со изненадувачки пресврти во дејството, јазикот е послободен, речениците се често извртени, наклукани со зависни реченици, зборови се извадени, создавајќи чувство на спонтаност.[109]
Шекспир го комбинирал својот писателски талент со разумен осет за тоа што е привлечно во театарот.[110] Како и сите драматурзи во тоа време, тој адаптирал за на сцена приказни од Плутарх и Холиншед.[111] Ги преобличувал приказните, давајќи ѝ на публиката повеќе перспективи. Како што Шекспир се усовршувал како писател, така и неговите ликови се здобиваат со комплексност; секој лик добива посебен начин на говор. Но некои карактеристики од најраниот стил ги повторил во последните драми—во романсите, често намерно користи повештачки, театарски јазик, со цел да ја потенцира илузијата на театарот.[