Тихомир Стојановски
- КУЛТУРОЛОШКИ ФЕНОМЕН НА ТЕАТАРОТ
Но, да се вратиме на феноменот, на посебноста на театарот. Тој може да појде од една реченица, една загатка и да ја рашири во драма, да ја провери на сцената, да ја соочи со своето време и својата култура. Сега и овде, како што велат познавачите, како на пример К.С. Станиславски. Дека театарот се случува “сега и овде”. Потоа таа реплика од пишан и кажан збор излегува од театарската наука и практика и влегува во животната драма како општо кажуван поим и вистина. Знаење кое се повторува масовно на театарските проби, претстави, изјави, соочувања. Реплика, која од театарот влегла во животот. И секако како основа за “психодрамата” на Едгар Морено со која ги лекувал пациентите откако ќе го одиграат својот “проблем” на замислената сцена. Психотерапија низ игра по урнек на театарот. Можеби како “показ” дека на сцената актерот црпи и доаѓа до границата меѓу свесното и несвесното. Тоа, пак, открива уште една точка која ја објаснува длабоката духовна природа на театарот. Театарот е на некој начин лечилиште на потсвесната народна состојба и општеството. Кога на пример, ги игра судирите и конфликтите на нашето современие и нé соочува со нив. Ни помага да ги разбереме и доживееме и надживееме во себе. “Нејсе”.