Во прво лице
САКАМ ДА СОНУВАМ
1. ЗА СЕБЕ: Не сакам премногу да зборувам за себе на глас, пред други, инаку постојано водам внатрешни монолози.
2 . ЗА ЉУБОВТА: Мистерија од суштинско значење… или само хемиска реакција? Заради неа се водат војни, од неа се раѓа уметност, а никој точно не знае да ја дефинира.
3. ЗА ЖИВОТОТ: Неизвесен. Убав. Краток. Не сме свесни колку.
4. ЗА ТЕАТАРОТ: Го сакам театарот. Тој секогаш има потреба да оди напред, да се менува, да критикува, да образува. Театарот не е зградата во која играме претстави – театрот сме ние. Затоа ајде да се бориме за себе!
5. ЗА ДОБРОТО: имам неколку недоговорени прашања. Се прашувам дали вреди да се трудиме да сме добри? Зошто на добри луѓе им се случуваат лоши работи? Покрај сите прашања, секогаш се стремам кон доброто.
6. ЗА ЗЛОТО: Последица на незадоволство, траума, страв. Катастрофална себичност и немоќ. За жал, често поминува неказнето.
7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ: Јас ги немам, а Нив секогаш ќе ги има… Не можам секогаш да им ги предвидам чекорите.
– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ? Луѓето кои ме познаваат. А и јас ги познавам. Нема маски, нема ѕидови. Кај нив дома можам сама да си сварам кафе.
8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ : Сакаме да играме улоги- без нив би изгубиле дел од себе. Јас доволно глумам на сцена, па се трудам помалку да глумам во животот.
9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА: Магичната прашина на Ѕвончица, од која понекогаш добиваме алергија.
10. ЗА КОЛЕГИТЕ: ….јунаци, кукавици, учители, ученици, таленти, антиталенти, колегијални, кодоши, искрени, лицемери, сестрани, празни, уметници, политичари, работољупци, работници, директори, извршители, чудни, јасни, тивки, гласни….
11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ: Има време. Не се брзам.
12 . ЗА ИДЕЈАТА: добра- создава, лоша- руши. Опасна.
13. ЗА СОНОТ: Сакам кога го има. Сакам кога го нема. Сакам да сонувам. Ама сакам и да сум будна.
14. ЗА ЈАВЕТО: Самите сме одговорни.
15. ЗА ВИНОТО : Одамна не сум се напила вино…
16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО: Луѓето кои (свесно и несвесно) ми помогнаа да сфатам колку сум силна. Оние кои ме научија на храброст, лојалност, искреност… Некои од нив веќе ги нема, а некои се далеку. Но, сите се секогаш тука- во мене.
17. ЗА КРАЈ: Сонцето мора да зајде, музиката мора да заврши, завесата мора да се спушти… Крајот е тажен ама неизбежен. Што сакаме да остане после нашите краеви? На тоа треба да мислисме сега.