“Дали сонот е живот или животот е сон?”. Ова прашање најчесто го поставуваше актерот Васил Шишков и приватно и пред јавноста повеќе од два и пол месеци, додека ја работеше заедно со своите колеги и режисерот Владо Цветановски, претставата “Животот е сон” по Калдерон де ла Барка… за одговорот да го добие завчеравечер на сцената на МНТ. Додека сонуваше, сонот му се оствари! Повторно е на сцената, сугестивен, грамаден, не многу речит (со оглед на вербалните барања и можности на ролјата), но громогласен и разбирлив, кога за тоа му се укажуваше прилика… Потврда доби на крајот кога овациите и по некоја солза се згушија во громогласниот аплауз… Тој аплауз, се разбира, не беше само негов, туку и на уште негови 13 колеги и на професорот и режисер Владо Цветановски… Овој последниов како диригент создаде бајка за сонот, сон во кој се трагаше по едно шамивче, кое како желба и цел ги водеше сонувачите… Бидејќи, секој во сонот е крал и секој крал на јаве може да биде питач… И кога сето тоа ќе се отвори до бескрај во кутијата – сцена преполнета со магија, наративна моќ карактеристична за одличниот актер Владо Јовановски, имаме навистина една отворена сказна која треба да се гледа, а преку тоа и да живее…

Неблагодарно е сал да се набројува, тоа е навреда за актерската личност. Но ако тоа сочинува Едно, тогаш спомнати да бидат заслужија: Петар Мирчевски, Малиот, а голем Крал и неговата свита: Висар Вишка, Славиша Каевски, Борче Начев, Мирослав Петковиќ и актерките – самовили – принцези: Искра Ветерова, Арна Шијак, Софиа Насевска, Јелена Мијатовиќ, Дарја Ризова, Тина Трпкоска и Наташа Петровиќ…

И повторно во МНТ се слеаја добронамерници од фелата и љубители на Талија, кои на крајот по заслуга, десет минути им отстоаја на нога на актерите, трикратно враќајќи го повратникот Шишков и останатите, за печат што останува за навек.

Борче ГРОЗДАНОВ