Александра Михајловска – актерка

Во прво лице

ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ не е мој стил

1. ЗА СЕБЕ доследност.
2 . ЗА ЉУБОВТА треба храбост. Многу храброст. И отворено срце.
3. ЗА ЖИВОТОТ исто така.
4. ЗА ТЕАТАРОТ сѐ.
5. ЗА ДОБРОТО длабок поклон
6. ЗА ЗЛОТО со добро
7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ ништо
– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ? Благодарност и љубов
8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ не е мој стил
9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА и магија и алергија
10. ЗА КОЛЕГИТЕ второ семејство
11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ сеуште е рано
12 . ЗА ИДЕЈАТА е важно да нѐ движи
13. ЗА СОНОТ нѐ штити од јавето
14. ЗА ЈАВЕТО нѐ буди и враќа на земја
15. ЗА ВИНОТО сум експерт
16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО нај најголемата сила и поддршка
17. ЗА КРАЈ – The end is where we start from ( T.S. Eliot )

Алиса Равенвуд – дизајнер на маски

Дизајнер на театарски маски

Таа како тинејџер почнува да игра во театри, а самата нејзина посветеност во театарот кај неа раѓа желба и идеја за креирање на маски. Пресуден момент ќе биде нејзината улога на мачка во тeтаарската претстава ” Плава птица ” во 1988 година, кога директорот на театарот од неа бара сама да си ја дизајнира својата маска.

Денес таа е еден од најнаградуваните дизајнери на маски и има свое студио во Калифорнија, лоцирано во уметничкиот комплекс на Лос Анџелес.

Мики Анчевски – актер

Во прво лице

Сонот- не ви го кажувам. Да не си кобам.

За себе – 187 висок 77кг тежок (со намера да скинам уште некој килограм) , строен , убав, талентиран за глума хахахахахахах. секогаш насмејан расположен за дружба. Како оглас за себа на страница за лични контакти го склопив одговоров хахахахах

За љубовта – нека ја има повеќе. Убава работа е. Љубам да љубам. Најчесто сум заљубен во себе. 🙂 а тогаш кога не сум во себе, е тогаш сум во театарот книгата, музиката, филмот и во нејзе 😉

За животот – уууф што да кажам. Секако животот си врви. Некој пат на добро некој пат на лошо. Мене бар до сега животот ме научи да бидам поцврст. Фала му ептен што беше толку “фин ” со мене хахаххахаха

За театарот – ах па ене го на Рекорд у центар. Театар за деца и младинци или како ние си го викаме ТДМ хахахаха е таму сум ахахах што да кажам. За театарските луѓе театарот е животот. Епа толку доволно е.

За доброто

За злото – на овие две ќе одговорам со ист одговор. Мене моите ми велеја мора да ти се случи лошо за кога ќе дојдат убавите и добрите моменти да знаеш да ги цениш и почитуваш и сакаш повеќе. А како што кажав пред малку, мене досега животот ме научи на многу нешта. Па сега се радувам и на најмалиот, убав гест, момент, случка.

За непријателите

За пријателите – непријатели колку сакаш. Хахаха сите нешто се фини и добри ама во најтешките моменти никој нема да ти се најде. Во вакво време /невреме и еден да го имаш ти си богат човек. Е тој да го чуваш бе лепотице хахахах. Фала му на Бога јас сум повеќе од богат.

За глумата во животот – абе сите ние сме глумци и тоа најталентирани кога мора да поглумиме (излажеме) приватно за да се извадиме од г…а :))))) не ни треба диплома за глума. Тогаш се гледа кој колку го бива. Да не се лажеме, сите сме биле во таква ситуација со оправдување дека го правиме со најдобра цел и намера. Е додуша и најголемите војни се започнати со најдобра цел и намера ама тоа е хахахахахаха

За сценската прашина – ја има колку сакаш – доволно 🙂

За колегите – леле да не слушнат или прочитаат ама не можам да ги поднесам. Ужас. Не знам од кај да почнам хахахахахахахахаха. Шегата на страна супер сме си погодени. Како постарите – поискусните од кои има што да се научи, така и помладите со кои имаме супер дружба соработка разбирање. Еден вид на фамилија.

За неодиграните улоги – искрено немам такви желби. Како “млад” глумец хахаха сакам да одиграм се. Тука се гледа мајсторлукот и талентот. Подеднакво да си добар и кога си главна улога и принц и крал и кога си епизодиста. Можеби би сакал само улога во филм. Секако главна хахахаха

За идејата – некогаш ги имам премногу. Некогаш мозокот “ми е напасење” па
едноставно с вегетирам и си постојам хахахахаха сепак фала му на бога што имаме ваква професија па сакал или не морам да имам идеја во главата за нешто ново и поразлично.

За сонот- не ви го кажувам. Да не си кобам. Да не не ми се исполни ;))

За јавето – малку сиво и тмурно ама среќен сум што барем на еден час можам да бидам што сакам во некој поубав свет без грижи и проблеми на местото наречено сцена. За жал се има крај па морам да слезам од свената ид а се вратам назад во сивилото.

За виното – само црвено не толку кисело. Ете не сум толку пребирлив хахахахахаха

За семејството – све најбоље хахахаха, за мене семејството ми се и моите и
пријателите. Оние за кои се давам максимално и ќе направам се. Моето семејство е проширено и не се сведува на мајка ми брат ми и внук ми. Како што стареам и
созревам моето семејство го сочинуваат другарите. Оние луѓе кои вистински ги
љубам и не можам без нив Среќен сум што имам такво семејство <3

За крај – што да кажам да не сум патетичен си типичен одговор. Гледајте театар. Слушајте музика. Гледајте филм. Сакајте безусловно. И ако некој има желба има средства ќе оставам жиро сметка па донирајте кој колку може. Сепак глумците кај нас не се богати хахахахахахахахахахахахах

Тодорче Николовски ( 1902 – 1999 )

Тодорче Николовски

Роден 16 јануари 1902 Велес
Починал 29 јануари 1999 Скопје
Националност Македонец
Познат по улогата во:
Мис Стон
Мементо
Време, живот
Занимање глумец
Тодор Николовски – Тодорче (роден на 16 јануари 1902 во Велес – починал на 29 јануари 1999 во Скопје) — македонски театарски, филмски и телевизиски глумец.

Биографија
Тодор Николовски од 1909 година живее во Скопје. Во 1919 година станал член на Народниот театар во Скопје. За време на војната продолжил да работи во театарот, додека во 1944 година заминал во Горно Врановци каде се вклучил во партизанската културно-уметничка група „Кочо Рацин“. Во 1945 година за прв пат се пројавил и како режисер.

Во 1947 година настапил на свеченото отворање на Обласниот народен театар во Горна Џумаја. Член на Македонскиот народен театар бил од 1945 се до пензионирањето во 1974 година. По повод 45 годишната континуирана артистичка дејност ја добил наградата за животно дело „11 Октомври“. На 85 годишна возраст настапил во јубилејната претстава „”Чорбаџи Теодос”“ по повод пет децении од нејзината праизведба.

Сто години од раѓањето на Тодорче Николовски
“Колку сум, толку сум, да сме живи и здрави, да ја славиме вечноста. Уметноста е вечна. Јас сум вечен. Простете но и верувајте ми. Јас го реков во своето младешко чувствување. Го пишувам ова во миг на сфаќање на уметноста за која живеев и во која верувам. Целиот живот му го посветив на уметничкиот живот верувајќи во вечноста на духот. Знаете дека мене ме определи животот кон тегобниот начин на живеење. Верував во тоа живеење. Верувајте и вие. Тешко е. Тоа се надминува. Ако сакате да сте артисти – слушајте го својот внатрешен глас. Патот беше тежок. И вие ќе сте на тој пат. Издржете. Венецот ќе ви биде трнлив, но вечен. Во тешкотиите, слушајте: ќе дојде денот кога ќе ви се восхитуваат. Го кажувам ова кога мојот животен пат ме носи кон вечноста и бесконечноста. Верувајте во себе…”

Преку овој извадок од афтографот оставен при една посета (19 април 1991 год) на НУБ “Св. Климент Охридски” се присетуваме на бардот на македонскиот театар, Тодорче Николовски. Во овие неколку реда длабока искреност како да е собрана целата суштина на големиот актер, човекот што за свој дом, како ретко кој, ја има, и ја заслужи, вечноста и бесконечноста.

На денешен ден точно пред еден век во Велес е роден овој доајен на македонската професионална сцена, човекот кој ја имаше обврската, задоволството и маката, најмногу, да ја пишуваше историјата на македонскиот театар. Тодорче Николовски зад себе има фасцинантна биографија составена од настани, датуми, бројки, награди, места и луѓе кои што едноставно не можат да се повторат. Сеќавајќи се денеска, точно по еден век, на денот на неговото раѓање ве присетуваме на некои од многуте значајни моменти од неговиот долг, ангажиран и бурен актерски живот. Пред се, на неговите почетоци уште во 1919 г. кога станува член на Народното позориште во Скопје, најнапред како сценски работник, а по завршувањето на едногодишниот курс (школа) за актерски кадри ја добива и својата прва улога во театар (епизода во пиесата “Потера”). Она што, несомнено, е исклучително значајно за младиот актер Тодорче Николовски, а се поклопува со “пишувањето” на македонската театарска историја, е неговото учество во неколку антологиски настани: најнапред 1928 г. во “Бегалка” од В. Иљоски, во првата драма од македонски автор реализирана на македонски јазик; следува праизведбата на “Печалбари” од А. Панов 1936 г. Николовски ја толкува улогата на стрико Кољо (1943 год. истата пиеса гостува во Софија и во неа тој единствено го говори текстот на македонски јазик), па “Чорбаџи Теодос” во 1937, “Парите се отепувачка” (1938), “Милион маченици” (1939), “Антица” (1940).

Во 1945 игра во првата целовечерна претстава на штотуку оформената Драма при МНТ, пиесата “Платон Кречет”. Следуваат огромен број улоги: Јеврем Прокиќ во “Народен пратеник”, Тартиф, Чорбаџи Теодос, Ото Франк во “Дневникот на Ана Франк”, Мамас во “Бегалка”, потоа улогите во текстовите на современите драмски автори: Христов во “Црнила”, Велко во “Вејка на ветерот” и Ѓорѓија во “Градскиот саат”, сите на Коле Чашуле, а како член на Драмата при МНТ публиката го гледа и во “Парадоксот на Диоген” на Т.Арсовски, “Потоп” на Бранко Пендовски, “Образов” на Ж. Чинго и др. Широкиот актерски дијапазон го потврдува со успешна реализација на улоги и во: Брехтовиот “Швејк во Втората светска војна”, Ибзеновата “Нора”, “Господа Глембаеви” на Крлежа, “Интрига и жубов” на Шилер и др.

Еден од куриозитетите врзани за името на Тодорче Николовски, секако е неговиот настап (на 85 годишна возраст) во јубилејната претстава на пиесата “Чорбаџи Теодос” во 1987 год. по повод педесет години од нејзината праизведба. Играјќи во неа, со прекини половина век, Николовски влегува во Гинисовата книга на рекорди како актер кој најдолго време настапувал во едно драмско дело.

Во ова сеќавање на него да не заборавиме дека Тодорче Николовски зад себе има оставено голем број режисерски остварувања низ театарите во Македонија, особено во ансамблите на Турската и Албанската драма и во Драмскиот театар, тогашен Младинско – детски театар, а филмската публика ќе ја памети неговата роља во “Мис Стон”. Умира 1999 год.

Во овие скромни редови сигурно не може да се напише нешто поопстојно за големиот творечки опус на Тодорче Николовски. Сепак, задоволството од неговиот комплексен театарски ангажман е наше, на сите оние кои што денес на ваков скромен начин се потсетуваме на годишнината од неговото раѓање.

Филмографија
1993 Македонска сага
1993 Бог да ги убие шпионите
1992 Време, живот
1987 Чорбаџи Теодос
1987 Трето доба
1985 Сомнително лице
1984 Исчекување
1984 Нели ти реков
1984 Јуначко колено
1982 Јагне на разен
1982 Илинден
1980 Учителот
1979 Наши години
1979 Курирот на Гоце
1978 Белиот ѕид
1978 Златни години
1977 Нели ти реков
1976 Денес треба нешто да се случи
1975 Волшебното самарче
1973 Залез зад езерската земја
1972 Табакерата
1971 Делба
1971 Понижени и навредени
1970 Балада за орканата
1970 Крепост
1969 Антица
1969 Републиката во пламен
1968 Брат доктора Хомера
1967 Македонска крвава свадба
1967 Мементо
1966 До победата и по неа
1964 Под исто небо
1962 Обрачун
1961 Мирно лето
1958 Мис Стон
1955 Волчја ноќ

Живот – еден век!
Месецов Јануари го посветуваме на чичко Тодорче, бај Тошо, на Тодор Николовски!
Еден од стубовите врз кои се темели македонското глумиште, театарската и филмската уметност!
Тој и Петре Прличко се првата генерација на македонски актери по втората светска војна кои за прв пат заиграа на македонски јазик и ги удриа темелите на македонскиот народен театар и на сето она што се нарекува филмска уметност во слободна народна република Македонија!
Чичко Тодорче, како што милуваа да го наречат неговите помлади колеги, роден е на денешен ден во далечната 1902 година во Велес, тогашна Османлиска империја.
Бил дете на комита, илинденец…а кога пораснал времето наложило да оди во партизани, како Божји дар ја имал глумата, двајцата со Петре Прличко го основале првиот партизански театар, а по ослободувањето на Македонија целосно се препушта на театарскиот и боемскиот живот.
Еден е од ретките, а можеби и единствениот македонски актер кој доживеал цел век живот! На 28 Јануари, 1999 година, во длабока старост кога имал полни 98 година и десет дена од сцената живот си замина тивко исто како што и живееше и твореше, впечатлив и уникатен!
Неговиот лик е препознатлив во многу театарски претстави, тв филмови и драми! Помладата публика најповеќе го памети како Милош, дедото на Никола Карев во серијата Јуначко Колено; и како Чорбаџи Теодос во истоимената претстава! Веќе завлезен во длабока старост добива важна улога и е почесен гости во тв филмот “Бог Да ги убие шпионите” во улогата на Горчин левата.
Почесен гостин е и во филмот на Бранко Гапо ” Македонска сага” во улогата на дедо на Џемиле, македонец – муслиман.
Последните години од својот живот ги помина во дружба со своите стари пријатели, како љубител на добрата капка на тој боемски живот често навратувал во една скопска кафеана од која произлегоа многу интересни приказни поврзани со живот на чичко Тодорче. Една од нив е дека додека пиел ракија во кафана му го давал катетарот за мокрење на кафанџијата да му го испразни. Живеел исполнето и во неговите партизански денови, и како режисер и актер, а долго ја користел и неговата пензија од неговото пензионирање во 1971 се до неговата смрт во 1999 година, една година пред 21от век!
Ѓорѓи Колозов секогаш со посебна почит зборуваше за ликот и делото на бај Тошо и на него гледаше како доаен на македонското глумиште и школа за глума!
Бог да го прости и вечна слава на големиот македонски уметник!
Текст: Горан Марковски.

Димитар Зози ( 1952 Битола – 26 септември 2010 Скопје )

Димитар Зози

Роден: 1952 Битола
Починал: 26 септември 2010 Скопје
Националност: Македонец
Познат по улогата во:
Македонски дел од пеколот
Смилевскиот конгрес
Тајната книга
Занимање: актер
Димитар Зози (роден на 1952 во Битола – починал на 26 септември 2010 во Скопје) — македонски театарски, филмски и телевизиски глумец.
Биографија

Во 1976 година Димитар Зози ја завршил Високата музичка школа на отсек за драмски актери и во 1977 година се вработил во Драмски театар во Скопје, каде на самиот почеток се пројавува во остварувања наменети за деца, толкувајќи во неколку од нив главни улоги.

Актерот од Драмски театар на почетокот на кариерата посебно се пројави во остварувања наменети за деца толкувајќи ги главните ролји (Чук, чук, Стојанче и др.) “Во проекти на вечерната сцена овој актер се наметна со својот несомнен талент, со смислата за живи опсервации, со убавата сценична појава и со изострено чувство за лично боење на текстот. Неговите остварувања се во “Хамлет”, “Непокор”, “Чудото на св. Ѓорѓија”, “Карамазови”, “Од првиот здив”, “Ревизор” и др”, велат од Драмски.

Од многуте негови улоги Зози сигурно ќе остане запаметен и по можеби најдобрата негова креација, во монодрамата “Дневникот на лудиот” од Гогољ, во режија на Мето Јовановски, тој бил награден со Републичката награда на аматерските драмски смотри[2]. Починал во Скопје на 26 септември 2010 година.

Филмографија
Македонски дел од пеколот
Смилевскиот конгрес
Јад
Итар Пејо
Пресуда
Сослушувањето на железничарот
Големата соба
Наши години
Виновник, Вардар Филм, 1982
На наш начин
Трговецот од Солун
северна грешка
Калигула
Големи и мали
Тајната книга

Јусуф Гулевски / 1953 – 2017/

Портрет на македонскиот мултиталент

АКТЕР Јусуф Гулевски

CОПСТВЕНА ОДГОВОРНОСТ И РИЗИК
На сцена стои еден белоглав гастарбајтер, еден, кому срцето му се распукува од копнеење по неговите деца, еден, кој се смее и плаче, слави
и тажи. „Од добро да не куртулите!”, и се обраќа на публиката и подава послужавник со мастика низ публиката. А потоа раскажува тој
едноставно, раскажува за своето семејство, за недостоинството на гастарбајтерскиот живот, за гравот и за смртта на малиот син кого „смее” да го запознае само преку слика.

„Тука живее Т. Т., ауслендер од Македонија“ се вика монодрамата на актерот Јусуф Гулевски. Во неговото дело, кое 1998 во македонскиот центар
во Беблинген ја доживеа својата премиера амбициозниот уметник се јавува како автор, режисер и изведувач. Оттогаш тој игра како на
својот мајчин јазик така и на германски, меѓу другото и при Штутгартските театарски средби на Европа во театарот Трибине. Во Македонија делото е веќе објавено во форма на книга, а наскоро е планирано и како двојазично издание.
„Повеќегодишниот престој во Геманија ме натера, да ги запишам радоста и тагата, тагата кон југот,”, вели Гулевски. Две третини од неговите земјаци живеат надвор од Македонија, раскажува тој понатаму. Многумина од овие безтатковинци Гулевски ги запознал работејќи на градилиште. Туѓинците на работ на општеството, кои најчесто од тамошните се поврзани со изразот „Мühllabfuhr” т.е. ѓубраџии, живеат во цврсто убедување дека во туѓина ќе останат само две или три години. Тоа се луѓе кои живеат како во сон, преку ден во светот на нивната работа, а пак ноќе нивните души лебдат над своите родни села. Колку точно Јусуф Гулевски со чувствителна рака го предал овој двоен живот се покажува речиси по секоја изведба на Т. Т.
Често се случува некој од гледачите да го земе настрана и да му рече: „Па ти си го напишал мојот живот”. А некој друг пак, едноставно ќе се почувствува дури и како изложен на потсмев и ќе му се закани со ќотек, бидејќи помислил дека Гулевски ја исшпионирал неговата животна приказна. Но тоа не го вади уметникот од неговиот концепт, бидејќи тој на крај на краиштата, како што тој самиот вели, „станав актер на свој ризик”.

Роден е во Жировница, 30 март 1953 година, Планини многу какао Бистра што ми е пред очи во мојата куќа во село Жировница, општина Маврово, Ростуша, лево од куќата во селото, лево зад мене је Кораб, а десно е Дешат, Р.Македонија и игра театар уште од својата осма година. По завршувањето на гимназиското образование ја посетува Педагошката академија за потоа да студира на Факултетот за драмски уметности во Скопје, каде во 1979 година станува дипломиран актер. До 1992 беше постојан член на Драмата при МНТ во Скопје. Покрај тоа работел и на филм, телевизија и радиодрами. Војната во поранешна Југослвија го сели во Германија. Како и многу други бегалци тој доаѓа во нова земја каде на самиот почеток е без никакво познавање на јазикот, вооружен само со две германски фрази кои ги научил од партизанските филмови:
„Halt!” и „Hände hoch!”.
„Во Германија се здобив со повеќе дипломи”, вели Гулевски. „Моја најдрага
диплома чистач на прозори до 8ми кат, однадвор, без сигурносни сајли.” Сепак и покрај тешкиот почеток Гулевски веднаш се воодушеви од неговата втора татковина: „Тоа беше еден позитивен шок. Наеднаш беше се возможно. Тука имаше толку многу мислења и правци така што се почувствував како на една ливада на која смеат да цветаат најразлични цвеќиња.” Тој не ја заборави неговата професија и пишуваше репортажи за германскиот театар во македонските spisanija за култура. Денес тој припаѓа на ансамблот на штутгартскиот театар Трибине
Неговиот сон е да создаде своја сопствена бина која би го носела името „Integra Terra”. „Театарот е единствената и вечна земја каде луѓето вистински можат да се сретнат”, ја опишува актерот својата визија. „Преку театарот може на најдобар начин сé да се искаже”. При тоа сериозно ќе се занимава со прашањето на интеграција. Колку смее, колку треба да се потисне потеклото? Функционира ли тоа воопшто? Дали е тоа целта на интеграцијата? „Не”, мисли Гулевски. „ Јас сум толку храбар и велам дека Европа се уште нема никаков концепт. Ние мора многу повеќе да се спротивставуваме на американизирање и Мсдоналдизирање.”
Моделот, различни луѓе и нивните култури да се фрлат во еден котел за топење за да се постигне нешто сосема ново, не би профункционирал. Многу повеќе би морало да се покаже изобилството на различните култури. „Многу од Германците мислат дека гастарбајтерите со нивните „ѓубраџиски” приказни би можеле да бидат тема која ним не им припаѓа. Првата генерација на гастарбајтери дошла ваму така да се каже само со раце и нозе, но сепак веќе третата генерација во меѓувреме добила и глава.” Јусуф Гулевски би сакал да им се обрати со неговиот театар
токму ним на Македонците, Германците, луѓето од сите националности, на првата, на втората и на третата генерација: „Да ги натерам луѓето да размислуваат, да ги допрам со мојата игра, е тоа е мојот начин на правење театар!”
Нина Блажон
Превод од германски на македонски јазик Маја Гулевска

*******

1986. Македонски народен театар, Скопје по текст Братислав Димитров – Глогов Жбун во кој Јусуф игрше една од улогите.
Филм : Jeder muss sterben (2011), Makeдонска сага (1993) и Јазол (1985).

ЖАЛНА ВЕСТ
По долго боледување почина нашиот пријател познат како „ АКТЕР„ на Монодрамата
Тука живее Т.Т.
Ауcлендер од Македонија
Јусуф Гулевски

POGREBOT E UTRE PETOK 5 JANUAR VO BAD CANNSTATT
STEINHALDENSTR. 52 vo 21:00 časot

ЕЖЕН ЈОНЕСКО (1909-1994)

ЕЖЕН ЈОНЕСКО (1909-1994) е роден во жупанијата Олт, Романија од татко Романец, припадник на православната црква и мајка Французинка, протестантка со грчко-романски корени. Подоцна мајка му се преобратила во православната вера и Ежен е крстен како православен христијанин. Во 1911 година се преселиле во Франција, каде што останале до 1922 година, а по враќањето во Романија малиот Ежен морал повторно да го учи романскиот јазик. Неговите родители се развеле во 1916 година уште додека живееле во Франција.
По завршувањето на средното училиште во 1028 година Јонеско ги започнал студиите по француска книжевност на универзитетот во Букурешт, каде што дипломирал во 1933 година. За време на студиите се запознава со Емил Сјоран и Мирча Елијаде, со кои останува пријател до крајот на животот. Во 1936 година се оженил со Родика Бурилеано (1910-2004), имале една ќерка Мари-Франс, за која Јонеско напишал многу неконвенционални приказни. Во 1938 година добил стипендија и бегајќи од романскиот фашизам се вратил во Франција, каде што докторирал. По избувнувањето на Втората светска војна, останал во Марсеј, а по ослободувањето на Париз (1944), Јонеско со семејството се преселува таму.
Во 1970 година станува член на Француската академија на науките и уметностите. Добитник е на многу награди за книжевност и театар, како во Франција, така и во светот. Најзначајни дела воедно и најиграни се едночинките – антидрами, Ќелавата пејачка (1950, Лексија (1951) Столови 1952 и Жак или Покорност (1955). Од другигте познајчајни дела се Носоорог (1959), Кралот умира (1962), Магбет (1972)… Јонеско умира кон крајот на минатиот век (Париз, март 1994).

Со исмејувањето на најбаналните состојби драмите на Јонеско на реален начин ја опишуваат самотијата на луѓето и безначајноста на животот на поединецот…

Столови напишана 1952

Мал драмски театар Битола 2016

TЕАТАРОТ КАКО МАСОВНА И ЕЛИТНА КУЛТУРА

Македонската народна култура и творештво, во еден период, ги запишувале нашите соседи. Во почетокот на 20 век, на полуостровот кој од древнина се именувал како македонски, а денес се именува како балкански (Балкан, значи планина во Пиринска Македонија) се создавале државите на нашите соседи, а Македонија од нив била поделена во 1913 г. Како историска македонска драма од која и денеска ги чувствуваме и живееме последиците. Но, фала му на Господа (реплика останата кај нашиот народ која се пренесува од колено на колено, како да е дел од некоја ненапишана драма), дел од македонскиот фолкор и народното творештво е запишано, благодарение на нашите соседи и можеме да му се радуваме и да го препрочитуваме и денес.

“Па така, сé до Втората светска војна митологијата на Македонците била предмет на проучување на повеќе бугарски и српски научни работници, кои, се разбира, неа ја проучувале како составен дел на својата народна култура и наука…”2

И се разбира тоа треба да го разбереме како дел од големата животна драма. И денес имаме спорови и преземање на културата на македонскиот (Балкански) Полуостров и сигурно е тешко да се оддели кому му припаѓа одредена творба. Предвид треба да се земе долготрајноста на македонската култура низ милениумите или културата на тлото на Македонија, од неолитските наоди, кои откриваат древна духовност (Големата мајка која датира од 2000 г. п.н.е., Адам од Говрлево 7000 г. п.н.е. и сл.) и феноменот на именувањето како Македонија и Македонци, кој поминал повеќе фази на животната македонска драма и има своја долговечност. Се разбира споделувањето на културата со соседите ќе нé зближи и ќе нé натера да научиме едните за другите. “Нејсе”.

Тихомир Стојановски

МОНОКЛ

1.
Во 1951/52 година, долгогодишните аматери во Гевгелија добиле статус на професионалци, односно формиран е Околискиот народен театар – Гевгелија, кој за жал, ќе постои и работи само една година, кога и ќе гостуваат познатите Петре Прличко и Добрила Чабриќ како Митке и Коштана во истоимената претстава.
Од пазувите на Гевгелискиот ансамбл произлегуваат и неколкумина истакнати драмски уметници (Стојка Цекова, Ружа Икономова, Олга Ринчева, Марица Вркиќ и други, кои својот пат го продолжиле во театрите во Скопје, Штип, Битола и Прилеп.
Од 1952/53 година повторно се враќа драмскиот аматеризам во овој град, каде во текот на 1954 година населението на Гевгелија врз доброволна основа ја изградило зградата на својот театар, која во тоа време, ако се изземе зградата на Македонскиот народен театар, била речиси единствена што ги задоволувала барањата за нормално работење.

Христо Петрески

Зорица Нушева – актерка

Во прво лице

ТЕАТАРОТ- постојаност на убавината и љубовта

1. ЗА СЕБЕ: нека кажуваат другите

2 . ЗА ЉУБОВТА: Љубов е Илиана- мојата пеперутка, искрата во очите на Влатко, моментите поминати со мојата фамилија, жртвите на мајка ми заради среќата на своите деца, дружбите со најблиските пријатели, алхемијата со партнерите на сцена, секој збор за театарот изговорен од мојот професор Цветановски и се разбира пробата- љубов моја!

3. ЗА ЖИВОТОТ: негување на страста како најмоќна движечка сила

4. ЗА ТЕАТАРОТ: постојаност на убавината и љубовта

5. ЗА ДОБРОТО: да го негуваме

6. ЗА ЗЛОТО: со добро

7. ЗА НЕПРИЈАТЕЛИТЕ: здравје, мир и хармонија за сите

– А, ПРИЈАТЕЛИТЕ?: исто, плус каде за нова година?

8. ЗА ГЛУМАТА ВО ЖИВОТОТ: сум потполно индиферентна

9. ЗА СЦЕНСКАТА ПРАШИНА: некогаш ја доживувам како самовилската прашина на Ѕвончица за летање, има нешто поврзано со таа магија, некогаш едноставно мислам дека чистачките не си ја завршиле својата работа.

10. ЗА КОЛЕГИТЕ: длабоко ги почитувам

11. ЗА НЕОДИГРАНИТЕ УЛОГИ: еден ден да сакаме да зборуваме за одиграните улоги

12 . ЗА ИДЕЈАТА: водилка

13. ЗА СОНОТ: да останат дела кои ќе траат вечно

14. ЗА ЈАВЕТО: и мед и јогурт, и солено и благо, а вкусно

15. ЗА ВИНОТО: битна е мерката

16. ЗА СЕМЕЈСТВОТО: поддршка, столб, ме прави подобар човек

17. ЗА КРАЈ- секогаш аплауз