БЛАГОЈА РИСТЕСКИ – ПЛАТНАР ( 1949 – 2004 )

ДРАМСКИ АВТОР

(5 март 1949, Прилеп – 20 октомври 2004, Прилеп)

Дипломира на Филозофскиот факултет во Скопје (1975). Особено внимание му посветува на богатството на македонскиот јазик, транспонирајќи го во култивиран драмски дискурс. Тој е еден од ретките автори кој умее драмските текстови да ги пишува во стихувана форма и со специфичен архаичен збор. Обработува теми од македонското милје, македонските митови и од македонската историја и политика.

Драмски текстови: Carcinoma mamae (1982); Спиро Црне (1989); Арсениј (1993); Ибро јаране (1994); Летни Силјане (1994); Лепа Ангелина (1995); Венко (1998).

Награди: Награда за најдобар драмски текст на Македонскиот театарски фестивал Војдан Чернодрински – Прилеп, за текстовите Спиро Црне (1989), Лепа Ангелина (1996) и Летни Силјане (2004).

Неговите драми се преведени и изведувани на англиски, чешки, полски, руски, француски, романски, српски, словенечки, турски и на бугарски јазик.

КИРИЛ ЌОРТОШЕВ ( 1922 – 2003 )

АКТЕР

(1922, Ќустендил, Бугарија – 2003, Скопје)

Во биографијата на актерот Кирил Ќортошев значајно место заземаат и неговите режии, како и неговата преведувачка работа. Одигра многу ликови во драмите на светската и домашната драматургија. Негов прв лик е Алојзие Зилбербрант во „Господа Глембаеви“ (1955 г.), а последен Грофот во „Бунт во домот за старци“ (1994 г.). Одигра низа ликови во драми од светската класика и од домашната драматургија. Го играше и Шекспировиот јунак Макбет, На сите ликови тој им даваше дел од својот сензибилитет, целиот свој принцип за припадност на сцената и точното чувство за партнерска игра. Познат е и како актер кој својот став го искажува и низ бунт, а за време на својот актерски век, смени неколку театарски ансамбли. Почна во Драмата на МНТ, помина во Народниот театар „Војдан Чернодрински“ во Прилеп, се врати во Драмата, замина од неа со групата која го формира Драмскиот театар и пак се врати во Драмата. Играше и во „Естрада 59“, заедно со актери на кои во тоа време исто им беше тесен просторт на официјална театарска институција.

Селективна театрографија:
Улоги: Алојзие Зилбербрант (Господа Глембаеви, 1955); Алфред Дулитл (Пигмалион, 1962); Павле Мариќ (Покојник, 1967); Професорот Зоненбрух (Германци, 1968); Макбет (Макбет, 1969); Херкул (Херкул и оборите на Авгиј, 1971); Грофот Глостер (Крал Лир, 1972); Чорбаџи Теодос (Чорбаџи Теодос, 1978); Капетан Лебајткин (Бесови, 1978); Тате (Макавејските празници, 1983); Грофот (Бунт во домот за старци, 1994).
Режии: Коштана (1956); Сите мои синови (1956); Милионерот (1956); Бегалка (1957); Ученикот на ѓаволот (1957); Вејка на ветрот (1958); Ѓаволштините на Скапен (1958); Умна глава (1983).
Награди: Награда на град Скопје 13 Ноември (1965); Награда за најдобро актерско остварување на Македонскиот театарски фестивал (МТФ) Војдан Чернодрински за улогата на Тате во претставата Макавејските празници (Прилеп, 1983); Награда за животно дело на МТФ Војдан Чернодрински (Прилеп, 1996).

ТОДОРКА КОНДОВА-ЗАФИРОВСКА ( 1926 – 2003 )

– АКТЕРКА, РЕЖИСЕР, ПЕДАГОГ

(1 февруари 1926, Прилеп – 29 мај 2003, Скопје)

Биографијата на Тодорка Кондова-Зафировска, една од најсестраните пројави во македонскиот театар, како состојба го има бројот еден или прва. Родена е на 1 февруари, во театарот е од првата претставата на македонски јазик, на 3 април 1945 година – „Платон Кречет” во Македонскиот народен театар. Во 1948 година се запишува на отсекот за режија на Академијата за драмски уметности во Белград, кака прва жена во таа прва генерација. Се враќа во 1952 година како прв дипломиран македонски режисер, а прва режија и е „Домот на Бернарда Алба”. Таа е првата жена доцент и редовен професор по актерска игра на ФДУ во Скопје, и е автор на книгата „Актерско мајсторство”. Со првите е што ја напуштаат Драмата на МНТ и го формираат Драмскиот театар во 1965 година, режисер е на првата претставата во него – „Богомилска балада”, истата година ја режира и „Бегалка” од Иљоски која е прва претстава што имала 200 изведби. Игра во сите свои режии. Ликовите, времето и настаните во нив, главно се од светската класика, а работи и на драми на домашни автори.

Дипломира на отсекот за режија на Академијата за театар и филм во Белград (1952). Работи во Македонскиот народен театар (1945-1964) и во Драмски театар Скопје (1964-1976). Во периодот 1976 до 1983 година ја води класата за драмски актери на Факултетот за драмски уметности во Скопје.

Селективна театрографија:
Улоги: Марија (Платон Кречет, 1945); Хана (Кралот на Бетајнова, 1946); Зоја (Приказна за правдата, 1946); Фјокла Ивановна (Женидба, 1948); Мајката (Стаклена менажерија, 1954); Ангустија (Домот на Бернарда Алба, 1956); Ирина Николаевна Аркадина (Галеб, 1960); Лаура Лембах (Во агонија, 1960); Дона Урака, кастилска инфантка (Сид, 1962); Госпоѓица доктор Матилда фон Цанд (Физичари, 1963); Таа (Двајца на нишалка, 1966); Андромаха (Тројанки, 1966); Рина (Покојник, 1967); Рањевска Љубов Андреевна (Вишновата градина, 1973); Царицата (Јане Задрогаз, 1974); Вини (Среќни денови, 1976).
Режии: Домот на Бернарда Алба од Федерико Гарсија Лорка (1956); Веселиот сон од Сергеј Михалков (1957); Вејка на ветрот од Коле Чашуле (1958); Откако има рај од Џон Пристли (1960); Сид од Пјер Корнеј (1962); Пигмалион од Џорџ Бернард Шо (1962); Украдениот принц и загубената принцеза од Дон Торнато (1963); Игралито срце јуначко – македонска јуначка поезија (1964); Богомилска балада од Милан Ѓурчинов и Илија Зафировски (1965); Бегалка од Васил Иљоски (1965); Кројач за дами од Жорж Фејдо (1968); Сојуз на лажните светци или Молиер од Михаил Афанасиевич Булгаков (1970); Владимир и Косара од Стефан Таневски (1971); Бегалка од Васил Иљоски (1972); Вишновата градина од Антон Павлович Чехов (1973); Рибарски караници од Карло Голдони (1975); Чорбаџи Теодос од Васил Иљоски (1986); Мачка во вреќа од Жорж Фејдо (1985/86); Татко од Август Стриндберг (1989).
Награди: Награда 11 Октомври (1960 и 1983); Награда на весникот Дневник од Нови Сад за улогата на Царицата во претставата Јане Задрогаз од Горан Стефановски, режија на Слободан Унковски, продукција Драмски театар Скопје на Фестивалот Стериино позорје (Нови Сад, 1975); Награда за животно дело на Македонскиот театарски фестивал Војдан Чернодрински (Прилеп,1992).

ЃОРЃИ КОЛОЗОВ ( 1948 – 2003 )

Ѓорѓи Колозов

Роден	26 февруари 1948 Богданци Македонија
Починал	13 октомври 2003 (воз. 55 г.) Скопје Македонија
Националност	Македонец
Познат	по улогата во: Македонски народни приказни Трст виа Скопје
Занимање	глумец
Сопружник	Шенка Колозова

(26 февруари 1948, Богданци – 13 октомври 2003, Скопје)

Дипломира на отсекот за драмски актери на Вишата музичка школа во Скопје (1974). Од 1975 година работи во Драмата на Македонскиот народен театар.

Освен на матичната сцена настапува и на театарските сцени низ Македонија. Учествува во телевизиски серии.

еден од најпознатите глумци во Македонија, најзапаметен е по неговите извонредни толкувања на разни типски ликови од народно творештво како цар, селанец, па дури и како Господ. Уживал популарност и во македонската дијаспора, во Австралија, САД, како и во соседните држави на Балканот. По дипломирањето, тој е во постојан работен однос со Македонскиот народен театар.

Неговата популарност била резултат на неговото долгогодишно искуство и мошне популарната македонска ТВ-серија „Македонски народни приказни“ засновани на збирката народни преданија издадени во XIX век од собирачите на македонски народни умотворби како Марко Цепенков, Кузман Шапкарев, Ѓорѓи Пулевски и други. Овие приказни имаат непроценливо значење за македонската фолклористика, за етнографијата, лингвистиката, националната историја и за правото и моралот на Македонците)

На публиката и е познат по многубројните одиграни улоги во телевизиската серија „Македонски приказни“, за која, од 1984 г. имал снимено 300 епизоди. Во Драмата на Македонскиот народен театар се вработил од 1975 г. На оваа сцена имал остварено позначјани улоги во претставите: „Од многу ум“, „Андрокле и лавот“, „Госпоѓа министерка“, „Чорбаџи Теодос“, „Женидба“, „Воена тајна“, „Мрестење на краповите“, „Слободни врски“, „Валпургиска ноќ“, „Рекламна бајка“ и други.^[1]

Настапил во повеќе играни филмови како во македонска продукција така и во продукција на Вардар Филм во периодот на поранешна СФРЈ, меѓу кои: „Македонскиот дел од пеколот“, „Тетовирање„ и други.

Во 2016 година од страна на Државниот архив на Република Македонија биле објавени документи според кој Ѓорѓи Колозов бил следен од страна на Управата за државна безбедност во времето кога бил студент

На публиката и е познат по многубројните одиграни улоги во телевизиската серија Македонски приказни, за која, од 1984 година до денес, има снимено 300 епизоди.

Селективна театрографија: Ристе (Чорбаџи Теодос, 1966); Том Чери (Расцутена црешна, 1967); Миќо Станимировиќ (Нажалена фамилија, 1967); Драгиша Ѓуриќ (Команданта Сајлер, 1967); Петрушка (Од многу ум, 1974); Паул Алтман (Господа Глемаеви,1974); Спинто (Андрокле и лавот, 1976); Кајгана (Женидба, 1979); Вујко Васа (Госпоѓа министерка, 1983); Кметот (Макавејските празници, 1983); Даг (Слободни врски, 1984); Бого (Воена тајна, 1984); Кољо (Тетовирани души, 1986); Џинот Аконте (Рекламна бајка, 1989); Шамарев (Галеб, 1990); Вирја (Валпургиска ноќ, 1990); Коле Кактус Какале (Фалцот на змијата, 1994); Еленко Историк (Мелница, 1996); Плутон (Плутос, 1999).

починал на 13 октомври 2003 во Скопје.

Филмографија

Година	Филм	Улога
1971	„Македонскиот дел од пеколот“
1972	„Истрел“
1973	„Смилевскиот конгрес“	Христо Узунов
1975	„Волшебното самарче“
1977	„Нели ти реков“
1978	„Златни години“
1982	„Илинден“
1983	„Записник“
1983	„Кога тетин Климент шеташе над градот“	Меанџијата
1984	„Јуначко колено“	Чакмак-ефенди
1984	„Белото циганче“
1985	„Случки од животот“
1984-1985	„Легенди и преданија“
1985	„Ајде да се дружиме“	Поце Кокале
1985	„На наш начин“
1985	„Од зад грб“
1987	„Трст виа Скопје“	Ристо Кабџеш
1988-1989	„Тврдокорни“
1991	„Елелига Пепелига“
1991	„Поштар“	Поштар 1
1991	„Опстанок“	Селанец
1985	„Тетовирање“	Лале
1986-1992	„Македонски народни приказни“
1995	„Во светот на бајките“
1999	„Каса“	Трајче
1993-2000	„Македонски народни приказни“
2000	„Последниот валцер“	Грбавиот

ДИМИТАР ЌОСТАРОВ 1912 – 1997

АКТЕР, РЕЖИСЕР, ПЕДАГОГ

(25 август 1912, Ичера/Сливен, Бугарија – 14 март 1997, Скопје)

Апсолвира математика на Универзитетот во Софија. Во 1937 година завршува двегодишно Актерско студио при Народниот театар во Софија, раководен од Н.О. Масалитинов, еден од соработниците на Станиславски.
Во периодот 1937-1943 е актер во театрите во Софија, Пловдив и во Скопје. На почетокот од 1944 година им се приклучува на македонските партизани и, најверојатно, ја организира/реализира првата поамбициозна партизанска приредба која ни е позната денес (2 мај 1944, село Равно, Кумановско).
Со Одлука на Владата на Народна Република Македонија од 31 јануари 1945 година за формирање на Македонскиот народен театар (МНТ), Ќостаров е именуван за негов управник и режисер. Ја поставува првата претстава на МНТ (Платон Кречет на А. Корнејчук, 3 април 1945), а во наредните две децении безмалку најголемиот дел од репертоарот на овој театар.
Функцијата директор на Драмата при МНТ ја извршува 12 години (1945-1957) – клучен период за конечната професионализација, не само на оваа куќа, туку и на македонскиот театар во целина. Меѓу 1945 и 1983 година режира 83 претстави, од кои 58 на сцената на МНТ. Кариерата ја завршува како професор по актерска игра на Факултетот за драмски уметности во Скопје (1977-1981).
Како доследен поклоник/проследувач на таканаречената реалистичка естетика и поетика на Станиславски пројавува особен афинитет кон делата од руската класика (Гогољ, Горки, Достоевски, Тургењев, Островски, Чехов), но и кон некои од комедиите на Бранислав Нушиќ, чии изведби се евидентираат како антологиски постановки на МНТ (Сомнително лице, Госпоѓа министерка).
Селективна театрографија: Платон Кречет (1945); Сомнително лице (1945); Тартиф (1945); Кралот на Бетајнова (1946); Покојник (1946); Тоска (опера, 1948); Женидба (1948); Задруга(1950); Гоце (1951); Вообразен болен (1952); Македонска крвава свадба (1953); Отело (1954); Нора (1957); Галеб (1960); Како што милувате (1964); Госпоѓа министерка (1965); Градскиот саат (1966); Чекор до есента (1969); Госпоѓа министерка (1977); Сомнително лице (1982); Госпоѓа министерка (1983).
Награди: Награда на град Скопје 13 Ноември (1963); Награда 11 Октомври за претставата Фома (1972); Награда 11 Октомври за животно дело (1980); Награда на Фестивалот Стериино позорје за особени заслуги (Нови Сад, 1985); Награда за животно дело на Македонскиот театарски фестивал Војдан Чернодрински (Прилеп, 1995).

ДИМИТАР ГЕШОСКИ ( 1928 – 1989 )

(Прилеп, 1928 – Скопје, 1989) Театарски, филмски и телевизиски актер.

Димитар Гешоски

Димитар Гешоски (Прилеп, 14 септември 1928 – Скопје, 28 октомври 1989), театарски, филмски и телевизиски артист. Во својата богата артистичка дејност оствари над стотина театарски, телевизиски и филмски ликови.

Димитар Гешоски учествува во формирањето на првиот професионален драмски ансамбл во Прилеп во 1950 година. Професионалната кариера ја продолжува во Скопје како член на Драмата при Македонскиот народен театар од 1958 до 1964година кога станува член на Драмски театар. Забележително беше неговото учество во македонскиот игран филм, на Телевизијата и Радиото.

Бил член на првиот изведувачки состав на Градскиот народен театар во Прилеп и еден од неговите најангажирани, најамбициозни и најталентирани актери. На сцената на професионалната театарска куќа во родниот град играше скоро една деценија, пошто својата кариера ја продолжи во Скопје (Македонски Народен театар, Драмски театар, а пред тоа и “Естрада-59“). Само неколку месеци го делеа од јубилејот – 4 децении континуирана актерска дејност. Смртта беше побрза од желбите…

Во следните проекти на прилепскиот театар најуспешно се изрази чувствителниот темперамент и сензибилитет на Димитар Гешовски: “Кралот на Бретањова’’ од Иван Цанкар, “Без вина виновник’’ од Островски, “Ружа на ветровите’’ од Шпак, “Вујко Вања’’ од Чехов, “Вејка на ветрот’’ од Коле Чашуле, “Како Џими’’, “Случајот форестер’’ од Брикли, “Заеднички стан’’ од Добричанин и многу други.

284623_167997073269776_100001784547553_380919_1540540_n

Содржина

Кариера

Како еден од водечките актери на Народниот театар во Прилеп во првата негова деценија, Гешовски повремено се занимаше и со режија. Ја постави комедијата „Роднини од Америка“, реализира и една куклена претстава.

Димитар Гешоски кој откако премина на работа во Скопје беше активно вклучен и во некои други медиуми (филмот, радиото, телевизијата), важеше за творец кој никогаш не се одречуваше од својот дах. И како што дахот го познаваме од своето раѓање, така и овој наш реномиран драмски уметник, своите постојани творечки немири и посегања ги чувствуваше и ги опфаќаше во своето траење. Се одликуваше со некоја чудесна упорност и доследност во работата. Одушевувањето беше негов најсилен агенс, негова втора природа. И во она што успеваше да го постигне докрај, и во она што помалку му поаѓаше од рака, се внесуваше себеси, ја внесуваше сета своја љубов и страст…

Токму како член на прилепскиот Народен театар, иако се наоѓаше на почетокот на својата артистичка кариера, ја најави својата раскошна актерска дарба, остварувајќи ги улогите, скоро без исклучок, со една внатрешна енергија и суптилност и најавувајќи еден посовремен сензибилитет во нивното толкување…

И за релативно краткото но мошне интензивно настапување на сцената на театарот на неговата младост, на првата театарска љубов – прилепскиот Народен театар, Гешовски во летописот на оваа театарска куќа останува не само како негов основоположник, туку и како еден од столбовите на ансамблот. Добитник е на неколку признанија, меѓу кои и на наградата „13 Ноември“.

Филмографија

1965: Денови на искушение (Главна улога)
1967: Каде по дождот (Споредна улога)
1967: Македонска крвава свадба (Споредна улога)
1967: Моменто (Споредна улога)
1968: Планината на гневот (Споредна улога)
1969: Време без војна (Споредна улога)
1972: Истрел (Споредна улога)
1976: Најдолгиот пат (Споредна улога)
1980: Оловна бригада (Споредна улога)
1981: Црвениот коњ (Споредна улога)
1984: Нели ти реков (Главна улога)
1989: Време, живот (Споредна улога)

Денови на искушение

Филм од 1965 година , во времетрање од 104 минути

Филмот е снимен во синемаскоп техника, со звук, во црно бела техника и 35мм. Производство: Варадар филм – Скопје Жанр: Историски Род: Игран филм

Награди

1966 13 Ноемвриска награда за камерата во филмот за Киро Билбиловски Нели ти реков

Филм од 1984 година , во времетрање од 97 минути. Филмот е снимен во стандард техника, со звук, во боја и 35мм. Производство: Вардар филм – Скопје; Радио Телевизија Скопје Жанр: Историски Род: Игран филм 1984 ФЈИФ, Пула, Награда за најдобар плакат за Владимир Боројевиќ 1984 МФФ, Лос Ангелес, Трета награда за филмскиот плакат за Владимир Боројевиќ

17720golema

Димитар Гешоски учествува во формирањето на првиот професионален драмски ансамбл во Прилеп во 1950 година.

Професионалната кариера ја продолжува во Скопје како член на Драмата при Македонскиот народен театар од 1958 до 1964 година кога станува член на Драмскиот театар.

Забележително беше неговото учество во македонскиот игран филм, на Телевизијата и Радиото.
Димитар Гешоски е добитник на наградата на град Скопје „13 Ноември“.

НАДА ГЕШОСКА ( 1930 – 2003 )

Филмска и театарска актерка.(Прилеп, 24.5.1930 – 06.01.2003)
Актерската кариера ја започнува 1951 година во прилепскиот театар, остварувајќи успешни улоги. Од 1958 година е член на Македонскиот народен театар во Скопје, а во 1964 преоѓа во Драмски театар.

Филмската кариера ја започнува со помали улоги, но нејзиниот лик набрзо е прифатен како прототип на народна жена, облагороден со тага и дискретно изразено достоинство.
Во текот на својата актерска кариера остварува бројни филмски и театарски улоги.
Добитник е на награди и признанија, меѓу кои и Наградата „13 Ноември“.

Филмографија

1964 : Под исто небо (Главна улога)
1966 : До победата и по неа (Споредна улога)
1967 : Мементо (Главна улога)
1968 : Планината на гневот (Главна улога)
1969 : Време без војна (Споредна улога)
1970 : Цената на градот (Споредна улога)
1971 : Жед (Споредна улога)
1971 : Македонски дел од пеколот (Главна улога)
1975 : Јад (Главна улога)
1980 : Оловна бригада (Споредна улога)
1997 : Преку езерото (Споредна улога)
1999 : Време, живот (Споредна улога)

Илија Милчин 1958-2002

Илија Милчин

Активен	1958-2002

Илија Милчин (19 јуни 1918 – 11 март 2002) бил македонски актер, режисер, јазичар и преведувач, почесен член на ДПМ.

Биографија

Милчин е роден во Прилеп во 1918 г. Завршил право на Софискиот универзитет во 1942 година. Во периодот од 1944 до 1947 година работел како драматург, а потоа како актер и режисер во Македонскиот народен театар во Скопје. Бил уметнички раководител и режисер на Обласниот македонски народен театар во Горна Џумаја, Пиринска Македонија (1947-1948).

Од 1965 до 1968 година бил директор на Драмата на Македонскиот народен театар во Скопје. Неговиот преведувачки опус опфаќа голем број значајни дела од руски, хрватски, бугарски и француски автори. Добитник е на наградите: „11 Октомври“, „Кирил Пејчиновиќ“, „Јован Стерија Поповиќ“, „13 Ноември“, „Војдан Чернодрински“.

Негов син е режисерот Владимир Милчин.

3589

Филмографија

%d0%b8%d0%bb%d0%b8%d1%98%d0%b0-%d0%bc%d0%b8%d0%bb%d1%87%d0%b8%d0%bd

Илија Џувалековски ( 1915 – 2004 )

Илија Џувалековски

Илија Џувалековски (Прилеп, 20 декември 1915 – Скопје, 18 октомври 2004) бил македонски актер, режисер и педагог.

Пред Втората светска војна студирал Музичка академија во Белград. Во август 1944 година заминал на Вис каде под раководство на Вјекослав Африќ настапувал во Театарот на Народното ослободување. По кратко време заминал во Москвакаде што станал член на уредувачкиот одбор на радио-станицата „Слободна Југославија“.

Во 1945 година се вратил во Македонија и се решил за актерска кариера. Првите успеси ги постигнал во Македонскиот народен театар во Скопје.

Во 1964 година заминал во Загреб каде настапувал за Хрватскиот народен театар, а од 1967 ја водел катедрата за глума на македонски јазик при Академијата за театар, филм и телевизија.

Во Скопје се вратил во 1972 година и продолжил со својата педагошка работа на Факултетот за драмски уметности, а истовремено и со својата актерска кариера.

Филмови

Актерскиот придонес на Џувалековски на филмот не е ништо помал од театарскиот. Во својата актерска кариера остварува над 60 улоги низ кои ја изразува својата актерска индивидуалност.

Првата филмска улога ја добива во 1952 година во филмот „Фросина“. Глумел и во: „Волчја ноќ“, „Малиот човек“, „Мис Стон“, „Виза на злото“, „Дубровски“, „Мирно лето“, „Денови на искушение“, „Каде по дождот“, „Републиката во пламен“, „Јад“, „Оловна бригада“, „Црвениот коњ“, „Јужна патека“ и други.

Препознатлив е и како Баба Мулон во серијата „Белото циганче“, снимена по истоимениот роман на познатиот македонски писател Видое Подгорец.

Награди

Во 1977 година е добитник на наградата „АВНОЈ“, а во 1983 година ја доби и наградата „11 Октомври“ за животно дело.

Премиерата на “Суд” наместо на сцена ја следев во публика, со патериците до мене!

ВЛАДИМИР ТУЛИЕВ ОД ТЕАТАР ШТИП, ЕДЕН ОД НАЈМАЛЕРОЗНИТЕ АКТЕРИ

На една од пробите нашиот јунак Владимир ја повредил петицата и пробал да се “самолекува” и “фудбалски” да се истегне, но завршил во болница, а на премиерата бил само гледач

За актерот Владимир Тулиев член на штипскиот Народен театар расекувањата, набиениците, гребаниците и модриците, како и забоболката, грипот и високата температура се ситни нешта кои и не ги брои како повреди. Причина за ова е што во текот на неговата кариера се соочувал со многу повреди, а некои од нив биле навистина сериозни.

“На премиерата на ‘Животот е убав’, работена по Чехов, играв куче кое се провлекува низ сите раскази-сцени. Малерот да биде поголем уште на почетокот во еден скок наместо да се дочекам како што требаше на колено, лошо ми се подмести ногата и почуствував како во палецот да ме прободе игла. За време на претставата не почуствував болка, туку само топлина и влажност во пределот на прстите. По завршувањето на претставата отрчав во гримиорната, ја собув патиката и имав што да видам. Чорапот беше целиот крвав, а кога го соблеков видов дека сум го превртел и скршил ноктот. Дури тогаш почна да ме боли!

За време на една изведбна на “Шинел” од Гогољ правевме модна ревија и се движевме по многу тесна патека која се протегаше до вториот ред во публиката. Одеднаш светлото се изгасна порано, за момент заслепев, ја промашив патеката и паднав во дупката меѓу седиштата и сцената, го извртев зглобот и ги набив прстите. За чудо веднаш скокнав на сцена и излегов од неа. Бидејќи ми беше многу отечена раката утредента не ми ја ставија во гипс, пиев само лекарства за болки и со масажи и кремови ги смирив и болката и отокот. Интересно е што на истата патека на една од пробите падна и колешката Елица Арева со костим преку глава и ограничена видливост, па се здоби со потрес и неколку денови одмораше од пробите. Потоа се шегувавме на своја сметка, дека е добро што не паднавме на некој од публиката на глава.

Но, малерите за Тулиев не застануваат тука.

“Последната а и најтешка повреда ми се случи годинава и тоа на почетокот на театарската сезона. Почнавме со подготовски на “Суд” од Коле Чашуле во режија на Дамјан Читкушев. Уште при читачките проби режисерот ни најави дека од нас ќе бара поголема физичка подготвеност што подразбираше претходно загревање пред секоја проба. На една од пробите само што завршив со загревањето тргнав да се договорам со режисерот што ќе работиме, но одеднаш паднав и осетив тап удар на задниот дел од петицата. Помислив дека го изместив зглобот на ногата, па го замолив колегата Пеце Ристевски да ја измасира малку и онака “фудбалски” да ја оптегне, но притоа толку ме заболе што почуствував како струја да ми минува од ногата дури до половината. Се обидов и со ладно шише вода од фрижидер да ја намалам болката, но ни тоа не помогна. Кога замолив еден колега од техниката да ме однесе во болница другите помислија декоа тоа е уште една од моите шеги. Кога во болница ми кажаа дека тоа мора дури и да се оперира се вџашив и се побунив: “Ама, докторке, јас имам премиера за подготвување…”. Откога увидовме дека сето тоа е крајно сериозно, на мое место “влета” колегата Миле Вратеовски, а јас премиерата ја гледав од публика, со патериците до мене. (Б.Г.)