Ах, од каде да почнам бе Пандур…
Толку многу имаме да си кажеме (за театарот), а и сме си кажувале, ама секогаш пусто време не стасувало. Но, се има почеток така и моето дружење и растење со Борче, некоја далечна илјада деветстотини и некоја, а искрен да бидам не се ни сеќавам каде, ама не е ни важно, сигурно било во некој театар. Тие години кога се запознавме, во полн ек работеа нашите два многу значајни фестивали Чернодрински и Шишков, та едвај чекавме да почнат, за да можеме да гледаме претстави, а секако и да дебатираме за истите. Тие разговори, тие размислувања, тие согледувања траеја и траеја, повремено ќе ни се придружеше некој и на крај памет не ни текнуваше да ја менуваме темата, театар и само театар, ништо друго не светот не постоеше освен театарот. Знаевме да забраздиме длабоко во ноќта, да не речам длабоко до рано утро, а и да не сетиме колку брзо времето поминало, можеби, а и сигурно се повторувавме во муабетитте, се додека не се појавеше, не се случеше некоја нова претстава за да можеме да ја согледаме и доживееме на наш својствен начин. Тогаш, во тие разговори се повеќе и повеќе почнав да го разбирам, а и да ја согледувам визијата на Борче, неговиот сон, неговата мисија за тоа каков треба да биде театарот гледан од аспекти. Љубовта што ја носи за и кон театарот е само нему својствена. Да бидам искрен не секогаш и дека го разбирам до крај но сепак тоа е опсесија, тоа е дрога, тоа е храна, тоа е страст, тоа е… тоа е… дај Боже сите да имаме барем малку, една трошка, од таа храна што тој ја конзумира. Среќа што тогаш немавме мобилни телефони којзнае колку високи сметки ќе плаќавме. Секако, а и неминовно ги прати моите претстави во штипскиот театар, и морам да кажам дека знам оти после ќе ми најде нешто што не му се лепи баш на око, но тоа е вистина и никако поинаку не може да биде, и јас тоа го знам, но тоа е кога ќе те понесе валавицата на театарот заедно со публиката. Пред неколку години гледаше една претстава, навистина не се сеќавам која, и нормално покрај разговорот околу неа со нетрпение очекував каква рецензија ќе напише, и колку ќе биде остар во перото… помина лошо, не само јас во мојата креација туку општо целата претстава, си реков добро, тоа е тоа, но вистина е така. После кратко време од излегувањето на рецензијата некој од мојот театар му рекол абе Тулиата ќе ти се налути, лом си го направил во весник, зашто многумина знаат колку сме блиски, Борче без многу коментар само се насмеал, а верувајте истото и јас го направив кога Борче ми го соопшти тоа. Со ова сакам да укажам на неговата искреност, јасност, точност, прецизност. И мислам дека уште повеќе и поцврсто ја заѕида нашата театарско-пријателска врска…
Не сакам да зборувам што има и што нема направено, тоа многу добро сите го знаеме. Сега со овој интернет простор што е продукт на сето она горе наведено, само продолжува неговата мисија. Искрено мислам дека многу други па и јас лично уште повеќе ќе ја увидиме неговата мисија, неговата визија да го доближи театарот до публиката, до сите вљубеници во театарот и до нас, самите актери. Треба сите заедно да патуваме и уживаме во оваа вселена што Борче ја создава со години наназад, како единствена тврдина која сите мораме да ја браниме, надградуваме… Веќе неколку денови после нашиот телефонски разговор редовно ја отворам страницата и очекувам нешто ново, некој нов напис или размислување не е важно… И многу ми е драго што веќе ја има поддршката од многумина кои се бават со тема театар. Верувам и сигурен сум дека нема
само на ова да остане Борче, затоа што понесен од својата идеја се повеќе и повеќе ќе ја гради театарската кула… Ух, што уште да кажам, ама ај доста е да има простор и за други… Знам дека се повторувам ама нема друг збор БРАВО БОРО !!!
Владимир Тулиев – актер на НТ Штип