Актерот Диме Илиев речиси со четири децении актерско искуство и присуство на сцената е еден од оние кои неизбежно оставија неизбришлива трага во македонскиот театар. И покрај тоа што може да се каже дека припаѓа на “старата гарда”, чичко Димо, како што го викаат помладите колеги, и тоа како е активен, со четири претстави на тековниот репертоар во матичниот Драмски театар. Директен повод за овој разговор беше токму неговата присутност на сцената, на која го вградува и на која им го пренесува сето свое искуство на помладите генерации.

Можете ли да ни кажете нешто повеќе за Вашето искуство во работата со помладата генерација колеги?
– Моето задоволство е големо од соработката со нив, бидејќи досега не сум имал никаков проблем. Напротив, може да се каже дека нивната енергија на моменти ме понесува, а за возврат јас несебично го споделувам моето искуство со нив, се разбира, доколку побараат совет. Значи, неизбежната интеракција на младоста и искуството помеѓу нас и тоа како постои.

Кога ќе ги резимирате овие четири децении професионална актерска патека, можете ли да ни кажете што, всушност, ви даде, а што ви одзеде татарот?
– Можам да ви кажам дека од тоа што ми го пружи театарот сум задоволен, бидејќи она што не храни нас актерите и воопшто уметниците е трошка искрен аплауз за кој живееме, како награда за нашиот труд. Живеам и за моментот кога по успешната претстава – премиера ќе не дочека ведра атмосфера во гримиорната, помеѓу колегите. Зашто, да не се лажеме, ние најдобро знаеме кога тоа што сме го сработиле е добро, кога не. Тоа сето сум го доживеал и ме прави горд.
Кога станува збор за тоа што ми одзел театарот можам да се пожалам” на недостатокот на приватност, односно моето “изгубено време” со моето семејство. Сепак, и од овој дел од животот сум задоволен, бидејќи сметам дека и покрај родот на мојата работа, со која се занимава и ќерка ми, а и жена ми е театарски човек, успеавме да воспоставиме еден нормален семеен живот.

Се добива впечаток дека еден период бевте малку отсутен од сцената. Тоа се должеше на некоја Ваша резигнација од театарот или пак, се работи за одредени околности…?
– Никогаш не сум бил резигниран, или уште помалку, индиферентен кон театарот. Она што во некои периоди ме немаше почесто на сцената, најверојатно се должи на одредена репертоарска политика, или пак, за немањето место во одредена режисерска концепција. Во мојот работен век досега не сум имал некој конфликт со ниту еден колега, освен, можеби, кога работиме претстава, но тоа е само творечки процес, па дури ни тогаш немало некои големи недоразбирања…

Ги споменавте режисерите… има ли некој од нив што, да речеме, не ви “лежи”?
– Ниту при соработката со режисерите не сум имал големи проблеми. Е сега, постојат режисери кои ниту по десеттата проба немаат концепт, односно немаат јасна визија кон каде оди нивниот продукт, односно идеја… е, тоа знае малку да ме извади од колосек, но и тие работи ги решавам со разговор, најчесто преку дијалог со режисерот и колегите. Тоа би значело дека ниту сега, ниту порано, не сум имал некои посериозни разидувања на релација режисер – Диме Илиев…

И покрај тоа што сте долго присутни на нашата сцена, и еден од столбовите на Драмски, сепак наградите како да Ве одминуваа…
– Јас немам таков впечаток, бидејќи ја имам најпрестижната актерска награда добиена на Фестивалот на камерен театар “Ристо Шишков”. Има ли поголем репер од оваа награда за тоа колку еден актерски труд вреди во Македонија? Добитник сум и на наградата за млад актер, а на овогодинешниот ФАД “Стоби 2013 ” ја добив наградата за главна машка улога… Но, и со наградите е исто како и со улогите. Или сте ја завршиле работата како што треба и добивате искрен аплауз, па го чувствувате и се гордеете со тоа или…

Се почесто филмската публика може да Ве види и на големото платно. Што значи филмот за Вас?
– Филмот е многу поинаква уметност. Тоа не е е уметност на мигот како театарот, но сепак останува впечатлива и се врежува во меморијата на гледачот, се разбира, доколку е квалитетен, односно, вашиот лик – ролја е добро сработена. На пример Петко од “Исправи се Делфина” одбележа еден добар дел од мојата кариера, бидејќи тоа беше добар филм кој и 38 години од неговото снимање се уште се памети. Доказ за тоа е дека еден нашинец во Котор, на местото каде што го снимавме излегувањето на Делфина од Ла Манш, ме препозна и ми се обрати со зборовите: “Е тоа беше добар филм…!”, а се работеше за млад човек. А сега, среќен сум што се повеќе се снима, што нашата кинематографија заживува, а за среќа има место и за мене, па во последниве неколку години снимив 5-6 филма. Најнова е “епизодата” која ќе ја играм во најновиот филм на Иво Трајков.

Зад Вас се и околу 200 ТВ-серии, радио и ТВ-драми, ТВ-филмови. Што мислите, зошто денес е полесно да се откупи турска серија отколку да се сними наша продукција?
– И јас сум дел од актерите кои синхронизираат и мислам дека тука се трудам колку што е можно повеќе да дадам свој актерски дел, но дефинитивно, кога се работи за наша продукција, сметам дека мора да се сменат моменталните политики, пред се на националните телевизии и да се отвори простор за нашата продукција. Инаку, што би правеле кога ќе заврши ерата на турските или кои било други сапуници?!

Борче Грозданов