АНЧЕ ЈА ФАТИВ СО ГИТАРАТА

Ан­че би­ла и оста­на­ла нај­го­ле­ма­та љу­бов на Џам­ба­зов. Раз­го­ва­рав­ме за жи­во­тот со фе­но­ме­нал­на­та актер­ка, а тој со за­до­волс­тво и по­се­бен жар го­во­ре­ше за неа

– Ја за­поз­нав ле­то­то 1960 го­ди­на пред да одам во вој­ска, на ле­ту­ва­ње во Охрид бев со То­мис­лав Зо­граф­ски, Ми­хај­ло Ни­ко­лов­ски, Зо­ран Ди­ми­тров­ски, а Џу­ва­ле­ков­ски има­ше ви­ла кај Ка­нео. Ту­ка про­стор за сон­ча­ње, јас со ги­та­ра­та. Пе­тре Пр­лич­ко сни­ма­ше „Со­лусн­ки­те атен­та­то­ри“, а таа со ма­ќе­а­та бе­ше сме­сте­на кај „Св. Со­фи­ја“. Ма­ќе­а­та ла­же Ан­че се ка­пе, а јас и Ан­че со друш­тво­то пеш до син­ди­ка­лен дом на игран­ка. Ја фа­тив со ги­та­ра­та. 1961 го­ди­на го сни­ми „Мир­но ле­то“, во Охрид и во Скоп­је. Ка­ко се­га се се­ќа­вам, отка­ко се за­поз­нав­ме оди­ме на кор­зо. Се на­о­ѓа­ме во по­не­дел­ник, таа пла­че. Што ти е бе зла­то, што ти ста­на? Ди­ре­кто­рот на учи­ли­ште­то го вик­нал та­тко ѝ. Клас­на­та му ка­жа­ла де­ка ја ви­де­ле Ан­че со не­кол­ку де­вој­ки и ед­но мом­че, кое ѝ ја ста­ви­ло ра­ка­та пре­ку ра­мо­то. Тоа не сме­е­ло. Та­тко ѝ ја ис­по­ка­рал… Мо­рав­ме де­вој­ки­те да ги вра­ќа­ме во осум ча­сот. Ед­на ве­чер доц­нев­ме че­ти­ри ми­ну­ти. Та­тко ѝ не ја при­ма, не­ка спие кај ком­ши­и­те. А, ми беа љу­бо­мор­ни за Ан­че. До­шол бел­град­ски­от ѓак, им ја фа­тил нај­у­ба­ва­та де­вој­ка. Ан­че се­кој ден ја пу­шта­ла мо­ја­та пес­на „Пес­на по­вра­тка“ од пло­ча­та од Опа­ти­ја. Вљу­бе­на. Пр­лич­ко ѝ ви­кал, до­ста ма, се­кој ден тоа, па тоа, са­мо тоа. Еден ден се бри­чел, Ан­че си пе­е­ла, и тој се свр­тел; „ааа му ја пе­еш пес­на­та на Ацо му­зи­кан­тот“. Таа пре­среќ­на, та­тко ѝ ме знае… Во 1962 го­ди­на се ре­ги­стри­рав­ме. Пр­лич­ко ед­на ќер­ка, ќе ја ре­ги­стри­ра. Тој при­ја­тел со си­те. Ми­ни­стер за вна­треш­ни ра­бо­ти бе­ше Ко­чо Би­то­ља­ну. До­а­ѓа­ат на свад­ба си­те, 300 го­сти, Пе­тре ќе пла­ќа. Јас са­мо што поч­нав со му­зи­ка, а ве­ќе по­пу­ла­рен. Да­вам до­ку­мен­ти и на­ста­ну­ва шок. Јас во кр­ште­ни­ца­та Але­ксан­дар Ме­то­ди­ев Ни­ко­лиќ.  Во­е­на кни­шка Але­ксан­дар Џам­ба­зов. Же­на­та ка­жу­ва не мо­же да нѐ ре­ги­стри­ра, Пр­лич­ко шок… Ко­чо Би­то­ља­ну го­стин и од­ма пот­пи­шу­ва де­ка ли­це­то тоа и тоа е ед­но исто, ста­ва пот­пис и ние се ре­ги­стри­рав­ме.  Е, по го­ди­ни, ко­га Пр­лич­ко се ше­гу­ва­ше со ме­не, ве­ле­ше: „Абе кај го нај­де овој му­зи­чар. Ја ба­раа трој­ца кон­зу­ли и двај­ца ам­ба­са­до­ри, јас на му­зи­кант ја да­дов“. А пос­ле ќе се свр­те­ше и ќе ре­че­ше: „Ама си го са­кам по­ве­ќе од Ан­че“.

Џам­ба­зов ден-де­нес ги чу­ва си­те пис­ма што Ан­че му ги пра­ќа­ла во вој­ска:

– Страв ми е да ги отво­рам. Се­кој ден Ан­че ми пи­шу­ва­ше. И ко­га ќе не на­ре­дат да чи­та­ат по­шта пр­во ви­каа Џам­баз. Си­те зна­е­ја де­ка во по­не­дел­ник или втор­ник ќе до­би­јам две пис­ма, пра­ти­ла и са­бо­та и не­де­ла. И ко­мен­ти­раа, овој по­втор­но има пис­ма. По­ра­ди тоа и Ми­чо Ор­ло­виќ ми го да­де тој текст за „Љу­бов и мо­тор“.