Роден е во Скопје, 1943 година.
Артист, режисер, сценарист, комедиограф, преведувач, кој целиот свој живот го посвети на културата и уметноста. Во Белград заврши Академија за театар, филм, радио и телевизија. Од 1967 до пензионирањето во 2008 е вработен во Драмскиот театар во Скопје.
Како актер во театарот одигра повеќе од дваесет улоги. Четириесетина, повеќето главни улоги одигра во филмови, снимајќи низ цела Југославија. Бил учесник во разни серии на Телевизија, во ТВ филмови, во кои креирал повеќе од триесетина улоги.
Како режисер, во театрите низ Македонија и Југославија има режирано 120 престави, од кои 33 во Драмскиот театар. Веднаш по Драмскиот, негов омилен театар е Прилепскиот. Со Ансамблот на оваа театарска куќа режирал 22 претстави.
Режирал два играни филма и еден документарец. На Телевизија е потписник на повеќе од 500 часа разноразна, но главно, играна програма. (серии, ТВ филмови, детски емисии).
Напишал три комедии и еден текст за деца. Сите се играни. Има напишано и реализирано и неколку сценарија.
Превел и издал во вид на ЦД-ром, преку четириесет театарски текстови.
Во ваквиот след на нештата сепак не треба да се заборави и неговиот интерес за драмската класика, интерес кој резултира во успешната постановка на дела како што се Бура, Сон во летната ноќ, Калигула,Веселите жени Виндзорски и др.
2011 година е јубилејна во неговата кариера. 50 години откако дебитираше со главна улога во филмот „Саша“.
За активностите во различни области, ( театар, филм , радио и телевизија..) повеќекратно е наградуван, како во земјава, така и во странство. Неговите дела освојувале награди, соработниците исто така, и она на што е особено горд, е што преку триесет актери, од разни театри, во неговите престави освоиле врвни награди во земјава, но и во странство. Како потврда за неговиот сензибилитет за жанрот на комедијата посебно зборува фактот што некои од неговите режиски постановки (Солунски патрдии од Миле Попоски) е играна над 300 пати, аВикенд на мртовци од истиот автор покрај сценската постановка доживеа и екранизација.
Не му должам на македонскиот театар!
Феноменот “Солунски патрдии” е тешко повторлив. Едноставно сите нешта се споија: имавме извонреден текст и феноменална професионална актерска екипа. Начинот на игра во “Солунски патрдии” стана терк по кој многумина се однесуваа и сакаа да го повторат. Зад овој проект се импресивни бројки кои се речиси недофатливи – претставата ја видоа 160.000 гледачи, а имаше и преку 400 изведби
Ја започнавте кариерата како актер, за потоа да и се посветите на режијата. Кој е преодниот момент кога актерот Ангеловски стана Коле режисерот?
– Не верувам дека постоеше таков момент, бидејќи кариерата на актер ја започнав на филм, во далечната 1961 година во “Саша”, со што практично, спојувајќи го искуството од платното и филмската камера, ја заокружувам својата педесетгодишна творечка дејност. Што е најинтересно, токму во овој филм за ликот на Треф добив награда на фестивалот во Пула. По дипломирањето во 1964 г. во Белград останав до 1967 година, бидејќи продолжив да снимам и во тој период снимив околу 20 филмови.
Веднаш по враќањето во Скопје се вработив во Драмскиот театар, одиграв исто така дваесетина ликови на сцената, а со режијата на детската претстава “Мустаќите на генералот Рококајко” започна моето режисерско патешествие. Оттогаш во матичниот Драмски имам изрежирано 33 претстави од вкупно 130 во кариерата. Претежно тоа биле комедии, но знаев да се занимавам и со сериозни работи, како што се Шекспировата “Бура”, “Старите миризби”, “Калигула” по Ками… Да, јас додека режирам, има моменти кога и на актерите им кажувам “оставете ме малку сега јас да поиграм”…
Во вашата богата кариера, траен белег остави претставата “Солунски патрдии” од Миле Поповски, Драмски, како најиграна претстава во македонскиот театар. Има ли шанси некоја претстава во блиска иднина барем приближно да го повтори успехот на овој феномен?
– Феноменот “Солунски патрдии” е тешко повторлив. Едноставно сите нешта се споија: имавме извонреден текст и феноменална професионална актерска и техничка екипа. Начинот на игра во “Солунски патрдии” стана терк по кој многумина се однесуваа и сакаа да го повторат. Зад овој проект се импресивни бројки кои се недотижни – претставата ја видоа 160.000 гледачи, а имаше и преку 400 изведби. Не верувам дека може да се повтори ваков успех, бидејќи многу ретко или речиси воопшто не се прават претстави кои преку комедијата би го анимирале и донеле народот в театар, како што тоа беше пракса порано. Жал ми е што по 27 години играње без речиси никаква измена во екипата беше симната од репертоар без ниту еден збор како образложение зошто е тоа направено. Сметам дека ваква значајна случка во културолошка смисла, во историјата на македонскиот театар, не заслужуваше таков крај.
Се чувствува мала резигнација кога зборувате за недостатокот на комедијата како жанр во Македонија. Што точно недостига за комедијата да се врати во полн сјај во Македонија?
– Пред се недостига желба кај директорите, или како што сега се нарекуваат, менаџерите на театрите. Ним сега им е битно единствено да ја реализираат програмата и средствата дадени од Министерството за култура, а за тоа каков репертоар ќе има речиси никој не води грижа. За волја на вистината, сите театри имаат по една-две комедии, а од друга страна се прават претстави кои не доживуваат ни по пет репризи.
Сепак, некои од вашите претстави се уште се играат…
– Да, во Прилепскиот театар веќе четврта сезона се игра претставата “Од кол на кол” адаптирана по текст на Реј Куни и за неа се уште публиката купува билети на каса. Се игра и “Умри машки” во Драмски, но со оваа претстава приказната е малку поинаква… Кога ја правевме тоа беше приватен проект, но сметката кажуваше дека трошокот за опслужувањето на претставата е поголем од заработката, па му ја подаривме на Драмскиот театар. Се играше три-четири сезони со голем успех, потоа беше симната од репертоар, за сега, најбезобразно, без никој да ме извести повторно да биде обновена, но за потребите на екипата која е во неа, односно да можат да шетаат со неа надвор, во Австралија на пример…
Му должи ли нешто театарот на Коле Ангеловски или обратно?
– Мислам дека Коле Ангеловски му се оддолжил на македонскиот театар, пред се преку бројката на изрежирани и одиграни претстави во кои 30-40 актери, сега познати имиња, ги добија низата стручни и фестивалски награди… Исто така, за себе можам да кажам дека сум еден од најисплатливите, ако не и најисплатлив режисер, бидејќи повеќето од моите претстави го исплатија влогот во нив, па дури и носеа голем профит, што во денешно време е редок случај. Моите претстави ги виделе околу 2 милиони гледачи. Ако билетот е во просек по едно евро, тоа се 2 милиони евра. Тоа е многу повеќе од мојата пензија и од сите мои досегашни хонорари. Не, дефинитивно Коле Ангеловски не му должи на театарот!
Што всушност за вас значи верификацијата на една ваква награда во егзистенцијална и пред се емотивна смисла?
– Оваа награда ја сфаќам и ја прифаќам како конечна верификација за мојот петдецениски труд во театарот и на филмот. Особено ми е драго што ја добивам во година кога истата награда ја добиваат и моите пријатели Пепи (Трајче Ивановски н.з.) и Џумерко (Благоја Спиркоски н.з.), кои исклучително ги ценам и како колеги и како луѓе. Што се однесува до износот на наградата, воопшто е неважен финансискиот бенефит. Важно е тоа што некој се сетил да го верифицира мојот труд. Кога сме кај наградите, да ви кажам една анегдота. Кога ја добив единаесетоктомвриската награда, како највисока државна награда кај нас, имаше толкава инфлација што од моментот кога ми ја соопштија веста до примањето на наградата, кога ги земав парите, можев да си купам еден џемпер и панталони за да се дотерам и да ја примам наградата.
Вие сте, исто така, еден од пионерите кои снимаа филмови во приватна продукција. Тоа некако замре. Зошто?
– Поради тоа што сегашната МТВ нема ниту пари, ниту сили, ниту можности да снима како што снимаше порано. А замре и поддршката од Советот за радиодифузија, а она што го доделува Ффилмскиот фонд е строго наменски и исполитизирано. Но, оние десетина филмови кои се реализираа по мои сценарија мислам дека ќе се сеќавам како на позитивно искуство, пред се, по енергијата која ја делев со екипите кои работеа на овие проекти. За жал, тоа веќе е убаво минато време…
Борче ГРОЗДАНОВ