Колку Никола Ристановски успеа преку Потсекаљников, “најпресниот” повод за верификација на уметничка вредност да допре до обичниот човек?

Прашањето е многу добро од аспект на тоа дека води во два правца. Колку ликот може да не доведе до обичниот човек во публиката, а колку пак, да го отвори патот до обичниот човек во мене. Во оваа смисла и во оваа фаза на мојата професија размислувам и насочен сум кон откривањето на “обичниот# човек. Наводниците се поради тоа што секој што се родил е доволно необичен штом е во позиција да живее. Од овој аспект пак, мене како Никола ме интересираат и радуваат ликовите и животите кои имаат сличен пристап и само навидум едноставен, кон “обичноста#. А таа пак, подразбира сличен начин на перцепција на среќата, но и на тагата, на угнетеноста, како и на болката, пред се. Затоа мислам дека драматуршките Хамлети, Фаусти, Иванови, иако за овој последниот не може да се каже дека е необичен, треба да го остават просторот на “обичните# луѓе. Да се разбереме обичниот човек не се наоѓа во обична опаковка додека необичниот, да.

Дали е ова аспектот на Воланд…

Е од негов агол сето ова претходно не важи! Во “Мајсторот и Маргарита# иако тој е ѓаволот лично, тој никому не прави зло директно! Тоа го прават, замислете, обичните луѓе за него. Изгледа и звучи апсурдно, но во илјадавековната борба меѓу доброто и злото, сепак, тоа двојство е чучнато во сите нас. За жал…

Значи ли тоа дека патот до Доброто е невозможен?!

Доброто е идеал! Како што би требало да знаеме, патот до него е често непристапен или трнлив, но не и невозможен. Спасоносна е идејата дека Доброто е етичка категорија, а убавината е естетика. Спасот е во тоа што тие најчесто се преплетуваат творејќи му пат на Идеалот… Мојата среќа е во тоа што во Театарот се е можно, па и допирот до доброто, најчесто преку сонот…

Демистификацијата на некои нешта како што се правците во литературата и драматургијата ми го овозможуваат ова прашање: Можно ли е Раскољников и Глембај со сиот свој багаж да му го расчистат патот на Подсекаљников, и навистина пченицата за душа да му ја направат блага?

Кај Раскољников постои дилемата, на која на крајот и самиот станува жртва, а таа е – дали вреди да се убие една лихварка во името на благосостојбата на другиот. Глембај пак, трудејќи се да докаже дека е нешто друго, односно Даниели сам упаѓа во замката губејќи го идентитетот и тлото под нозете. Затоа, сигурен сум дека никој од овие двајца, па и ниту еден светски книжевен и вистински лик не може никому , индивидуално да му го расчисти патот кон Вистината. Единствено, Потсекаљников самиот може тоа да го стори за себе, доколку ја добие подадената рака на молбата: – Дајте ми малку пченица гладен сум!

Да се вратиме на личниот аспект преку прашањето, знае ли Никола Ристановски да се чува па дури и да се трга пред злото?

Доколку сакав и можев да се чувам од актуелниот миг и глупоста немаше да ја работам работата како што ја работам, со посветеност, понекогаш и со навидум налудничаво минување низ ѕид со глава. Мојата среќа ја наоѓам во тоа што сепак верувам во доброто, а верувам, не затоа што морам, туку затоа што вербата ми е единствената, непрекината движечка сила. Но, и осознавањето на вербата како единствениот мотив за продолжување на животот, е борба. Иста онаква како и вечно недоодениот пат до доброто! Во тоа име ги поздравувам сите добронамерници кои се на патот на борбата! Зашто животот е навистина, прекрасен! (Б.Г.)