Кога сте експониран актер и речиси катадневно сте на сцена, пеховите, играњето болен, посветеноста без пардон, туркањето само напред е составен дел…

Таков е случајот и со Драган Спасов Дац, кој во изминатите две-три децении е речиси константно присутен на матичната сцена во Драмски и кој исто така не познава ниту болест, ниту граници, кога е на сцена:

Кога сте на сцена не постои ниту забоболка, ниту температура, иако имам играно и со едното и со другото. Едноставно кога претставата ќе почне, болката може да ја има само Дац, но не и ликот кој е во претставата бидејќи по правило ништо не треба да го боли. Се разбира, ако тоа не е во текстот и во дејствието на претставата. Така, и мене како и на секој друг колега ми се има случено да играм и под температура и под телесна болка, но сето тоа било занемарливо, барем додека не заврши претставата.

Но, и други нешта, освен болестите, се испречуваат на патот до реализацијата и креативноста на сцена:

Само еднаш во мојата кариера морав да одложам претстава и тоа поради мала сообраќајка, која ја направивме на улиците на Кисела Вода со Билјана Беличанец. Едноставно не ја видов, таа удри во моето тркало и ништо немаше да се случи доколку серво воланот не се вратеше и ми ја повредеше раката. Билјана не беше повредена, настрада само нејзиниот фар, кој нормално јас го платив”. На претставата “Поручникот од Инишмор” една вечер многу врнеше, па така прокиснуваше и на сцена и буквално и нас не врнеше. Затоа, моравме да ја прекинеме претставата после втората сцена. Кога се случи тоа јас се повлеков во гримиорната и силно и гласно плачев. Најверојатно тоа беше единствениот начин да ја избијам акумулираната енергија, која ја носеше мојот лик од таа претстава”.

Со ова Дац уште еднаш ни потврдува дека сепак постои конекција помеѓу живиот чинител, актерот и ликовите кои се “во игра”, односно дека актерот и ликот на сцена (не само) во еден момент се едно. (Б.Г